I
5
<LLl
>U
O Viespatie! Nusviesk, maldauju, keliq mano, nes as jo nepazjstu.
Iséjau priekin müsij procesijos, o zinau, kad ir kiti paskui mane
eis, bet kad tik ne suntakiais.
Klaidziojome po tamsius miskus, peréjome slénius ir suartus
laukus, o procesija buvo ilga kaip amzinybé.
Kai isvedéme procesija and upés kranto, tik tuomet jos galas
pasirodé is tamsaus silo.
-Upè! - saukéme. Tie, kurie arciausiai buvo, kartojo: Upé! Upè!
O tie, kurie lauke buvo, sauké: laukas, laukas, laukas!
Gale einantieji kalbéjo: Miske esame, ir stebétina, kad priekyje
einantys saukia - laukas, laukas - upé, upé!
- Mes misku einame, - kalbéjo ir nezinojo, jog jie yra gale
procesijos.
Bet nunai, Viespatie, kelias kaskart sunkesnis.
Pries mane auksciausi kalnai, plikos uolos, bedugnés. Tai grazu.
Tai be galo grazu. Bet kelio nezinau, ir baugu man. Ne dél sav^s,
o ne. As einu, ir jie jau paskui mane eina. Viespatie, jie irgi paskui
mane eina, visa procesija - ilga ilga! Galva prie galvos per visq
slénj ir ilguoju upés krantu, ir per tylq, suart^, didj laukq o galas
tos procesijos slepiasi miske, ir galo jos néra.
Kur yra tiesa, Viespatie? jau einu, einu.
Isdéstai pries mane savo stebuklus ant rausvy kalnq virsünig,
ant pilkai zalsvy uolg - fantastiskg, kaip uzburtq karalaiciy rümai.
Arciau einantieji aiskiai regi, bet tie, kurie prie upés arba lauke
tebéra, kuomet jie isvys tuos Tavo stebuklus? O tie, kurie né is
C misko dar neiséjo? Man jq gaila, Viespatie! Jie negreit isvys tavo
stebuklus, kuriuos taip dosniai aplink eivoji.
Ar ilgas dar bus müsy kelias, Viespatie? Tu liepi to neklausti?
Bet kurlink mes einame, Viespatie? Kame to kelio galas?
IS)
O Heer! Ik bid U: verlicht mijn weg, want hij is voor mij verborgen.
Ik leidde onze stoet, wetende dat anderen mij volgden, zolang
het niet via allerlei omwegen ging.
We dwaalden door donkere wouden, liepen door dalen en langs
bewerkte velden, en onze stoet was eindeloos lang.
We kwamen uit bij de oever van een rivier, en het einde van de
stoet kwam nog niet tevoorschijn uit het donkere bos.
'Een rivier!' riepen we, en zij die dichtbij ons stonden riepen ook:
'Een rivier! Een rivier!'
En zij die op het veld stonden riepen: 'Een veld, een veld, een
veld!'
En zij die achteraan liepen zeiden: 'Wij zijn in het bos en het ver
baast ons dat de mensen vóór ons roepen: 'Een veld, een veld!',
'Een rivier, een rivier!'
'We gaan door het bos,' zeiden ze, want ze wisten niet dat ze
zich aan het einde van de stoet bevonden.
Nu, Heer, is mijn weg steeds zwaarder.
Vóór mij zijn zeer hoge bergtoppen, kale rotsen en afgronden.
Dat is prachtig. Dat is echt prachtig. Maar ik ken de weg niet
en ik ben bang. O nee, niet om mezelf. Ik ga immers verder, en
anderen volgen mij. Heer, ze komen allemaal achter me aan, de
hele lange, lange stoet! De een na de ander - door het dal en
langs de lange rivieroever, en over een groot, bewerkt, stil veld,
en het einde van de stoet is verborgen in het bos, en er komt
geen einde aan. Waar is de waarheid, Heer? Ik ga en ga.
U toonde Uw wonderen voor mijn ogen - op de roze berg
toppen, op de grijsgroene rotsen, prachtig, als de kastelen van
betoverende koninkrijken.
Zij die dichtbij zijn zien het duidelijk; zij die bij de rivier of op het
veld zijn - wanneer zullen zij Uw wonderen zien? En zij die nog
niet uit het bos zijn gekomen? Ik heb medelijden met ze, Heer!
Niet spoedig zullen zij Uw wonderen zien, die u zo kwistig heeft
rondgestrooid.
Zal onze weg nog lang zijn, Heer? Of beveelt U daar niets over te
vragen?
Maar waar gaan we heen, Heer? Waar is het einde van deze weg?
