E
1
CO
O
O
Ik kan me niet voorstellen dat iemand hier nog ooit een
gedicht wil schrijven over de zee, bij zonsondergang nog wel!
Hoe vaak is het al niet geprobeerd? Hoe moet het in hemelsnaam
opnieuw met al die kleuren: vermiljoen, oranje, citroengeel,
azuur, zachtpaars, de strepen en vegen van vuur in de lucht? Hoe
en waar zijn de juiste en andere onvergelijkelijke onvergetelijke
woorden te vinden? De bodemloze zee als symbool van de dood,
de beweeglijke zee als beeld van zinnelijke liefde? En dan dat
water met die niet te beschrijven tinten en tonen van
blauwzwarte schrijfschrijfschrijfinkt, indigo, metaalglans, met al
k dat geblikker, dat zilveren geschitter en geblink en getinkel en
allerlei gedoe, ik noem maar wat: het strand met zijn ribbeltjes
mtm (een en al alliteratie), de golven (zo drastisch) en golfjes (zo
bedremmeld), de luchtbelletjes, de ribkwalletjes, het suikerwier,
het wrakhout, de visdiefjes, de schepen, de plotsklaps
opspringende vis en de groene fles met of zonder liefdesbriefje en
het deinen en het eindeloos en dikwijls rijmloos woordengeklots
C dat bij lange na niet past in een gedicht en dat dus geen gedicht
(3 is. En dan de wind. Ja, als ik kon zingen als de wind zou ik
misschien wel heel zachtjes zingen van de zee onder de laatste
stralen van de zon. Misschien ook niet, want de wind zingt zingt
O zingt altijd voor en over zichzelf alleen.
•■■I
00
bij Vlissingen
het verschil tussen pijn
en fijn mag dan letterlijk miniem zijn
de lange ij staat er niet voor niets
zo schrijf je lijden altijd met een lange ij
en einde met een korte
ei
