Aflevering 162 winter 2008
Nederlands met een, laten we zeggen, wat merkwaardige uitspraak. In de
meer gesloten gemeenschappen is men zuiniger op het eigen dialect, daar
heb ik mijn hoop op gevestigd en misschien raakt het ooit weer 'in' dialect
te spreken. Ik neem als voorbeeld de diverse zanggroepen, die het gemaakt
hebben, dank zij de liedjes in de streektaal.
Je hebt je sporen in de Dialectvereniging ondertussen wel verdiend.
Waar hield je je zoal mee bezig?
'Sporen verdiend', zo zou ik het niet willen noemen. Het begint heel
onschuldig met een vraag of je een keer het verslag over de Dialectdag
wil schrijven voor Nehalennia. Veel omvangrijker was het werk voor het
Supplement van het Zeeuws woordenboek. Dat nam enige jaren in beslag.
Het was in deze tijd dat de dialectwerkgroepen gevormd werden. Tot aan
de dag van vandaag bestaan ze. Nog elk kwartaal komen de mensen van de
Noordgroep bij ons de vragenlijst invullen. Tussen door worden verhalen
verteld, die met het onderwerp te maken hebben. Mijn man neemt alles op,
zodat dit bewaard kan blijven in het archief.
Voor het werk aan het Supplement was een wetenschappelijke commissie
in het leven geroepen, die bestaat nog steeds, zij het met andere taken.
En nog steeds ondersteund door Prof. Dr. Jacques van Keymeulen van
de Rijksuniversiteit van Gent (B). Ook deze werkgroep, die tevens de
redactiecommissie dialect van Nehalennia vormt, vergadert eens per
kwartaal bij ons.
Je werkte ook mee aan het kinderspelenboek, uitgegeven ter
gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de vereniging?
Inderdaad, daar heb ik de beste herinneringen aan. Het onderwerp lag me
vanwege mijn onderwijsachtergrond, maar ook herinner ik me heel goed
de spellletjes die ik zelf als kind speelde. Heel belangrijk is, dat de leden
van een werkgroep kunnen samenwerken en zich aan afspraken houden.
Ook al was het soms heel moeilijk, ieder zorgde dat zijn deel op tijd klaar
was, zodat we het op de volgende bijeenkomst konden bespreken. Onze
streektaalconsulente Veronique de Tier had een belangrijk aandeel in de
totstandkoming van het boek.
Wat is je mening over Nehalennia?
Nehalennia is een gezamenlijke uitgave van de werkgroep CuItuurHistorie
en onze vereniging. Samen wordt er aan gewerkt om Nehalennia een
eigentijds uiterlijk te geven. Ik dacht dat we daar alleszins in waren
geslaagd.
Maar natuurlijk is de inhoud belangrijk. Wij hebben niet te klagen over
gebrek aan kopij, zie de verhalen uit alle delen van Zeeland. Verlucht met
foto's, speelse indeling, het ziet er goed uit, vind ik. Wel vraag ik me af, of
het door de leden gewaardeerd wordt, of men het ook leest? Er komen heel
weinig reacties na een oproep bijvoorbeeld.
Heb je nog wensen voor de toekomst?
Uiteraard. In de eerste plaats hoop ik dat onze dialecten, die nu al zo
verarmd zijn, niet zullen verdwijnen. Waarom zijn b.v. de Limburgers
zo trots op hun taal en doen wij, Zeeuwen, al snel ons best om zo goed
mogelijk Nederlands te praten? Willen we er zo graag bij horen? Voor de
