Aflevering 162 winter 2008
ook ieder mens nie.
En noe 'n op 'n zoondag, most den doomnie, op 'n andere plekke preke.
Dichte daobie daer ad Jan van Kee bie z'n schaepen was. Ie docht, noe kan
'k best 's nae z"n gaon luustere. Da kan wè. Die 'oengden 'ouwen 't wel 'n
beetje bie mekaore. En omdat 'n mar in werkklêren was, gieng 'n op d'n
achterste bank in de kérke zitten. Den doomnie kwam op de preekstoel.
Keek 's deu de roonte en zag Jan van Kee zitte. Ie docht: Waerom moet die
vint noe nie bie z'n schaopen weze?
Noe zou 'n net over die goeien 'erder gaen preke. En dat was noe net wa
voo Jan. En die gieng 'r 's extra voo zitte. IJ luusterde scherp. Den doomnie
zei: Eer an 'k noe over dien goeien 'erder gae praete, za 'k êêst praete over
slechte 'erders. En eu, over d'r werk. En in 't volle van z'n betoog zei t 'n:
Ok Jan van Kee is gêên goeien 'erder. Want ie zit van achter in de kerke, en
laet z'n 'oengden op de schaepen passé.
Willem van Gilst, dialect van Bruinisse, gehoord op Omroep Zeeland
Jan Geloaf
Jan Geloaf, zo noemden ze Jan op 't durp. Nie, omdat ten zö kaarks was.
Neeë, want allêên mit kerstaevend gieng Jan ni kaarke. Vö de rest van 't
jaer bleef ten thuus. Ze noemden Jan zö, omdat ten zö goedgeloavig was.
Aoles wat je Jan vertaalde, nam ten vö zoetekoeke an. Ie kon zeneige nie
indienke, dat je'n een beetje vö de gek ieuw, in dat je een beetje stieng te
liegen.
Ie woonde op een durpje in Duveland, in was ehtrouwd mit Koba. Ze één
kind. 't Was een goeie vent, in ie véé vrienden. Der was ter op't durp,
zovaare ik weet, gin ene, die een ekel an Jan Een beetje dom was ten wè,
ma dat kom in de oagste kriengen vö.
Noe den onderlest van Moei Mina, onderd gulden orve. Moei Mina rocht
uut den tied, begriep je. Jan was ter stik gröös mee, in ie wou ter een stikje
land van koape. Den één of anderen onverlaet, den wies ehmaekt, dat dat
wè kon.
Jan liep iedere koapdag in de buurte of, ma 't was aoltied te diere. "Ze
vraege ma raek zei ten tegen zen maoten. Dat waere Wullem, Merien
in Endrik, di trok ten véé mee op." Je mot ter mee opouwe," zeie die. "As
je der een stikje land vö zou kunne koape, dan is't net grööt genog om der
landverovertje mi Koba op te spelen."
"Neeë, je mot ter mee ons mar es een keer van gaen ete, dat is vee beter."
"'k Za gek weze", zei Jan. "Ik gae daer aol men centen nie op zitte ete. Ik
kieke wel uut. Neeë, ik kieke wè vaarder."
Noe waere die maoten grote ondeugden, die vrêêd van een leutje ieuwe.
Op een aevend zaete ze bie mekaore, - Jan was ter nie bie - in ze aode ter
over, oe of ze dat noe es in't vat zoue giete.
"Ik weet wat," zei Merien. "Men praete'n ziek, ie gloaf toch aoles. Men
geven dan diere medecienen, in van die centen gae men ete."
Ma dan gae ten ni den dokter,"zei Wullem," die kan dan niks vinde, in
oe je 't dan ehdocht?"Ie gae nie naer den dokter," zei Merien, "di zurg
ik wè vö. Men stiere onze homopaat, Arjaon, op zen of. Die praet ik wè
even bie."Arjaon geef ten dan een êêl dier drankje, in die eet dan ök mee
natuurlijk."
Zö gezeid, zö gedae. Den anderen dag liep Wullem, Jan tegen 't lief. Ie zei
