gimmick van de maand
gimmick van de maand
i
Linda Hopkins
SLAM
Marc de Witt
Willem de Vos
Patrick Verhuist
die net ais de Amerikanen die wij begeleid hebben
4
Egbert Spuessens
John Geerlings
was
voor
De suksesvolle start van Grand Slam werd ruw afge
broken doordat bassist Egbert Spuessens slachtoffer
werd van een spijtig ongeval. De band moest een
aantal optredens afzeggen en ging terug naar af. De
verloren tijd werd echter goed benut. Begin maar:
maakte de formatie opnames in de Brusselse Jet-
Studio's voor een mini-LP die - wanneer alles naar
wens is verlopen - één dezer dagen is uitgebracht
wordt uitgebracht.
Een oplettende lezer zal in de bezetting van de
groep een aantal bekende namen terugvinden. Zowel
Egbert Spuessens, John Geerlings en Willem de Vos
maken namelijk ook deel uit van AVALANCHE. Voor
Gimmick was dit een reden te meer om een praatje
te maken met GRAND SLAM!
We treffen de mannen tijdens een repetitie in
Westdorpe en tussen flarden scheurende blues 'Texas-
style' noteerden we het volgende.
contra-bas en
drums
Samen vormen zij ook de ritme-
sektie voor Avalanche en
werkten zij voor Louisiana Red,
Chris Thomas, Lowell Fulson,
Eddie Burns en Phil Guy.
vocals
(ex-Former Blues Band; ex-Swing
Job), werkte als begeleider voor
Luther Tucker en Cousin Joe.
Deze laatste zette zelfs een van
Marc's composities op de plaat.
harmonica 's
(ex-Former Blues Band; ex-
Avalanche), werkte als begelei
der voor Luther Tucker, Louisia
na Red, Chris Thomas, Lowell
Fulson, Eddie Burns en Phil
Guy.
guitars
(ex-Former Blues Band;ex-Swing
Job), werkte als begeleider voor
Luther Tucker.
Betekent het feit dat drie leden van Avalanche
aktief zijn in deze nieuwe band het einde van
Avalanche?
Willem de Vos: Geenszins. Avalanche was dringen
aan een heroriëntatie toe. We zijn als Avalanche n
bijna vier jaar aktief, we hebben platen gemaakt,
Amerikaanse bluestoppers begeleid en op zowat alk
belangrijke bluesfestivals gespeeld. Het werd soms
allemaal wat routineus. .Toen de gelegenheid zich
voordeed om met mijn ouwe gabbers uit de Former
Blues Band, Marc en Patrick, een nieuwe band t
vormen, heb ik mij geen ogenblik bedacht. Toen oo
John, Egbert en Norbert van de partij wilden zijn
was Grand Siam een feit. Dat Ries de Vuijsl
Avalanche verlaten heeft terwijl wij zangeres Tank
aan het in werken waren is de enige reden dat
Avalanche tijdelijk op non-aktief heeft gestaan.
Wat is het verschil in muzikaal opzicht tussen
Grand Slam en Avalanche?
John Geerlings: Tijdens de tournees die wij maakte!
met Lowell Fulson en Eddie Burns kwamen wij tot de
vaststelling dat deze zangers de groep als het ware
droegen. Bij Avalanche was dit niet zo. Daar droeê
de band de zanger. In Marc de Witt hebben wij een
zanger gevonden die het podium beheerst. Een zanget
Vaughan (Fabulous Thunderbirds)
een beter voorbeeld van waar het
in dit genre allemaal om draait.
Men moet van ons dus geen
oeverloos gesol eer verwachten;
korte, swingende songs zijn ons
handelsmerk. Alhoewel wij nog
maar kort samenspelen slagen wij
er toch in als een hecht geheel te
klinken. Dat we vroeger reeds in
een andere formatie samenspeelden
speelt hier zeker een rol.
Wat zijn de toekomstplannen
van Grand Siam?
Marc de Witt: Wij hopen op korte
termijn een LP uit te brengen.
Verder willen we zoveel mogelijk
optreden om het samenspel nog te
verbeteren. Over belangstelling
mogen we niet klagen. Er staan
reeds enkele belangrijke festivals
op het programma. Naast België en
Nederland toont ook Duitsland
belangstelling. Wat we nog het
liefst zouden willen is de band
uitbreiden met een pianist en een
blazerssektie. Niet alleen
financiële en praktische bezwaren
houden dit nog tegen maar ook
het feit dat het heel erg moei
lijk is om muzikanten te vinden
die deze muziek met de juiste
'feeling' kunnen spelen. Nu het
weer wat beter gaat met de blues
struikel je op zowat elke
straathoek over een "bluesband".
Immers, teveel muzikanten denken
nog steeds dat blues spelen
makkelijk is. Simpele schemaatjes,
eenvoudige teksten en dan maar
vooruit met de geit. Het is dan
ook precies dit soort bandjes dat
de huidige revival in diskrediet
dreigt te brengen. Ze spelen
allemaal dezelfde covertjes op
dezelfde manier. Eenheidsworst
zonder de emotie die deze muziek
zo uniek maakt.
Wil dat dan zeggen dat jullie de
hele tijd met lange en trieste
gezichten rondlopen om zo de
juiste stemming voor de blues te
bereiken?
Egbert Spuessens: Ik heb dat een
tijdje gedaan maar het is niet op
te brengen. Trouwens, ik heb niet
zoveel botten meer over om te
breken.
Willem de Vos: Dat blues trieste
muziek bij uitstek zou zijn is een
misvatting die steeds maar hard
nekkig blijft doorwoekeren. Blues
kent zoveel aspektenIedereen
heeft steeds maar de mond vol
over de sociaal geëngageerdheid
van de punk-beweging. Nochthans
als je een LP als Alabama-Blues
van J.B. Lenoir beluistert kom je
tot de vaststelling dat wat die
man toen (60-erjaren) over zaken
als rascisme, armoede, frustraties
ten aanzien van onze maatschap
pij te vertellen had, nog niets aan
kracht en, helaas, ook aan aktua-
liteit heeft ingeboet. Als je
daarentegen, oud werk van b.v.
Louis Jordan beluistert dan klinkt
daarin een levensvreugde door, die
In de rubriek 'Gimmick van de Maand' deze keer een
band die nog maar weinig mensen in Zeeland zullen
kennen: GRAND SLAM! De 5-mans formatie werd n.l.
pas half januari opgericht. Na amper 1 maand
repeteren maakte Grand Siam hun debuut tijdens het
Rock Against Racism Festival te Puurs op 12
februari 1988. De daar aanwezige bezoekers waren
verrast dat een band er, zo maar, van de een op de
andere dag, stond’ Immers op een tijdstip waarop
bluesbands als paddestoelen uit de grond rijzen,
hier, out of the blue, een band van topniveau
de Lage Landen’ Dat het debuutoptreden aansloeg
blijkt tevens uit het feit dat de band twee dagen
later, op 14 februari, het voorprogramma verzorgde
van Amerikaanse bluescoryfeëen
Lee Allen (Fats Domino, Blasters) in de Banana Peel
Jazz Club te Ruiselede.
Wanneer we nu GRAND SLAM even van nabij
bekijken wordt ons de suksesvolle start van deze
formatie duidelijk.
staat is een band te dragen. Welk
verschil dit voor de muzikanten
uitmaakt hoef ik niet uit te
tekenen.
De bio meldt een dampende fusie
van de Texaanse en
Californische bluesvarianten. Wat
moet ik mij daarbij voorstellen?
Stevie Ray Vaughan? ZZ Top?
Marc de Witt: Teveel mensen
associëren de termen Texas-blues
met mensen als Stevie Ray
Vaughan. Stevie Ray is
ongetwijfeld een begenadigd
gitarist. Billy Gibbons als
evenzeer. Doch typische
exponenten van de Texas-stijl zijn
Ze zeker niet. Dan is Jimmy
GRAND SLAM
