pLOUIEUARD
ROKEH DREAMS
OF
Zebra Combo
Juan Tajes
De prinses met de houten schaal
Wurre Wurre
Shusaku Dormu Dance Theater
boulevard of broken dreams
DE Nieuwe Snaar
Het tango-orkest van
Juan Tajes.
Foto Mariette
Carstens
afgewisseld door een mini-drama in a-capella over
het onderwerp You always hurt the one you love.
Ritmisch handgeklap, een snelle country-rap, een
stille Oebra-dans 'met ingebouwde muziek', een
tweemans-twist 'met knakkende knieën....' Oebra is
meestentijds buiten in de weer.
Liedjes, gedompeld in romantiek, gevat in soul of
blues.
Met,twee gitaren, een accordeon en harmonische
samenzang brengt dit Amsterdamse semi-akoes-
tische trio levende muziek op terrassen, in restau
rants en café's. Het repertoire omvat nummers uit de
Amerikaanse traditie van 50 en 60, enkele Zuidameri-
kaanse liedjes, blues-ballads, Italiaanse romantiek
en songs in de marge van rock roll en vroege soul.
De Boulevard blijkt een goede omgeving voor deze
toch wel bijzondere liedjes. De namen zijn René Oey
(van Oebra), Emile de Boer, Dikkie van der Woerdt.
zingt de tango in het Danspaleis
Voor een goede uitvoering van de tango-dans is het
noodzakelijk een beetje geleefd te hebben, vindt de
Wurre Wurre uit
Gent Wouter Brave
en Graham doen ge-
zamelijk een act
Argentijnse zanger Juan Tajes. 'De tango dans je
langzaam en naar binnen gekeerd. Alsof je het hele
leven nog voor je hebt. Het moet ingetogen gebeu
ren. Het is geen show.' De tango is daarom minder
geschikt voor jeugdige dansers. Tajes heeft het over
een 'volwassen gevoel'. Je moet minstens dertig zijn.
'Je kunt je frustraties uitdragen. De tango is verdrie
tig, hij is treurig.' De tango beleeft een grote opbloei
in Nederland, vooral Amsterdam, en Juan Tajes
werkt via de Boulevard mee aan verdere versprei
ding. Met hem mee reist een ensemble en enkele
dansparen.
poppenspel voor volwassenen door Maeno Hiroshi
Maeno Hiroshi is in Japan een nationale bekendheid
door zijn poppenspel en t.v.-programma's. Het is zijn
verdienste het poppenspel ook voor volwassen toe
schouwers interessant te hebben gemaakt. Met zijn
medewerkers brengt hij een sprookje, zoals er zoveel
in Japan zijn. Deze sprookjes, mythen en legenden
zijn in Japan allemaal gebaseerd op het gegeven dat
alles een ziel óf geest heeft, of het nu om een mens
gaat of om een perzikboom of onweer. Hoewel de
uiterlijke verschijningsvormen voortdurend veran
deren is die ziel onsterfelijk. Dat brengt weer met
zich mee dat ook de relaties tussen deze 'zielen'
onsterfelijk zijn. De prinses in het spel heeft in de
vorm van een schaal (bowl) een dergelijke ziel bij
zich. Ze heeft er last van en ontdoet zich er na
verloop van tijd van. Ze moet daarvoor de schaal
breken en dat is moord. Maar het blijkt een daad van
agressie jegens haarzelf te zijn, zo ontdekt ze.
Hiroshi en zijn medewerkers spelen met poppen van
een meter lengte. Het spel is een vermenging van
oude Japanse tradities en nieuwe speelvormen. De
taal is Engels.
speelt Ruft
Het is een 'visueel theaterwerkstuk' van en door
Philippe de Martelaere en Tom Roos. De regie is in
handen van Bob de Moor en de vormgeving verzorg
de Paul de Braeckeleer. Daar weet u nog weinig aan.
Dit Belgische groepje verschaft echter maar zeer
summiere informatie. Niet meer dan het volgende.
Ruft handelt over een te verwachten hoog bezoek
voor de géachte heren Célestin en Jean Philippe.
Serge en Achiel wordt gevraagd de ontvangstruimte
op te ruimen en de noodzakelijke voorbereidingen te
treffen. 'Zijn Serge en Achiel wel de aangewezen
personen om deze opdracht tot een goed einde te
brengen?' Aldus vraagt Wurre Wurre zich af. Het zal
niet. Deed het duo niet ooit iets stilzwijgends met een
hond?
danst een speciale Boulevard-voorstelling
A summer special is de titel van de voorstelling van
Shusaku. Het dansgezelschap was vorig jaar op het
Straatfestival ook van de partij. De dansen waren
toen een (indrukwekkende) mix van vroegere voor
stellingen. Met simpele decors, kledij, belichting en
een twee-mans-orkestje weten de dansers een span
ing te scheppen die zelfs het publiek in een door de
wind lawaaierige tent gevangen houdt.
De verantwoordelijke man en naamgever is de Ja
panner Shusaku Takeuchi. Hij'begon met zijn groep
negen jaar geleden in Parijs. Zijn eerste productie
was Dormu. Er volgden er nog twee, totdat Shaffy in
Amsterdam met Shusaku de voorstelling Neum or
ganiseerde. Het beviel in Amsterdam beter. Sinds-
Shusaku Dormu
Dance Theater
Foto Bob van
Dantzig
dien opereert de groep vanuit die stad en bedient zo
heel Europa. Want het succes met voorstellingen als
Era en Waves (voor het Holland Festival 1983) is
overweldigend.
Typerend voor de groep zijn de vele voorstellingen in
de open lucht, waarbij nadrukkelijk gebruik wordt
gemaakt van allerlei zaken uit de omgeving. Met de
dansen wordt steeds een verhaal verteld. Niet altijd is
dat te volgen en een probleem is het eigenlijk niet. In
Noon of the plant, de voorstelling die het afgelopen
seizoen onder meer in de Middelburgse schouwburg
te zien was, gaat het over het leven van een man.
Jong en sterk en onbevangen aan het begin van zijn
levensweg, tast hij, geleid door zijn intuïtie en in
stinct, de grenzen af van zijn geestelijke en fysieke
vermogens.
Hij blijkt zich soms zwak en afhankelijk te voelen. Hij
weet zich gekweld door erotische fantasieën die
soms gewelddadig van karakter zijn. Schuldgevoe
lens zijn er eveneens en het verlangen naar de ooit
gevoelde veiligheid en warmte van de moederborst.
Het wordt gedanst door vier mannen, elk door
Shusaku geselecteerd om een specialiteit op het
gebied van voordracht, acteren, dansen beweging.
Ook in deze voorstelling vormt de levende muziek
een belangrijk onderdeel. En de muziek is op zich al
de moeite van het aanhoren waard. Daarom is de
muziek uit vorige voorstellingen op de plaat gezet,
verkrijgbaar in de tent waarin de voorstelling plaats
vindt. Alles bij elkaar is het misschien beter om het
muziekdanstheater te noemen.
Met het nieuwste programma Lala was De Nieuwe
Snaar de afgelopen winter al in Wemeldinge. Nu op
de Boulevard, waarmee een traditie wordt voortge-
De Nieuwe Snaar
zet want De Nieuwe Snaar is al jaren vaste gast in
Vlissingen, op het Straatfestival.
Het Belgische groepje van drie is volstrekt uniek: je
kunt het muziektheater noemen of muzikale humor,
je vat het niet helemaal. Er is geen vergelijking met
andere groepen mogelijk. Tegen Mooie Moeite (nr.
2, februari 86) zei Jan de Smet van De Nieuwe Snaar
over Lala: 'De tekst is inderdaad van ondergeschikt
belang, al hebben we in ons nieuwe programma Lala
vijf liedjes op tekst van Hugo Matthijsen, een van de
waanzinnige tekstschrijvers van Bart Peeters. Die
liedjes zijn zeer welkom. We hebben nu het gevoel
dat de liedjes die wezingen ergens op slaan. Vroeger
was de liedjestekst een alibi om niet lalalate neuriën.
De liedjes getuigen van een gezonde waanzin. We
zijn allesbehalve een geëngageerde groep. Afgezien
daarvan willen wejgrug naar een pure muzikale en
ffiflflzomer 25
