voor zoutwatertherapie, voor het zuiveren van lichaam en
geest. Want de zee bevat essentiële mineralen en in de zilte
lucht dwarrelen heilzame negatieve ionen. Het hoofdgebouw is
een witte villa met gele luiken voor de ramen. De veranda kijkt
uit over zee. Er is geen openbare duinovergang in de buurt, dus
hotelgasten hebben het strand voor zichzelf alleen.
De hotelkamers met waterbed ruiken nog naar verf, de behan
delkamers zijn nog niet allemaal verhuurd. De brochure belooft
een spannende hedendaagse vormgeving gecombineerd met
eeuwenoude therapieën. Bloedzuigers, aderlaten, pedicurevis
jes. Een dieet met algenolie en moederkoorn. Magnetiseren,
astrologie. Brandslangen met koud water. De kruiden die je no
dig hebt mag je zelf oogsten in de moestuin. Er is ook een dool
hof aangelegd, maar de buxusmot vrat gaten in de heg.
Het kuuroord is gewijd aan Nehalennia, de Keltische godin die
door de Romeinen is geassimileerd. Via ruilhandel hielp ze
kooplui aan een behouden vaart. Nu is ze verkozen tot de be
schermgodin van het zorgtoerisme. De Romeinen dachten dat
deze streek vervloekt was. Vaste grond werd water, nederzettin
gen verdwenen in de golven. Ze hadden een lokale godin nodig
die de juiste routes kende tussen de verraderlijke zandbanken.
Laat jezelf gebeuren. Beweeg mee met het lot. Hier heb je een zee van
tijd om te ontdekken wie je werkelijk bent, wat je ziel van je vraagt.
Want wat jij zoekt, zoekt jou ook.
Mijn functie hier is writer in residence. Ik heb een gratis stilte-
week gekregen in ruil voor zakelijke teksten. Helemaal Nea, he
lemaal nieuw. Dat was de slogan waarmee ik mijn retraite won.
"En aan het eind van de week neem je een verbeterde versie
van jezelf als souvenir mee naar huis."
Mijn therapie bestaat uit volledige afzondering, met tweemaal
daags een zeebad, 's Nachts mag ook, als die behoefte bij je op
borrelt. Verder mag ik zelf mijn dagindeling bepalen en kan ik
dus urenlang in de Romeinse baden dobberen. Of een deken
meenemen en overnachten in de kleine hotelbibliotheek. Die
heeft een ruime selectie zelfhulpboeken en melancholische
Russische klassiekers. De gloednieuwe tapijten in de gang zijn
wit en hoogpolig. Als ik achter me kijk verwacht ik voetstappen
te zien.
Als gasten inchecken bij Nealennia ruilen ze hun mobiele tele
foon in voor een medaillon. Het is een geavanceerd amulet in
de vorm van een sint-jakobsschelp. Hij hangt met een zilveren
kettinkje op harthoogte en registreert je locatiegegevens op het
complex. Maar ook je hartslag, je stappen en je slaap. De gege
vens kun je uitlezen via een beeldscherm in de bar, verder zijn
er nergens in het instituut monitors te vinden. Spiegels zijn er
ook niet. De schelp opent toegewezen deuren als je in de buurt
komt en zet lichten aan of uit.
De regels van mijn stiltekuur zijn simpel: zwijgen, zwemmen,
zonlicht en zeelucht. Alcohol en mobiele telefoons zijn verbo
den. Net zoals muziek en contact met andere gasten. Het insti
tuut wil de louterende ervaring van een onbewoond eiland na
bootsen. Maar dan met een all inclusive-restaurant. Zodat je
loskomt van de eisen van de wereld en kunt gaan luisteren naar
je innerlijke stem. Soms voel je plots een dwingend gevoel op
je borst, waarbij je voeten besluiten om rechtsaf te slaan als je
zelf toch liever links had gewild. Dan was er een andere gast
dichtbij, met exclusievere privileges.
Na mijn ontbijt met havermout neem ik een kopje amandel
melk met honing mee naar buiten, om leeg te gieten in de gol
ven. Het medaillon duwt me terug naar een ligstoel op de ve
randa. Want daar verschijnt Moby, de jonge god die van lopen
een spektakelstuk heeft gemaakt. Hij loopt loom als een panter
over het warme zand, met een hemelsblauwe handdoek over
zijn schouder en een bundel touw die rond zijn biceps is ge
wikkeld. Ik heb hem Moby genoemd vanwege zijn indrukwek
kende witte speedo. Hij passeert me zonder te kijken en schrijdt
naar de vloedlijn. Met een paar handige grepen knoopt hij het
touw vast aan een ring die uit een paalhoofd steekt. Hij klikt
een tuigje met riempjes om zijn torso en wandelt langzaam de
golven in. Het touw kronkelt achter hem aan. Moby doet een
krachtige borstcrawl richting horizon en is nu een klein figuur
tje, met armen en benen gespreid, drijvend op de golven. Hij
oefent de overgavetherapie, die mij nog niet gelukt is. Snel
loop ik naar zijn handdoek, waar een kaartje ligt. "90% van alle
koala's in het wild heeft chlamydia."
