met wie hij al achttien jaar geen contact had gehad en ook nu
geen contact zocht. Hij had geen behoefte aan confrontaties.
Hij hield zijn komst liever stil. Juist om die reden had hij zijn
auto op een andere plaats geparkeerd dan tijdens een vorige
trip naar Stackton. Toen was hij - onnadenkend genoeg - op
een zondagochtend in Lincoln Square gestopt, pal voor de
kerk. Net op het moment dat hij zich onbespied waande, waren
de deuren van de kerk opengezwaaid. Tot zijn schrik was daar
na een stoet huiswaarts kerende gelovigen vlak iangs zijn auto
getrokken. Hij had plotseling oog in oog gestaan met het ene
bekende gezicht na het andere: de meeste vervormd door de
tijd, enkele merkwaardig genoeg onaangetast. Op zich was de
confrontatie met gezichten uit zijn jeugd al hevig genoeg
geweest, maar erger was dat sommige kerkgangers ook hem
indringend hadden aangekeken. Hij was er vrijwel zeker van
dat hij door enkelen was herkend. Nee, zijn thuiskomst was
destijds niet onopgemerkt gebleven. Zijn trips naar het ver
leden waren ontdekt. Hij moest oppassen wie hij daarin toeliet.
Harvey zelf behoorde tot de categorie vijftigers die het ver
strijken van de jaren met wisselend succes had doorstaan. Zijn
leptosome lichaam had een zekere jeugdigheid - of liever
onvolwassenheid - behouden, maar zijn kalende schedel ver
raadde dat ook voor hem de tijd niet had stilgestaan. Hij
bekeek zichzelf in de achteruitkijkspiegel en wreef over zijn
gezicht. Een baviaan, had een kennis hem genoemd toen hij
enkele jaren geleden zijn contrastrijke, zwart-grijze baard had
laten staan. Trots op die titel had Harvey sindsdien de baard
kort gehouden, zo kort als bavianenhaar, of wat hij zich daarbij
dan voorstelde. Maar wat hij nu in de spiegel zag, had weinig
van doen met een trotse aap. Het was het gezicht van een soli
taire baviaan in een vreemde omgeving, onzeker of die vrien
delijk of vijandig was. Of dat van een aap in een dierentuin,
gedesoriënteerd in ruimte en tijd, beschutting zoekend tegen...
Ja, tegen wat eigenlijk? Harvey's blik dwaalde af naar de statige
huizen langs de haven die in de spiegel zichtbaar waren. Ze
waren weinig veranderd in vergelijking met vroeger. In het
pand recht achter de auto had zich weliswaar een makelaar
gevestigd die daar dertig jaar geleden nog niet zat, maar verder
zag alles er vertrouwd uit. Met enige moeite ontcijferde hij in
de spiegel de naam van het kantoor: Trust Real Estate.