Hier bin ich mensch
hier darf ich s sein.
en zo liep een memorabele avond ten einde.
Rond een uur of half elf liet ik - als laatsten -Anja en Robbert Jan uit.
Buiten stonden een man en een vrouw van rond de vijftig zeer geconcentreerd de ruimte van
Caesuur in te kijken. Dat was tamelijk wonderlijk: de ruimte was namelijk volledig leeg.
Alleen de wand waarop als echo van de eerste zin van de tentoonstelling van Hans Bommeljé
Hier bin ich mensch, hier darf ich's sein J.W. von Goethe) drie punten en twee haakjes
waren overgebleven.
Anja, Robbert Jan en ik namen afscheid van elkaar, terwijl de man en de vrouw maar bleven kijken,
totaal ongestoord. Met dezelfde verstilde concentratie.
Ze bleken uit Frankrijk te komen en waren een week op kunstreis door Nederland,
Den Haag: Mondriaan! en tenslotte Duisburg, Duitsland.
'Wat een prachtige kunstruimte is dit. Zo helemaal leeg en wit en vol van licht.
Met die raadselachtige puntjes en haakjes. We hebben het gevoel dat we naar onszelf kijken
doordat we de ruimte kunnen vullen met onze eigen beelden en associaties; ieder voor
zich en toch samen.'
'Zo'n beetje alle tentoonstellingen die we zagen, komen langs.'
'Het restant van een tekst van Goethe zegt u?' 'Hier ben ik mens?'
'Hoe prachtig toepasselijk, want dat is wat er kennelijk precies ook met ons gebeurde.'
'Mogen wij u bedanken voor dit prachtige moment?'
Wanneer ik de deur dichtdoe komt Harmen bij me langs
zondag 12 november 2017 Hans Overvliet
foto's H O
