DIEN AESTEN DAG
A. Wiebrens-Beekman (Joane uut Bra)
Bel, bel dat was mun wat, dat aeste dagje dak nae Kepelle gieng omdat dae dialecdag was. Kaode
der nog noait van oord, me deur mevrouw Soldaot uut Dirksland, je zu ze aomae we kenne, was ik
lid aore, in toen konk oak dien dag bezoeke.
't Was uut Bra nog a un aêle reize, je most mit te bus nae Surrekzeë, dae mos je overstappe in een
oare bus, in die gieng nae Goes dust da gieng oamae we. In Goes stieng mun ouwste zeune die at
dae weunt, mun op te wachten, in die brocht mun mi zun auto in Kepelle. Wae mo je weêze moeder
vroeg um? Ik zê 'Ja Joap in de Vroane me wae of ta is dat weet ik nie. Afijn mun zie we zeiten, 't
is hier geên Amsterdam, in mun zun toch we meêr mensen zie.
Me 't was zoa stille as in un ei, dae waere nie vee mensen te bekenne, me mun waere toch wae a
mun weêze moste, da kon nie misse.
Toen ammen voö dat gebouw stienge kwammen der toch twae mensen an e tippeld un menaer in
un mevrouw. Waere zoa te zien deftege mensen. Ze trippelde as ganzen op 't ies, in netjes da se
waere. 't Was omae bont wat de klokke luude, in ze stapte de Vroane binne.
Alia moeder, gae ze me achterop, zei Joap want dae za je ok we motte weeze. Ik zag ut echt wae
nie me zoa zitte. Joap ree weg, in dae stieng ik. 'k Zag ter we un bitje tegenop om de deure ope te
doen, me ja 't was buuten nie werm, dus ik docht Joantje gae deu, ze zu je nie op eête. Me jaa, oal
mien moed bie mekoare raepend stapte ik binne. In de garderobbe de'k mun manteltje uut, vöö mien
doen un mooije maer och éden, 't was niks bie oal die mooije jassen en musten vergelêêke, 't is hier
een sjieke boel docht ik, in ik was niks op mun gemak.
Me jae aje a e zeit, mo je ok b zeê in ik stapte nae de balie. Ze vroege wiek was, ik liet mun program
zië, ik kreeg un boekje en un aore papieren, in toen konk vaarder gae in bink ker oaltied mi plezier
nae toe e gae. Jammer dat un mens nie jonk bluuft.
Mw. D. Soldaat-Poortvliet
64
