ULTRADEMOCRATIE
Si
c
O
1. Mijn persoon, mijn recht!
0*
O
Sociale verbeelding, zo noemt de Canadese filosoof Charles
Taylor het.1 Dat 'het' behelst de wijze waarop een bepaald volk
zich een voorstelling vormt van het eigen collectieve maat
schappelijke leven. De idee dat mannen en vrouwen mogen
gaan stemmen, dat samengestelde gezinssituaties oké zijn, dat
de overheid plichten heeft tegenover het volk, enzovoort: het
behoort allemaal tot de manier waarop hedendaagse westerse
Q} mensen zich de wereld waarin ze leven, voorstellen.
Vaak berust die voorstelling op een combinatie van bewuste en
minder bewuste inzichten. Inspraak van het volk is een meer
bewust inzicht, terwijl de nefaste uitwerking van individua
lisme, meritocratie en daaraan gekoppelde persoonlijke verant
woordelijkheid minder bewuste inzichten vormen. Enkel zij die
over een zekere geschiedkundige bagage beschikken zijn zich
bewust van beide. Een heel groot deel van de bevolking ont
beert dit evenwel. Dat is het deel dat leeft van dag tot dag en
zegt: "Leven en laten leven."
Heden leven we in een tijd waarin inspraak in zowat alles als
een normaliteit wordt gezien, als een conditio sine qua non
zelfs. De idee alleen al dat we als uniek individu géén klachten
mail zouden kunnen sturen naar bol.com, of niét zouden kun
nen 'voten' voor een bepaalde kandidaat bij een miss- of andere
verkiezing - of godbetert, bij een talentenjacht op televisie! -
lijkt velen niet alleen ridicuul, maar ronduit mensonterend.
Een schending van de mensenrechten is het!
Neen, een mens anno 2020 verwacht dat aanpassingen worden
gedaan te zijner dienst. Met een vertrappelde God die naar het
mortuarium werd afgevoerd en gecremeerd om nooit meer
