Gebaar
Te praten staan ze - handen aan het looprek -
zoals in droom nog bij het tuinhek thuis.
Maar op een geel gazon trekt nu een zoon
de vlinderstruiken los. De diagnose: luis.
Het daglicht valt door koepels in de eetzaal,
waar de piano met zijn zwarte tanden grijnst.
In het geroezemoes kletteren pan en schaal
en beeft een toetje van wie niet verschijnt.
De perzik leent wat zoetheid aan hun kamers.
Wij kijken uit portretten aan de wand, zo jeugdig
steeds. Ze moeten diep in hun geheugen graven:
wie zijn die mensen, waarom lachen ze zo breed?
Zo maakt de tijd ons zoek, zo redden ze het nog:
watje vergeten bent, voelt niet zo kwijtgeraakt.
Wat van hen blijft, zijn rechtgetrokken bedden
en iets onherkenbaars - dat geruster maakt.
Cees van Hoore
18
HORIZON-TAAL
jaar-getij
klimaat - verandering
stand - punt
water-spiegel
zee - land
