'OE MOOI IS <N DULFKANT
M.J. van Leeuwen-Hamelink
'Oe móói is 'n duifkant, vlak voe die gemaoid 'oord,
Mie margriet'n en fluitekruid boov'n't waoiende gos.
Mie pienksterblomm'n en tiengels dao tuss'n
En tuss'n de stêên'n wa zacht wollig mos.
'Oe móói is 'n duifkant, vlak voo die gemaoid öörd,
't Is as 'n reeke van mööie boekett'n,
Waovan je d'r't liefst êên zou af will'n trekk'n
Om dan in 'n vaoze op je taofel te zett'n.
'k Zien klaprooz'n en weieblomm'n, 'onsdul en klaover.
Dad alles staot dao zó uutbundig te bloei'n.
En om al da móói's nog schooner te maok'n
Staot dao boov'n de wilde zuurienk te bloei'n
Daoboov'n staot dan wee de meidoom te pronk'n
En wilde roosjes en vlienderstruuk'n.
't Is voorjaor in Zééland en 't is wonderschoon
Nie alléén om te zien, maor ook om te ruuk'n.
'k Komm'n woord'n tekort om 't al te beschriev'n.
Al da schóóns an de weg en de waoterkant.
Ik kiek'n d'r nao, mie wied oop'n óóg'n
En zucht'n dan: Oe móói is m'n Zééuwse land.
34
