Aflevering 182 winter 2013 Wat hoarde un toch? Zienge? Jantje gieng overende zitte. Zen oagjes wied ope.In toen? De mure gieng van mekoare. Hie kon zomar in 't schuurtje kieke.In ja'oor,daer zag 'n 't: de voerbak mit ut kindje. In ut stak z'n handjes uut nae Jantje.Mar die kon niet korte bie komme,zomar in z'n hansjop.In hie had niks om mee te geven, want zen speelgoed was thuus.Mar de moaie sterre was ter wel. In die vrouwe,die dat kindje z'n moeder was.In nog een man mit een griezen baerd net as op ut prentje,dat opoe 'n had laete kieke. In de herders wazze der in de konings mit der kroane op. Mar ut kindje keek alliin mar nae Jantje.Ut wonk mit z'n handje.dat Jantje korter bie mos komme. Op zen bloate voetjes liep Jantje nae taefel, nam ut moaie lichtje in z'n kleine handjes. "Hier,das voor joe,'t is wel van opoe,mar ze zal der wel niet boas om weze,da *k ut an joe geve.Mar je mot nae ons toe komme.Mien moeder heit een echt bedje voor je.'t Is hier veuls te koud." Het kindje knikte in stak z'n handjes uut nae ut moaie lichje."Ik komme vannacht nae jule",zei ut mit een lief stemmetje". Gae joe noe mar vroom nae je bedje in gae mar gauw slaepe". Jantje kroop weer de bestee in. Hie kon niet mêêr deur de mure kieke, in ut Iichje was weg.Hie zuchtte in sliep. Toen opoe bie z'n kwam kieke, lag un hêelemaele bloat. Mar koud was 'n niet in op z'n gezichje lag een gelokkig lachje. Net een engeltje,vond opoe. Keesje had nog ammar z'n duumpje in z'n mondje. Opoe gieng noe oak mar nae bed. Ze most mar ofwachte. Den oaren ochend was Jantje al vroeg wakker. Hie hoarde opoe al in de keuken. "Opoe, luuster us", in impesant was un uut bed in mit een opgewonne stemmetje gieng un deur: "opoe, 't kindje Jezus hoeft niet mêêr in 't schuurtje in die voerbak, 't Gaet nae mien moetje. In het nieuwe bedje." "Kind,'hoe kom je daer noe toch an?" "Dat heit un vannacht zellef tegen men gezeid. Je weet wel, toen ikke deur de mure kon kieke in 't schuurtje.Mar ut moaie lichje heit un gehouwe". Voordat opoe wat zegge kon, kwam z'n voader an. Hie liep haest op un klusje. "Moeder," riep 'n," alles goed,oor. Weer 'n joon.Je heit weer 'n broertje ,Jan." Mit 'n ernstig smoeltje knikte Jantje, "ja,hie wou ommers liever bie ons weze in dat moa moaie bedje. Dat heit 'n vannacht toch tegen men gezeid. Mag ut van moe,?" "Netuurlijk, ze is o,zo blieje mit z'n, zei z'n voader, die der niks van begreep. "Mar ik vind kindeke Jezus toch mar een roare naem,oo. Want dan spiekere ze'n an een kruus as 'n groat is". "Nee,oor, hie hiet Kloas, net as Sinderkloas. Mar komme jule strak mar mit opoe kieke. Want Keesje is nog geeneens wakker in joe bint oak nog niet angeklêêd." "Dat geeft niks, vannacht had ik oak allêên men hansjop, mar an,in hie heit der niks van gezeid." Mar opoe vond, dat ut veul te koud was buten.

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 2013 | | pagina 57