Daarmee zijn we aanbeland bij het Challenge-deel van de
samenleving. Binnen dat segment vinden we degenen terug die
een uitdaging niet schuwen. Ook en vooral omdat ze niet ge
speend zijn van enig avontuur in hun leven, om maar te zwij
gen van zingeving. Hier wemelt het van de mensen die zich
wentelen in neo-puerilisme. Hun manier om met de tegensla
gen van het leven om te gaan is de antipode van creativiteit.
Een onbestemde leegte, een totaal gebrek aan originaliteit en
een chronische geneigdheid om op te gaan in massapsychoses,
zorgt voor een kruidenmengsel dat de moderne padvinder er
toe aanzet in een trance van nietszeggendheid te geraken en
deel te nemen aan de meest groteske nonsens die hem in hun
greep hebben.
De meest recente uitdaging die ons, westerse-mensen-zonder-
missie overspoelt, is getiteld: Jerusalema-Challenge. Voorzien
van een hashtag oogt het zelfs nog beter, meer catchy. Dan kun
je het onder je profiel posten op sociale media en toon je aan
de buitenwereld hoe gemeenschapsgezind je wel niet bent.
Heel kenmerkend voor onze Challenge-samenlevingen zijn de
daarbij horende infantiliteit en sociale dwang. Want wat krijg
je gratis en voor niks bij al deze Challenges? Inderdaad, de
dwangmatig, bijna neurotisch opgedrongen 'vraag' om eraan
deel te nemen.
Overal zie je volwassen mensen plots buiten staan, naast hun
bedrijf, of naast het ziekenhuis waar ze werkzaam zijn. Met
mondmaskers op, staan ze daar te dansen zoals kleuters tijdens
de jaarlijkse opendeurdag op school. Het Universitair Zieken
huis van Gent bijvoorbeeld, 'ging de Jerusalema-Challenge
aan'. (Bron: Het Laatste Nieuws, 27 augustus 2020.) Een groep
van ongeveer tweehonderdvijftig jolige medewerkers vatte post
op het grasveld naast het kinderziekenhuis en ondernam, met
de handjes in de lucht, een vaak weinig geslaagde poging tot
dansen. Om een en ander in goede banen te leiden, hadden
een arts en adjunct-hoofdverpleegkundige er zowaar een dans
school bijgehaald. Een technisch medewerker werd aangesteld
als deejay. Vanuit de ramen op de verschillende verdiepingen
van het ziekenhuis konden patiënten en andere kijklustigen de
dansende helden van de zorg toejuichen.
Jaaahaa, wat een lol!
Maar naast de Challenge is er de onderliggende gedachte. Want
wat is een Challenge nu zonder onderliggende gedachte die
haar van een beetje geloofwaardigheid moet voorzien? Het ont
beren daarvan zou zo'n uitdaging tot weinig meer maken dan
leeg en goddeloos vertier! Neen, een uitdaging, en mensen die
die uitdaging aangaan, helden dus, leven niet in ledigheid. De
zin van hun existentie kan en mag er niet uit bestaan dingen te
doen, enkel en alleen ter wille van die dingen zélf. Dat zou
zoiets zijn als 'l'Art pour l'Art', 'Kunst om de Kunst'. Zonder be
tekenis. Zonder zingeving.
Nu is die gauwgauw gefabriceerde gedachte die de Challenge
van een noemer voorziet deze: '(Als een kleuter in groep staan
dansen is) een symbool van hoop'. Yep. Een symbool van
hoop! 'Hoop' is natuurlijk een pracht van een begrip. Over
koepelend ook, als concept. Je overhuift er dusdanig veel mee.
Eigenlijk kan je 'r niks mee misdoen. Momenteel bied je bij
voorbeeld hoop aan de mensen, die thuis liggen te lijden als
gevolg van die hele coronasituatie. Door een soort van slechte
poging tot regendans te beoefenen, haal je al die bij na-doden
en op de rand van de suïcidaliteit balancerende ongelukkigen
uit hun miserie. Want wat is er nu, in tijden als de onze, hoop
gevender dan het aanschouwen van een stel dertigers, veerti
gers, vijftigers en godbetert enkele zestigers die samen de vro
lijke Frans staan uit te hangen?
Ik probeer me altijd voor te stellen hoe zulks in z'n werk gaat.
Wellicht komt een of andere olijke arts des ochtends bij de kof
fie met het idee aanzetten 'om eens iets ludieks te doen'. "Mis
schien moeten we eens met z'n allen meedoen aan de Jerusale
ma-Challenge!" oppert daarop een manisch-optimistisch inge
stelde verpleegkundige. "Suuuuperleueukü!" scanderen vervol
gens alle andere positivomanische medewerkers. Plots zien dan
Karei, die aan terminale longkanker lijdt, en Liesbeth, die net
een miskraam heeft gehad, hun verpleegkundigen naar buiten
lopen. Terwijl al lang overleden familieleden zich verzamelen
rond Kareis bed, om hem naar het hiernamaals te begeleiden,
en Liesbeth een hevige paniekaanval doorstaat, bieden buiten,
op het grasveld van eer, hun verzorgenden hoop.
