zijn levenskwaliteit aanzienlijk zal doen toenemen. Hij ziet hoe
lachende mensen van alle kleuren en gezindten er vrolijker uit
zien dan een heel woud met paradijsvogels, hoe mensen krijt
tekeningen maken op de stoep, hoe er dolgelukkig uitziende
mensen samen staan te dansen en vervolgens door een toeval
lig passerende drone worden gefilmd. En hij denkt: "Ik ook! Ik
wil ook! Ik wil dat ook!"
De leider van vandaag moet beschikken over zeer gedegen coa
ching-vaardigheden. De klassieke top-downbenadering, waar
bij een charismatische figuur vanop de kansel de hemel op
aarde predikt, is passé. Macht uitoefenen gebeurt vandaag de
dag veeleer subliminaal. Het is van belang dat de geleide niet
doorheeft dat hij geleid wordt. Integendeel, hij moet denken -
Wat zeg ik Hij moet ervan overtuigd zijn - dat hij zelf de
regie uitoefent over zijn eigen bestaan. Gezien de menselijke
neiging om de eigen invloed en het eigen kunnen lichtjes te
overschatten, komt daarbij de bonus dat degene die geleid
wordt meent als een halve of zelfs hele god de wereld naar zijn
hand te kunnen zetten. De bonus zit hem hierin dat de aanbie
ders van media en internet vervolgens een talentenjacht kun
nen organiseren, om het kaf van het koren te scheiden. Aan het
einde van de rit kan het kaf, dat telkens opnieuw talrijker aan
wezig blijkt te zijn dan het koren, vervolgens worden doorge
stuurd naar een door diezelfde media en internetaanbieders op
poten gezet zelfhulpprogramma. Daarin zetelt, daarop kun je je
klok gelijk zetten, een panel van deskundigen. Die gidsen de
hulpbehoevende en de onwetende televisiekijker doorheen het
labyrint van onduidelijkheden waarin de niet van enig talent
gespeende would-be god hopeloos verdwaald geraakt. Aange
zien die hulp enkel is te vinden bij die kanalen, dient de ge
bruiker, die tot de vaststelling is gekomen dat hij tot het kaf
behoort, zich dus te beroepen op zijn beulen.
"En de coaches?", hoor ik u denken, "Hoe worden de coaches
beter van dit alles?" Wel, die steken een nieuw pakket in elkaar,
bestaande uit een stuk of vier modules. Daarin kun je je als do-
lende-op-zoek-naar-verlossing verdiepen, om tools aangereikt
te krijgen die je zullen helpen om nadien het pakket 'nazorg' in
te kopen.
Het hierboven genoemde gegeven, het zichzelf als groter dan
het leven zelf wanen, zien we voornamelijk bij de jongere ge
neraties opduiken. Daar manifesteert zich de geest van onze
tijd. Daar ook zien we Huizinga's begrip puerilisme terug naar
voren treden. Geen uniformen deze keer. Wel slogans en van
een strik voorziene halfbakken ideeën afkomstig uit een zelf
bouwpakket, hun aangereikt door de geschiedenis van de laat
ste honderd jaar.
Mits je enige notie hebt van het marxisme en de emancipatie
bewegingen uit de jaren zestig en zeventig van de twintigste
eeuw, kom je al een heel eind wat betreft de opbouw van een
eigen politieke visie anno tweeduizendtwintig. In die grabbel
ton met prachtig in de oren klinkende maar moeilijker in de
praktijk realiseerbare ideeën vind je enkele zaken waarmee je de
hort op kan. Koppel daar zeker wat terminologie uit de femi
nistische literatuur aan vast - 'patriarchy' is een must - en ver
geet vooral niet om het idioom dat in de identiteitspolitiek
wordt gebezigd in je uiteindelijke visie te verwerken. Verzorg
nadien de verkoop van je politieke visie, door er met gevoel
beladen woorden op te plakken zoals 'empathie'. Dat laatste
is noodzakelijk, wil je niet beticht worden heimelijk terug te
verlangen naar de tijd waarin de Tsjeka in Rusland de boel bij
elkaar hield.
De jongere generaties, blakend van de wil om hun bij elkaar ge
sprokkelde politieke inzichten met de wereld te delen en als het
even kan ze erop toe te passen, geven blijk van een vrij klassiek
puerilisme. De iets oudere generaties daarentegen, bestaande
uit een stel babyboomers, een hele hoop Generatie X'ers en en
kele afvallige Generatie Y-adepten, zijn hun politieke overtui
gingen zoals dat gaat allang verloren. Vaak hebben ze die inge
ruild voor inzichten die ze meestal onbewust hebben ontleend
aan de school der Cynici. Dat maakt dat ze ofwel in de zaken
wereld actief zijn, dan wel hun tegenvallend bestaan slijten
met het posten van boze reacties op sociale mediakanalen.
Maar vaak ook, misschien zelfs even vaak als de andere helft
van de oudere generaties, trachten ze hun levenslust en gebrek
aan ideeën te compenseren door deel te nemen aan trends, hy
pes, rages, of hoe je 't ook wil noemen. Deze vorm van padvin
derij kan worden omschreven als neo-puerilisme.
