In hun pogingen tot verdriet alleen zijn de zwijgers,
trots ontheemd in de lange vallei van het verleren.
'Word muur stenen, word hemel gebed,' is de hoop.
Ze denken graag vroeg aan vroeger, en weten al lang:
Wie zegt wie hij is loopt hand in hand met zichzelf.
Bedenk: verdraagzaamheid vertraagt. Soms weten ze
in een flits dat vuur een wond in de nacht is, dat het
godenvlees aantast. Maar dan gaat alles onbekende
plattegrond weer in. Waar het gevoelloos tasten is.
In bezeten vergeten, zeilend naar het zijnet van de tijd.
