EEN LAETE KERST
Hans Uyl (Uul)
't Was Kersttied hoare in dat at noha wat sneeuw in vost teweeg hebrocht. In die tied, eimelik wat
jaertjes heleaje, ajje nog gean bussen of auto's - j'oarden bie de rieke ajje 'n paerd ad om mee te
reizen. Nea, in die daehen reisden de measte maansen mitte beanewaehen. Zo zat dat oak mittie vint
die ammen dae deu de sneeuw zien zwoehe. De gosganselike dag atten heprobeard 'n bitje van z'n
ellehoed te slieten in ie a geluk had want z'n pak woog noe aordig wat minder op z'n rik. Da za we
an de tied van 't jaer heiehen e. Zo rond de Kersttied liekenen de maansen altied 'n bitje aordiher
in b'ulpzaemer in a't dan oak nog koud is in 't ei hesneeuwd....
't Was noe a bekant 'sachmiddags vuuf ure, in Kerstaeved. Zowat 'n ure heleaje atten "t leste durp
achter z'n helaete in was 'n op wegt nae de stad hehaen. Dae zou t'r 'n werm vier in 'n flienk ntael
op z'n wachte in 'n hasvriejen erreberg. Ma heliek atten 't durp uut herocht was was 't wea haen
sneeuwen. East 'n paer vlokjes, mar a hauw waeren 't 'r mear in mear hoare. In wat at 't erreger
miek was dat 't 'r flienk bie was haen waoie. Beschient was 't nie zo slim hewist om nie terug te
haen nae 't durp in 'n bed te zoeken bie ean of ander boertje of op 'n ostie. Ma ja, je weet oe attat
gaet: de hedachte an die stad mittien erreberg mi al z'n hemak atter vo hezurgd dat 'n ma deustapten
in noe was 't te laet om vrom te haen.
In ineans atten in de haten datten heneans vrom kon oak a zou t'n wille: ie was stik verdwaeld mittie
weg verdwene in de sneeuw, sint at oak nog donker hoare was oak.
't Drong tussen deu datten zelfs de wegt vooruut kwiet was. Eal de weareld bestond noe uut 'n
donkere dreihende lucht in een witte aerde dik onder de sneeuw, mittaer tussenin 'n hroate
eindeloaze dwarrelieng van sneeuwvlokken.
In um was 'n eanzaem, ealemae eanzaem vintje hoare in 'n hroate, onerbergzaeme weareld. Ma toch
mosten ma zien vooruut te kommen! In zo bahherde 'n ma deu tut atten nae 'n uur of tweaje aordig
wanopig behon 't oaren. Zou t'n ier nohhes levendig uut komme?
In waerentig, zo-a ze zehhe: donkerst' ure zit vlak vo de zonne. Net at onze reiziher z'n leste bit oop
an 't verliezen was, wier t'n 'n pienkelend lichtje hewaer, nie zo verre van z'n vandaen in recht
voruut. 'Da pak 'k daevo we', docht 'n in ie hong die kant uut om te kieken of attet hean
zinsbegoochelieng was. Daer atten waa-es van hoare, behriep je. Ma deze kear was 't licht echt in
't eanvoudig uusje d'r attet uut kwam oak a. In toen atten te lange lesten op de deure bonkten wier
die deur een echt maans open hemaekt. 't Uusje d'r atten anheland was was eihelik amper 'n uusje.
't Was meer 'n kot. Ma wa kon um da schele? D'r ieng 'n stallantaeren in d'r smeulden 'n viertje,
in d'r waeren maansen as hezelschap. Drie ouwe vinters, drie broers die at allean hebleve waere,
weunden in dit kotje. In of attie beduusd waere dazze bezoek hekrehen adde, op Kerstaevend, zoma
deu de sneeuw ene!
Z'a nog nooit 'n maans mea welkom heate as dezen. In onze venter a nog nooit zo'n hroat welkom
had as van deze vinters ier vanaevend. Wat dejen die drieje d'r best om 't vo d'r hast hoed te
maeken. Ze trokken z'n pak af in z'n jas uut, in ze zetten 'n stoel bie d'r viertje, in ze mieken nog
wat pap vozzen oak. 't Was ma pap, ma wa gaf die reiziher daer om: in 'n stads hotel atten 't nog
waa'es slechter had, docht 'n zo bie z'n eihe. A't ma werrem was.
Toen at de reiziher zo'n bitje biehekomme was van z'n ontbearieng, z'n lief werm hoare was in z'n
buuk bol stieng van de pap. in de drie vintjes biehekomme waere van d' emotie van vesiete 't e, zei
29
