Aflevering 162 winter 2008
69
Boerenwoning onder
Hoek (foto Rinus
Willemsen
oorspelen niet te vergeet'n, zo ingriepend da sommigen dur bie zaoten te
schreeuwen. Mao ook de vesjes van Kees Pruis en Louis Derbij waoren
dikkels t'oren. Ja die vesjes die zongen ze nao op t'werk omda ze zoo leutig
waoren.
Dun doom'nie van een durp scharrelde wa mee andjeelen en kwam
stiekum luust'ren na de beursberichten die a je toen ook a aa. Daa most tie
natuurluk mee uutkieken wan daa waoren nog vee van zijn parochiaan'n
die dur niks van mosten enne. En ja, voor un simpele
mens uut dien tied was ut ook maa aarig dat tur zomaa
muzziek deu de lucht kon komm'n.
In' t begin waoren de radio's nog a is geneigd om, as je
niet goed dur mee om kon gaon, art te fluiten. Eel de
buurte kon da oren. Da noemd'n ze de mexicaansen
ont. Taa niks mee een ont te maken, mao tiew wè vreed
vee un leev'n. En as iemand in de buurte op dezelfde
zender stong, floot ut daa ook in de luutspreker. In een
buurte weunden dur een die a nog a doof was. Daorom
zett'n die zun radio eel art. Zun buurman die zelf zun
radio's maakte aa t'aa zo'n ekel an da tie zo art stieng,
da tie naa een oplossieng zogt. En die von die gouw.
Zo vlug as dien buurman zun radio arder zette liet die op dezelfd'n zender
zun eig'n radio fluiten, dan floot tie vanzelf ook bie den buurman. De
vrouwe van dien buurman zei na een paor keer: "Zie je wè da kom deu da
je da dieng vee t'art zet, ied're keer a je da doet is't zoverre". Da most tie
natuurlijk net ebben, wan naa dien tied zetten die de radio nie zo art.
Jan L. Platteeuw, Waar gebeurde dingen in Hoeks dialect.
Vee eil in zegen
Wa 'k m'n eige nog van dien dag erinnere kan, was dat d'r sneêuw
lag, in nie zö'n klein bitje ok. 'k Ao m'n nieuwe laèzen an, die 'k van
Sinterklaos ekregen ao. D'n vorigen aèvend ao m'n tuus aauwejaèrsaèvend
evierd. D'r was 'n dubbele oeveeleid olienootjes op taèfel ekomme in 'n
schaèle mee oliebollen stieng te glimme in 't lampelicht. M'n moeder ao
sjukkelaodemèlk emaèkt in de groate ketel van wit email. Die kwam ma
eên keer in 'n jaèr op taèfel. Op de ziekaanten van de ketel zag je oe de
kerstman deu de lucht vloog mee aol z'n rendieren. Zèllef zat 'n in z'n
sleetje d'r achter an.
D'n aèvend was leutig ewist tot mien moeder 'méns èrreger je nie' vö
d'n dag aèld ao. Noe kunne ze mien vandaèg den dag nog stees de grèns
over jaège mee da ongure smoel van da mannetje op 't deksel van die
doaze. Wat 'k 'n ekel an die kop. Ma nog èrreger is da spel mee die vier
pionnetjes in da vakje vö je neuze. As je begint te spele mag je je pionnetje
op 't eêste vakje zette. Ma om 'n nieuw schuvertje d'r op te brienge mö je
eêst 'n zèsse goaie.
As ik dan eindelijk an 't spele was, kwam eên van mien broers langs om
mien d'r weer of te doöndere. Beste ménsen aolletweê, ma bie 'méns
èrreger je nie' waère ze mien groaste vieaanden.
Pas as ze aomaè d'r pionnetjes roönd aode in ik nog stees zat te perbere
om 'n zèsse te goaien, kon 'k 't nie langer mir uutaauwe. Ik pakte bord
in steentjes op in smeet ze achter mekaore over de vloer. Daènaè was 't
slappe lach eblaèze. Wat ao ze 'n leut mee z'n aollen. 't Ergste was dat mien
