Onderhoud
Publiek
Veranderen? Ho maar!
De schat van de Kruisdijkschans
ZEEUWS ERFGOED
nr. 4 2022
19
Afbeelding
De Kruisdijkschans kort
na 1900. De gevel is
vrijwel geheel begroeid.
Op het dak zijn de
pironnen zichtbaar
bron: archief Theo
Aernoudts.
meegenomen naar het landhuis. "Als we nu op
vakantie gaan in Frankrijk, dan komen we dit soort
kastjes ook wel eens tegen in oude huizen of
restaurants."
Even een muur verven, of het raamkozijn een
andere kleur geven? Daar komt bij Fred en José
niks van in. Er mag vrijwel niks veranderd worden
in het huis. De indeling van de kamers en de kleur
stelling is gebaseerd op hoe het landhuis er in de
negentiende eeuw heeft uitgezien en wordt
daarom zo gehouden. José vertelt wijzend naar het
lichte plafond: "Maar als ik een donker plafond wil,
kan ik dat mooi vergeten, maar het interieur
mogen we wel zelf bepalen!"
Zo zoekt het echtpaar ook altijd naar meubels die
passen bij de sfeer van het huis. Alles bij elkaar
zorgt voor het complete plaatje. In de groene
eetkamer beneden staat een groene houtkachel
die perfect past bij de inrichting van deze ruimte.
In de blauwe kamer boven staat precies dezelfde
houtkachel, maar dan natuurlijk in het blauw!
Ook de accessoires aan de muur passen bij de
oude stijl van het huis. Aan de muur hangen oude
tekeningen van de verdedigingstoren en een oude
plattegrond van de schans. Alle meubels uit hun
vorige woning moesten ze verkopen, omdat deze
niet pasten bij de inrichting van hun nieuwe huis.
"Je kunt hier geen Ikea-kastje neerzetten", legt
Fred uit.
De Monumentenwacht komt één keer per jaar naar
de Kruisdijkschans om het pand te inspecteren.
Ze geven advies over wat er de komende periode
aan onderhoud nodig is en lossen gelijk de kleine
dingen op. Ze maken bijvoorbeeld de dakgoot
schoon of ze vervangen een dakpan.
Optrekkend vocht is wel een probleem in het pand.
Anderhalf jaar geleden was het zo erg dat de
stuclaag zelfs van de muren kwam. Toen moesten
alle muren opnieuw gestuukt worden met ander
stucmateriaal, dat er voor moet zorgen dat er
minder snel vocht in komt. "Toen de voormalige
stuclagen eraf moesten, zijn we gelukkig een
weekje op vakantie gegaan", vertelt Fred.
Rondom, over de buitenwal van de Kruisdijkschans
loopt een wandelroute. In de kapschuur kunnen
bezoekers de informatieborden lezen en even
uitrusten op de picknickbank onder de over
kapping. Jaarlijks, tijdens Open Monumentendag
wordt ook het woonhuis opengesteld voor het
publiek.
Zo’n groot, mooi pand gelegen in een prachtige
omgeving trekt ook de nodige aandacht van
wandelaars en fietsers. Af en toe maken Fred en
José eigenaardige dingen mee. Van mensen die
op het gemak door de ramen komen gluren tot
fietsers die even hun behoefte doen tegenover
hun woning.
"We hebben een deel van onze privacy moeten
inleveren om hier te wonen", vertelt het echtpaar,
"Het was even wennen en we moesten een knop
omzetten, maar het is het zeker waard!"
Johannes Hennequin was vanaf 1762
eigenaar van de Kruisdijkschans. Hij was
een welgestelde man uit Sluis en kwam in
het weekend vaak naar het landhuis. De man
droeg altijd een koffertje bij zich waar hij zijn
bezittingen in mee droeg. Hij was bang dat zijn
waardevolle spullen werden gestolen in zijn
woonplaats in Sluis. Uiteindelijk is Johannes
Hennequin overleden op de Kruisdijkschans.
Niemand weet waar het koffertje is gebleven.
De vraag is: zou de koffer nog steeds zoek zijn,
of is hij al door iemand gevonden tijdens de
restauratie...? Dat blijft het geheim van het
koffertje op de Kruisdijkschans!
Lees meer via www.zeeuwseankers.nl/
verhaal/de-kruisdijkschans-in-roeriger-tijden.
