PAPERPOLICE
rig jaar een rapper als stadsdichter aangewezen. Diversiteit gaf
de doorslag bij de sollicitatieprocedure en niet het feit dat rijm
bij rappers een hoog Sinterklaasgehalte garandeert. Na een
maand of wat bleek dat de man in kwestie een crimineel verle
den had. Dus hup, rijmelaar de deur uit. Mijn eigen woonplaats
dan. Die beschikt nog steeds niet over een stadsdichter, maar
het stadsbestuur heeft wel plannen in die richting. Er is zelfs al
een ambtelijke notitie verschenen die de zaak in beweging
moet brengen. En wat blijkt voorlopig de voornaamste eis te
zijn? De stadsdichter moet jong zijn, zo jong mogelijk. Be
schikken over de jongste stadsdichter van het land, zou dat
geen mijlpaal zijn? - aldus nog steeds de ambtelijke notitie.
Moeten we nu denken aan een dichter in de wieg? Uiteindelijk
deed ik het gemeentebestuur een tegenvoorstel: stel een oude,
een zeer oude dichter aan. Liefst eentje van boven de honderd.
In beide gevallen, zo jong of zo oud mogelijk, maak ik met
mijn drieënzeventig jaren namelijk geen kans. Want bai de
wee, wie wil er onder deze condities nog stadsdichter worden?
En voor een schijntje (de eer) zijn poëzie ondergeschikt maken
aan de wensen van een stadsbestuur dat het artistieke niveau
nastreeft van een zevenjarige.
P.S. Alleen voor een ton per jaar neem ik aanvaarding van het
ambt in overweging. En ik wil kunnen beschikken over een as
sistent-stadsdichter voor de buitengebieden.
Jürgen O. Olbrich (1955) is een Duitse kunstenaar, die woont
en werkt in Kassei. Hij is al zijn leven lang betrokken bij Mail
Art. Met enkele foto's van PAPERPOLICE breng ik in deze
Ballustrada een project onder de aandacht dat Olbrich startte
in 1989. Voor dit doorlopende project verzamelt en sorteert
hij 'documenten' uit papierafvalcontainers: tijdschriften, een
agenda, een toegangsbewijs, een kookrecept, een stuk krant,
een menukaart, een bijsluiter, een reclamefolder, een buskaar
tje, een briefkaart met 'Groeten uitenzovoorts. Hij voorziet
ze van het stempel PAPERPOLICE en laat ze door studenten in
speciaal ontworpen pakpapier tot raadselachtige pakketjes van
diverse omvang maken. Die pakjes worden in een expositie
ruimte uitgestald en bezoekers worden uitgenodigd zo'n tot
kunstwerk omgevormd pakje mee te nemen naar huis. Zijn die
bezoekers bestand tegen hun nieuwsgierigheid Dat blijft
voor ieder pakje opnieuw een vraag. Voor Olbrich stopt het
proces echter na de tentoonstelling en start hij weer met een
nieuwe fase van het project.
