A-MERKENDROOM
VO
Olbrich ontwierp ook boekenleggers. Communicatie en inter
actie zijn trefwoorden in zijn werk. In overeenstemming daar
mee zijn in deze Ballustrada afbeeldingen opgenomen op
diverse plaatsen in het binnenwerk en op de achterflap. Dat
ontwerp zou uitgeknipt kunnen worden zodat die boekenleg
ger als PAPERPOLICE kan fungeren.
De papierpolitie als controleur aanwezig bij het opnieuw ter
hand nemen van het tijdschrift, opdat het nooit door welke pa
pierpolitiemacht dan ook bestempeld en ingepakt zal worden.
Toen ik de achtertuin in liep om de kat te begraven, begon het
te regenen. Dat kon er nog wel bij. Ik weet niet of er buren uit
hun slaapkamerraam hebben staan kijken, maar het moet een
bijzonder gezicht geweest zijn. De lieve buurvrouw die in een
kale hoek van haar tuin een gat graaft. En af en toe een flinke
slok rode wijn neemt. Uit de fles. Terwijl het regent.
Ik kreeg de indruk dat het niet de bedoeling was dat ik hem
mee terug naar huis zou nemen, maar ik kon hem niet achter
laten bij de dierenarts. In die akelig witte ruimte, op die koude
grijze tafel.
"Hoe heette hij?" vroeg de dierenarts.
Op dat moment leefde Walm nog.
De dierenarts wilde weten waar die naam vandaan kwam.
"Toen we hem gingen ophalen uit het nest, liet hij nogal een
wind," zei ik. "Zo'n stille. Dat die lucht uit zo'n klein beestje
kon komen. Nou, vandaar."
Ik probeerde te glimlachen. De dierenarts deed geen moeite.
Hij maakte de spuit klaar.
Ik voelde mijn ogen nat worden, tranen kronkelden over mijn
wang. Ik moest denken aan alle zaterdagen waarop Walm mee
liep naar het einde van de straat als Jeroen en ik boodschappen
gingen doen. Daar bleef hij zitten tot we terugkwamen.
Nu zag ik hem verstarren.
Het moest wel. Het is niet te doen om je kat zo met zijn achter
poten te zien slepen. Ze waren verlamd sinds Maan hem had
aangereden. Maan is onze oude buurman, ik geloof dat hij be
gin tachtig is.
Ik kreeg Walm mee in de doos waarin ik hem had gebracht. Een
theedoek over hem heen.
