De Negentiende Hoed
4o
KATHOLIEKE ILLJJSTRATIE
DOMBURG
Een aardig koekje im de bekende Zeeuwsche badplaats
en Vera Wellington, dan was Felix: de Blücher van
deze betreurenswaardige oneenigheid. Het was niet
mogelijk een scène te maken ja, een scène
met je vrouw in tegenwoordigheid van je chauffeur
met z'n Fransche ideeën van hoffelijkheid.
„Wil je me een half pond leenen vroeg Vera,
nogmaals op denzelfden koelen toon, zonder ook
maar iets te geven om de tegenwoordigheid van Felix.
En Stephen trok zijn portemonnaie aan *n eindeloozen
zilveren ketting uit zrn zak, alsof hij een emmer
ophaalde uit een put. En hij gaf Vera een half pond
Een zeer dramatische gebeurtenis
dreigde het gelukkige leventje van
Stephen Chesward en z'n vrouw
Vera te gaan verstoren. De auto
stond naast het trottoir in het
weelderigste en meest mondaine
stadsgedeelte. De chauffeur,
Felix, was een garage bin
nengegaan om benzine te
halen. Mijnheer Chesward,
die er in zijn lange jas langer
uitzag dan ooit, wandelde
over het drukke trottoir.
Mevrouw Chesward lag lui
binnen m den wagen. Zij
vond het heerlijk in den
wagen te zitten, vond het
heerlijk, dat heel Torquay
haar in den wagen zag zij
was in haar nopjes met haar
man, met den Napierwagen en
ook met Felix, die nu benzine
was halen.
Plotseling bemerkte mevrouw Ches
ward, dat er naast de autozaak een
hoedenwinkel was. Ze zat ineens rechtop
en keek ernaar. Een aankondiging in
de etalage vermeldde, dat ze er net een
„seizoensuitverkoop" hielden. Er stonden
twee rijen hoeden voor het raam elke
hoed droeg een prijsbriefje. Mevrouw
Chesward stapte uit den wagen, liep de
stoep over en vestigde al haar aandacht
op het venster der hoedenzaak.
De eene hoed na den anderen stond
haar tegen. Maar één ervan, van groen
stroo, met een grooten ombuigenclen
vleugel aan eiken kant, en hier en daar
wat garneersel erop, beviel haar wel. Het was een
Parijsch model. Ze was in Parijs geweest één
keer.
Een „seizoens-uitverkoop" in een kleinen winkel
te Torquay is heel zeker niet de meest voor de hand
liggende plaats om er, wat je noemt een chiqueo
hoed te vinden bovendien is het een uitgemaakte
zaak, dat werkelijk chique hoeden niet voor minder
dan drie pond te krijgen zijn, en deze hier stond voor
tien shilling te koop. Maar hoeden zijn mysterieuze
dittgetu Hun chique eigenschappen zijn vaker aan
toeval dan aan bijzonderen vorm toe te schrijven,
vooral in Engeland. Men weet nooit goed, waar of
wanneer men een geschikten hoed ziet. Vera vond,
dat ze er nu een gevonden had.
„'t Zullen natuurlijk wel geverfde veeren zijn,"
dacht ze. „Maar 't is een schat van 'n hoed en 't zou
net iets voot mij zijn."
En wat den prijs betrof t beroof een hoed van zijn
prijskaartje en zijn waarde wordt een diep geheim.
Menige weinig knappere hoed dan deze had al in
Bond Street te koop gestaan voor tien pond in plaats
van voor tien shilling. Hoeden lijken wel wat op
schilderijen ze zijn waard, wat men er voor over
heeft.
VEERE
Het gotische stadhuis
vertoont een opmerke
lijke gelijkenis met het
pronkjuweel van Mid
delburgAan den voor
gevel prijken de beelden
der voormalige graven
en vrouwen van Veere
HULST
Het Marktplein en het mooie kerkgebouw
Vera ging dan ook op haar man af en
zei met een verrukkelijken glimlach
„Leen me even een half pond, wil je?"
Hij liet zich echter niet be ïnvloeden
door denverrukkelij ken glimlach,
vertrok zelfs geen spier.
„Je bent toch zeker niet van
plan, weer een hoed te koo-
pen?" vroeg hij streng en
uitdagend.
De glimlach verdween van
haar gelaat, en ze raapte
al haar moed bijeen.
„Jawel," zei ze scherp.
De strijd was nu beslist
geopend; Het kan wonder
lijk schijnen, dat een man,
die zich de weelde kan
veroorloven, om meer dan een
week lang, een Napier 24 PK.
te huren, met een Franschen
chauffeur, die Felix heet, met
zijn vrouw zou gaan twisten over
tien shilling voor een hoed. Doch
er dient in het oog gehouden, dat
't hier niet een kwestie was van tien
shilling, maar een kwestie van principe.
Vera bezat al achttien hoeden en ze
waren nu voor goed overeengekomen,
dat voorloopig geen geld meer aan kleeding
zou worden uitgegeven. Vera was dus
geheel in het ongelijk. Dit wist zij en hij
wist het ook. Maar zij wilde nu eenmaal
dien hoed hebben.
Bovendien waren zij op
hun huwelijksreis, wat de
zaak nog dramatischer maak
te. Ze waren pas zes dagen
getrouwd over drie dagen zouden ze
terug moeten naar Bursley, waar de
degelijke aardewerkfabriek van Stephen
op haar directeur wachtte. Zij, die 't al
eens hebben meegemaakt, weten, wat *n
teere dingen huwelijksreizen zijn en
hoeveel van de tact afhangt van den
meest tactische van beide partijen.
Stephen, die dertien jaar ouder was dan
Vera, was de meest tactische der twee
partijen. Hij had een mooie, elegante
vrouw getrouwd, maar hij ontveinsde
Zich ook niet, dat hij met een grillige
vrouw gehuwd was. Hij had zooveel aan
haar nukken toegegeven, als hem beliefde
maar in de diepte van zijn mannelijken
geest had hij zelf uitgemaakt, wie eigenlijk
meester in hun huis zou zijn en den
vorigen avond had hij besloten, dar, zoo
gauw een oogenblik kwam, dat stand
vastigheid noodzakelijk was, hij standvas
tig zou zijn.
En dat oogenblik was nu gekomen.
't Waren haar oogen, die vochten, stil,
bitter. Er is veel bitterheid in ware liefde.
Stephen over
zag de heele
situatie tot in al
haar onderdee-
len. Hij was
ouder en veel
ondervindingrij-
ker dan Vera, en
daardoor des te
verantwoordelij-
ker voor het
bewaren van den
huiseiijken vre
de, en voor haar
geluk en voor
zijn eigen geluk,
en voor een boel andere
dingen.
Hij erkende het alleszins
onteerende van een twist op
de huwelijksreis. Hij zag
zeer goed de moeilijkheid
om een twist op straat te
beginnen, vooral in zoofn
uitgelezen straat als de Strand
te Torquay, waar het rugge-
rnerg van EngeJaods hoogeren
stand gaat winkelen. Hij besefte ook zeer goed Vera's
ontzaglijke onbekendheid met het leven. Hij zag haar
lieftalligheid, haar ondeugden en al haar gebreken.
En ten slotte besefte hij nog, dat, waar dit het eerste
conflict aan huwelïj ksboord was, het voor hem van
't hoogste gewicht zou zijn, als overwinnaar uit den
strijd te treden.
Vera de overwinning laten zou een bedreiging
zijn van hun toekomstige rust, en de moeilijkheden,
die haar aanbiddelijke grilligheid zou veroorzaken,
niet weinig doen toenemen. Hij mocht haar niet laten
winnen Het was zijn plicht, niet alleen tegenover
zichzelf maar vooral tegenover haar, om te zegevieren.
Maar van den anderen kant, hij had nog nooit de
macht van haar koppigheid ten volle gepeild, den wil,
wat ook op te offeren voor de voldoening van een
grilen hij vreesde die macht. Hij had een vaag
voorgevoel, dat Vera een van die talrijke aanvallige
personen zou zijn, die volmaakt zijn in alle opzichten.
Zoolang alles hun voor den wind gaat en ze hun eigen
zin kunnen volgen en langer niet.
Vera had slechts voor twee dingen oog den hoed,
al stond ze er met haar rug naar toegekeerd en het
halve pond, al zat dit verborgen in Stephen's zak.
„Maar nTn beste," protesteerde Stephen, „je weet
toch
„Wil je me een half pond leenen herhaalde Vera
ijskoud.
De waanzin van een hoed te begeeren had haar te
pakken. Zij was dezelfde Vera niet meer. Zij was geen
liefhebbende vrouw, noch een plichtsgetrouw jong
vrouwtje, noch een redeneerend schepsel. Zij was een
belichaamd verlangen naar hoeden.
„We hebben het zeer duidelijk afgesproken,"
zei Stephen zacht, z'n boosheid inhoudend.
Juist op dat oogenblik kwam Felix uit den winkel,
gevolgd door een groepje van drie mannen, die bussen
benzine droegen. Wanneer Stephen Napoleon was
