resoneerde diep in mijn maag) waarin ik werd geprezen om
mijn scherpe pen', mijn 'opmerkelijke visie' en 'die speciale
stijl' etc. etc. Tot ineens in het slot werd gezegd dat zij tot hun
spijt geen mogelijkheid zagen tot uitgave tenzij ik nog iets
anders kon opsturen dat 'van langere adem' was. Van Icinvere
adem Die uitdrukking bleef bij me hangen, tot ver op volle
zee. Hoe hierop te reageren? Moest ik terugmailen dat ik literair
astmatisch was en alleen korte, raspende ademteugen produ
ceerde? Het voelde alsof ik me ergens voor moest excuseren,
alsof ik op een bepaalde manier verantwoording moest afleg
gen. Je wordt geen korte verhalenschrijver omdat je daar op de
een of andere manier rationeel voor gekozen hebt. Je bent het
zo word je geboren. Het heeft bijna iets ontoerekeningsvatbaars
s het dan echt zo dat men alleen lijvige romans wil lezen, dikke
boeken waarin je een paar uur of dagen kunt verdwijnen"? Is die
knetterende vonk van Het Korte Verhaal, die snerpende knip
met je vinger, die vluchtige kus in de nacht van een vreemde
dan echt not doneIs het gewoon niet hotIs het korte verhaal
simpelweg geen autonoom, volwaardig, op zichzelf staand genre?
eg nou eerlijk, je kunt 'De rode bloem' van Garsjin toch met
alle geweld van de wereld niet wegdoen als een opzet-voor-een-
nog-te-schrijven-roman? Je kunt de miniaturen van Kafka toch
niet zien als 'slechts interessante vingeroefeningen'? Raymond
Carver als salonfahige voetnoot? Maarten Biesheuvels ingebon
den oeuvre als louter boekensteun? Nescio persona non grata?
Persoonlijk houd ik van kort en bondig. Een felle, snelle literaire
affaire, een snapshot van iemands leven, een momentopname.
et geeft dezelfde beleving als je overbuurvrouw bespieden als
zij zich achteloos voor het slaapkamerraam uitkleedt, ineens bij
zinnen komt en snel de gordijnen dichttrekt.
Mijn persoonlijke favoriete boek uit de Nederlandse literatuur
is De Croton van Jos Vandeloo. Een bundel van vier sterke ver
halen waar geen overbodig woord in valt, die precies op het
juiste moment beginnen en even zozeer op tijd perfect worden
afgerond - tezamen in nog geen 97 pagina's.
Het zit hem in die verrukkelijke korte stroomstootjes. Het leven
is al ellendig genoeg.
Waarom had je toch zo veel vijanden?
Omdat je beter schreef en ook veel meer
dan wat al die anderen konden verzinnen.
Je rookte opium om hen te kunnen vergeten
en dat is je uiteindelijk toch ook nog gelukt
want niemand van hen heeft nu een naam.
Vol overgave goot je gevoelens in gedichten,
jij die levenslang in de nacht hebt gewoond.
En elke morgen zuchtte je donker en droef
om het zachte zwijgen van de eerste regen.
Geduldig wette je het mes van de grondwet
en stak het dan zoals een advocaat zou doen
tot aan het heft in de aarde en zo ontdekte
je plots het tiendelig stelsel van je vingers.
En terwijl je naderhand aan je pijp lurkte
schreef je gauw honderdtachtig versregels
waarin de romantiek vernieuwend doorbrak.
Dan keek je door het raam naar de Grote Kerk,
je zag de schim van Frans Hals voorbijstappen
en je voelde Haarlem rillen onder de zeewind.
