MUZIEK MAKEN IS EEN
THEATRALE BEZIGHEID
DOOR MENSEN, NIET
DOOR MACHINES
'Anders dan bijvoorbeeld Louis
Andriessen wil, bestaat er geen fas
cistisch septiem-accoord of een
links revolutionaire interval'.
Saxofoniste Vera Vingerhoeds
gelooft niet in politieke muziek.
Ook niet in electronische, vervorm
de of versterkte muziek. Ze houdt
meer van jazz of van popmuziek die
ruimte geeft aan 'het echte geluid
van akoestische blaasinstrumen
ten'. Het geluid van 5 Slag 1 Wijd,
waarmee ze op het Straatfestival
speelt, valt wat ingewikkelder uit
dan in de popwereld gebruikelijk
is. Geen coupletje-refreintje-cou
pletj e-refreintj e. Jazz-muzikanten
staren soms de hele avond naar de
vloer, zien er grauw en grijs uit,
maar maken ondertussen de
prachtigste dingen.'
"straatfestival
vera vingerhoedsZZ
jean Quist jr.
36 fflffl zomer
'Ik hou niet zo van new wave, van hardrock of electro-
nische muziek, synthesizerpop. Dat ligt me allemaal
niet zo. Ik hou meer van popmuziek die ruimte geeft
aan solo's, aan het echte geluid van akoestische
blaasinstrumenten. Dus niet vervormd, niet met effec
ten en zeker niet super electronisch versterkt. Het moet
een beetje menselijk blijven. Een heleboel moderne
popmuziek klinkt in mijn oren zo doem-achtig. Zulke
groepen brengen een geluid voort dat helemaal niet
meer bij de muzikanten past. Vier synthesizerspelers
met achter hen een bandrecorder die slagwerkgelui
den voortbrengt. Bij hen draait het enkel maar om
ideeën over techniek, om het leuk bedienen van de
knoppen op hun electronische speelgoed. Een hobby.
En voor mij heet dat geen muziek maken meer. Muziek
maken gebeurt door mensen. Niet door machines. Je
moet op een podium staan en daar een sfeer schep
pen. In de popmuziek vind ik dat lang niet altijd terug^
In de jazz ligt dat heel en heel anders. Evenals in da
popmuziek die daar een beetje verband mee houdt,
zoals de soul. Want ook daar gaat het om klanken die
uitje binnenste komen en niet uiteen doosje electroni
cs.'
'Vernieuwend', zegt Vera Vingerhoeds, 'wil ik dat
allemaal niet noemen. Zo er al iets bestaat wat onder
die noemer valt, want wat je ook noemt, iemand
bedacht het wel 'ns ooit. Wat onze popgroep doet, wijkt
af, dat zal het zijn. Het niveau valt ingewikkelder uit dan
van de meeste andere popgroepen. Wellicht ook wat
origineler want ik geef niet toe aan de cliché's waarop
ik mezelf soms betrap. Dan denk ik: nee, dat is me te
gemakkelijk, daar moet ik iets anders op verzinnen.
Daar zoek ik een oplossing voor al lukt me dat niet
altijd.
Er bestaan ook zoveel cliché's. Het coupletje-refrein
tje-coupletje-refreintje van het doorsnee popliedje en
als de maker een hit wil, doet hij er een yell in die
iedereen kan meezingen, in een bepaald tempo, niette
snel, niet te langzaam, van A naar B lopen, makkelijk in
het gehoor liggen met niet teveel dissonanten en
vooral geen lange stukken met een blazer. Want dan
duurt het liedje te lang. Speelt er iemand op een plaatje
saxofoon dan draait Hilversum Drie dat dan ook
gegarandeerd weg. Zo, dat hebben we gehad.'
'Muziek maken', zegt Vera Vingerhoeds, 'heeft iets
theatraals. In de klassieke muziek zitten mensen heel
ingespannen te strijkkwartetten. Jazzmuzikanten sta
ren soms de hele avond naar de vloer. Zien er vaak
grauw en grijs uit maar maken ondertussen de prach
tigste dingen. Muziek en theater leveren samen een
nieuwe discipline op die steeds meer terrein wint.
Hauser Orkater en hun diverse afsplitsingen, Baal, de
Dynastie van Oer. Zelf zat ik in groep The Muz. Mijn
afkorting voor theater en muziek. We begonnen heel
optimistisch met voorstellingen als De Eeuwige Hars-
velden, Au Bain Marie en De Storm. Tekst en muziek
verzonnen we ter plekke. Iets creatiefs doen terwijl je
het uitvoert en niet iets repeteren wat van A tot Zal van
tevoren vastligt. Dat sprak ons wel aan.
Maar na die producties hielden we het voor gezien.
Nooit geen geld. Niet zozeer voor ons eigen salaris
^aar bijvoorbeeld voor zoiets als een decor. Of voor de
repetities en reiskosten van de muzikanten. Wanneer je
zomer
37
