er een boek over filmfestivals in Nederland. Daaruit blijkt dat Zeeland de enige provincie is zonder een filmhuis met twee zalen Ik vond het een beetje vreemd dat Simon niet wilde meewerken aan dat boek; geen idee waarom niet." Ondertussen zorgt Leo er voor dat in Vlissingen het hele jaar door in ieder geval op één avond interessante films draaien. "Op de dinsdagavond draaien we het hele jaar door avant-premières, waarbij ik een korte inleiding houd. Daar komen gemiddeld elke week zo'n 260 bezoekers op af. We hebben hier echt een behoorlijke vaste kern opgebouwd die qua omvang in een grote stad niet zou misstaan. Ik ga het nu uitbreiden met vertoningen van art films op de zondagmiddagen en ook in Terneuzen." Is Leo na al die Zeeuwse jaren hier niet weer een beetje uitgekeken? De Middelburger Rutger Wolfson werd een beetje onverwacht directeur van het Internationaal Film Festival in Rotterdam. Had hij daar geen belangstelling voor gehad? "Ik wist dat ze bij het IFFR op zoek waren naar een internationale hotshot, dus daar zag ik voor mezelf niet onmid dellijk een positie weggelegd. Dat ze uiteindelijk bij Rutger uitkwamen toen internationale figuren niet wilden, verbaasde me wel een beetje, eerlijk gezegd, temeer daar Rutger geen filmachtergrond heeft en dat ook nooit verbloemd heeft, maar anderzijds past hij als persoon wel weer duidelijk bij het dartele elan van het festival dat voortdurend wil vernieuwen en de confrontatie met andere kunstdisciplines zoals de beeldende kunst niet uit de weg gaat." Waarin lijken en waarin verschillen het Rotterdamse filmfestival en Film by the Sea op en van elkaar? "Er zijn wel wat raakvlakken tussen het IFFR en Film by the Sea, maar ook grote verschillen. Overeenkomst is de hang naar avontuur en films buiten het reguliere circuit. Ik importeer veel films die helemaal niet voor de Nederlandse markt bestemd zijn. Wij programmeren vooral Europese films, nauwelijks films uit Zuid-Oost Azië, China, India, Afrika en zelfs Zuid-Amerika niet. Dat laatste is misschien een beetje vreemd, want ik heb in het verleden veel expertise opgebouwd rond de Latijns/Amerikaanse cinema en coproduceerde halverwege de jaren negentig de succesvolle film over de Cubaanse band: 'La Vieja Troja Santiaguera': Lagrimas Negras. Die film heeft nationaal en internationaal veel aandacht getrokken. Ik was vaste gast bij filmers in Havana en heb zelfs ooit een sigaar mogen roken met Fidel! Een hele belevenis was dat. Castro is een veel kleinere man dan je zou verwachten; hij wordt consequent altijd van onderaf gefotografeerd; in dat opz icht regisseerde hij klaarblijkelijk zijn publieke optreden terdege. Overigens was hij na een inleiding van drie uur(!) een hele aimabele man en kwam hij belangstellend een praatje maken. De filmwereld daar liet zich overigens niet imponeren en was behoorlijk kritisch over het regime. Produceren van films ligt mij ook wel. Na Lagrimas Negras coproduceerde ik in 2005 'Gedichten uit Zee' en verleden jaar produceerde ik met mijn eigen bedrijf Art Film Support 'Zeeuwse Rid ders'. Nu ben ik betrokken bij 'Een dorsvloer vol confetti', dat hopelijk volgend jaar zomer en najaar in Zeeland wordt gedraaid." Tot slot. Wat is eigenlijk de favoriete literaire verfilming van Leo zelf? "Uhhh, 'II Gattopardo'(de tijgerkat) van Visconti. Ik ben van zijn werk sowieso een groot liefhebber; hij heeft in deze film helemaal geen moeite gedaan de verhaallijn letterlijk te volgen, maar heeft een geslaagde poging gedaan de sfeer van het boek in beelden te vangen. Prachtig!" Dromerig staart Leo vanuit de kantine van Cinecity naar buiten.

Tijdschriftenbank Zeeland

Decreet | 2011 | | pagina 5