grafiek zouden ze nooit meer vergeten, sprak ik mezelf
moed in.
De overgang naar de volgende les verliep zeer cha
otisch. Ik wachtte en wachtte en na een paar minuten
greep ik in door met een liniaal een paar keer hard op
de lessenaar te slaan. Ik kon niet de sympathieke pias
uit blijven hangen, want misschien zou ik hier nog
terug moeten komen.
'En nu koppen dicht en pak je biologieboek.'
'Biologie, biologie, wat is dat?' riep een jongen met
harde blauwe ogen en een engelenkapseltje. Ik stak
het boek omhoog.
'O, kennis der natuur,' reageerden de meisjes
vooraan.
'Bladzijde 96, zuivelproducten.'
Ik was die zomer bij een boer op vakantie geweest
en begon daar onmiddellijk over.
'Moeten we de les niet lezen?' vroeg een van de
meisjes geeuwend.
'Houd je bek, trut,' merkte Serge op. Ik negeerde
zijn reactie omdat hij me de woorden uit de mond
nam.
'Hoorde u wat hij zei?' probeerde het meisje nog.
Ze had een volmaakt popperig gezicht waarin een paar
emotieloze ogen me aanstaarden.
'Ja, meester, daar moet u iets aan doen,' vielen de
meisjes in haar omgeving haar bij.
Ik maakte een soort wegwerpgebaar en wilde door
gaan met mijn anekdote, maar mijn stem sloeg plot
seling over. Vanaf de achterste rij klonk gegrinnik en
iemand imiteerde mijn haperende stem.
'Kan het weer?' vroeg ik.
'Fuck you!', klonk het.
Nu lachte de hele groep. Ik deed een paar stappen
naar voren en liep zo dreigend mogelijk langs de tafels.
Ik wist dat ik nu iedere controle dreigde kwijt te raken.
'Wie was dat, zeg op, wie is er hier zo onbeschoft?'
Het werd doodstil in de klas, maar meer uit hoop
volle afwachting van een uitbarsting dan uit respect.
'Ik was het meester,' klonk het achter me.
Serge keek me met een overdreven deemoedig
gezicht aan.
'Jij was het niet, maar toch om half vier even blij
ven. Het was iemand uit die hoek. Daar bij de deur.'
De kinderen in de hoek die ik aanwees ontkenden
luidruchtig met verontwaardigde gezichten.
'Ik zoek het na schooltijd wel uit.'
Omdat ik geen zin had om mijn verhaal te vervol
gen schakelde ik over op de tekst in het leerlingen-
boek. Een leerling las hardop en struikelde bijna over
elk woord van meer dan twee lettergrepen. Nog 50
minuten. Hierna liet ik ze zonder verdere uitleg de
vragen uit hun werkschrift maken. Dit leidde onmid
dellijk tot opgestoken vingers.
'Vingers weg.' sprak ik resoluut. 'Alle antwoorden
kun je in de tekst vinden.'
'Maar ik snap de vraag niet.'
'Alle vragen zijn te snappen. Kom je er echt niet
uit, sla dan de vraag over en probeer het op het laatst
nog eens. Straks bespreek ik de vragen.'
Er werd geklopt. Onmiddellijk ging de deur open
en de stagiaires stapten binnen met een dienblad.
'Thee of koffie, meester?' vroeg Zwarte Bril hard.
'Wij doen het vandaag want Anja is ziek.'
'Koffie graag, en doe er maar een pizza bij!'
Ze keek me niet-begrijpend aan, maar ze vertrok
ken zonder commentaar. Op dat moment zag ik dat
een jongen in de hoek bij de deur een briefje opstak.
Kinderen in zijn buurt lachten en probeerden de aan
dacht te trekken van hun klasgenoten. Ik liet mijn
koffie in de steek en slenterde zo ontspannen moge
lijk in zijn richting. Vanuit een ooghoek hield ik hem
in de gaten. Hij was nog steeds druk in de weer met
het briefje. Toen ik de achterste rij bereikte, sprong ik
plotseling op hem toe en griste het blaadje uit zijn
handen. Er stond Fuck you onder een opgestoken
middelvinger.'
'Kom maar mee,' zei ik.
'Wat, wat is er, ik doe niks.'
'Dat is het hem juist, je doet niks, kom maar mee,
ik weet wel een oplossing.'
Uiterst traag kwam hij overeind. Wat had ik hem
graag een trap onder zijn reet verkocht, vooral omdat
hij zo'n belachelijke broek aan had met een paar
dozijn hoofd- zij- en onderzakken. Op de gang gaf ik
hem een duwtje richting directiekamer.
'Deze jongeman kan zich niet fatsoenlijk gedragen,'
meldde ik. De directeur keek me aan met een blik van
waarom-los-je-in-godsnaam-je-eigen-problemen-niet-op.
Ik geneerde me een beetje dat ik daar stond. Meer dan
twintig dienstjaren achter de rug - op andere scholen
weliswaar - en dan dit.
38 Zeeuws Tijdschrift 2004/3-4
