Veel studenten van de nabijgelegen universiteit op straat en i.v.m. het
lunch uur druk bezochte coffeeshops en ook in de Vooruit alle tafeltjes
bezet. Na nog wat rondlopen in de omgeving van St. Pieters begaf ik me naar
het appartement van de schrijver, tweede verdieping en, jawel, de trapver-
lichting stuk.
Toen er werd opengedaan, viel het me onmiddellijk op dat zijn haren langer
waren dan op de foto die de voorkant van "De man die werk vond" siert.
In de living een filmposter van American Gigolo en een tekstverwerker. La
ter zou me ook nog de trouwfoto opvallen.
Na de kennismaking werd eerst een poos met de opname apparatuur uit gepraat.
Het zou een gesprek worden van twee en een half uur, tijdelijk onderbroken
door bezoek van de huiscartoonist van De Morgen.
Het gesprek werd pas echt ongedwongen op het laatst, wat zowel te wijten was
aan de chaotische interviewer, als aan de verlegenheid van de geinterviewde
Het schrijven
WdH: Hoe schrijf je, ik bedoel in de meest veelvuldige betekenis van het woord?
HB: Ja, kijk, ik ben wel al een paar jaar alleen met romans bezig. Het gaat
dan om romans die sterk autobiografisch zijn. Bijvoorbeeld Heden ben ik Nuchter
uit 1986 speelt zich ook af in 1986. Ik volg gewoon wat er gebeurd is, dus
ik denk niet: ik ga eens lekker een leuk verhaal schrijven. Al mijn boeken zijn
dus ook zonder plots, een plot zit er niet in, dus het verhaal is van onder
geschikt belang. De personages moeten - het zijn clichés natuurlijk - toch een
zekere diepte hebben. In romans is dat wel nodig vind ik. In mijn boeken is
er wel een evolutie, ondanks dat er geen plot in zit. Aan het eind van het
boek is er met de personages genoeg gebeurd, dat ze verschillend zijn van bij
het begin. Niet echt wereldschokkend, maar onderlinge verhoudingen die hen
veranderen en tot besluiten brengen.
Wat anders is het gesteld met het Zinneloze Zeilen. Dat is een boek apart,
omdat het vier verhalen zijn. Eigenlijk vier keer een aanzet tot een roman,
een soort training, en ik had toen het geluk dat het gepubliceerd werd.
Mocht ik er nu mee beginnen - het is tien jaar geleden dat ik het eerste ver
haal schreef - dan zou ik er wel een hele roman van kunnen maken. Toen was
het: 40 bladzijden, ik begin ergens anders aan. Nu is het meer ernstig werk,
waaraan probeer verder te werken, ook als het niet echt lukt. Toch wat mij
betreft geen planning, de eerste zin, de tweede en zo verder tot de laatste.
Ik vind het zelf trouwens moeilijker om verhalen te schrijven dan romans, want
een verhaal van 12 tot 15 bladzijden doe ik rap te snel: op één dag geschre
ven en ingetikt, gewoon omdat ik geen zin heb om op die korte dingen echt te
- 12 -
