life
m
Ir j
Nehalennia zomer 2022 nt 216
Een soldatenliedje
-
Lau Eikenhout, dialect van Kats
Dao binnen 'n paor kauwen
Rinus Willemsen
21
20
Verhalen en gedichten
Het uur is thans geslagen.
Nu dat wij vertrekken gaan.
Het duurt nog maar een paar dagen,
dan horen wij de afmars slaan.
Gaan wij vrolijk met elkaar.
Een ieder maakt zijn spekzak klaar.
Dan gaan wij naar de meisjes
die op ons staan te wachten.
Wij zien er de pakjes naaien.
De ene heeft verdriet, de ander zijn plezier.
En vanavond nog eens zwaaien.
De spuit al in het vet gezet.
Nog een ogenblik dan komt de foerier:
Zeg jongens, geef je rommeltje maar hier.
Ik zal het wel voor je bewaren,
tot je weer voor een maandje komt.
Waarom zijn de jongens dan zo vrolijk?
Al is er de dienst nog zo zwaar
om ons te koeieneren.
Voor geen eeuwigheid, nog minder voor zes jaar.
De dienst die is er voorzeker goed.
Maar dat je voor een flauwigheid
de kast in moet.
Daar moeten de jongens niets van hebben.
Want dat is geen Zeeuws-Vlaamse bloed.
Aju, Vlissingse meisjes.
Soms is er een traan in je oog.
Je moet er niet om treuren.
De lichting eenentachtig maakt zich niet droog.
Dan gaan wij met groot gedruis.
En trekken wij de smeerpan uit.
Dan gaan wij naar het lieve meisje
dat op ons te wachten staat.
Bram de Koker speelde dat veel op de veerboot Breskens -
Vlissingen. Bron: Gerard van de Velde.
Zie ook Nehalennia 213.
Binst a 'k mee de buurman in 't zonnetje even stao te prao-
ten, vliegt 'r 'n kóóie mee kauwen mee vee kabaol over de
Op de bon
’t Verhaeltje dat ak julder noe hae verteaale e k nie van m’n
eihe. Ik t’t óóit es hehóóre van een wat ouwere vrouwe.
Die hebeurtenisse speel s’n eihe of an ’t behin van de vo-
rihe êêuw. Je mó dan wete da t’r in die tied bie ongs op
Kas nog gin ver’ahrde straeten waere en tussen de straete
en d’uzen lag nog een dulve mee een bruhhetje om bie
de deure van d uzen te kommen. Dat was een bitje te ver-
helieken mee een open riool. Noe dan ’t verhaeltje. Twi
opgeschote jongers liepe te kuiren rongd Kas toen d’r om
’t oekje van de straete een boeredochter op d’r fiets kwam
anrie-e. Dat was toen een êêle bezienswaerdigheid, wan
je zag toen nog bienae hin fietsen. Errebeaaiers konne d’r
nog gin koape en ah-je d’r êên op een fiets zag was dat
een boer of een middenstangder. Affijn die jongers riepe
wat nae dat meisje toen a se voorbie ree en ze keek ok nog
even achterom om wat trug te zeaahen. Dat ze nie motte
doe-e, want ze kon nog nie êêl hoed fietse en die hobbe
lige wegt mee sporen en kulen ielp ok nie mee. Ze raekte
de macht over d’r stuur kwiet en ‘t gevolg was da ze in de
modderdulve belangde. Die jongers moste ieselijk lache,
mè z’ielpe die boeredochter netjes op de kangt. Ze was
zeiknat en ze rook ok nie zó lekker. Mè ah-je noe dienkt
da iermee de kouse of was, dan ei-j’t bie ’t verkêêrde ea-
ande. Toen a die boeredochter tuus ‘t verhael verteaald
hieng d’r voader op oahe póóten nae de veldwachter en
eiste min of mêêr da die jongers een bon zouwe kriehe voo
dat akkefietje. Dat kon die hoeie man nie drekt beslisse,
wan ie most toch êêst oalebeaaie de partijen óóre. Ie zei
wè da t’n d’r d’n volhenden dag op trug zou komme. En zó
hezeid, zó hedae. Ie hieng dien oaren dag op bezoek bie
dien boer om ’t vonnis mee te dêêlen. Die za beslist nie
blie-e he wist mee ’d uu’spraek van de veldwachter. In z’n
hróóte wiesheid die hoeie man beslist da die jongers niks
verkêêrd gedaen mè da s’n dochter een bon kreeg, omda
se hin richtieng anhehéven voo a se in de dulve ree. Mee
tie uutspraek most dien boer ‘t doe-e en dimee was de
zaek ofgedae.
gezocht en gevonden en ook de vereniging had nog wat
reserves. Vervolgens werd een aantal schrijvers aangetrok
ken die elk een facet van het werk van Goedaert belicht
ten. En natuurlijk moest ook wat Kees Beaart, die al over
deze geleerde geschreven had, in het boek. De hoofdredac
teur van Nehalennia bood aan om de inleiding voor het
boek te schrijven. Ook stelde hij samen met Kees Beaart
de volgorde van de hoofdstukken vast. En zo werd het
boek uiteindelijk een uitgave van de Zeeuwse Dialect Ver
eniging. Het liep direct al als een trein. Heerschap deelde
mee dat het boek een van de meest lucratieve projecten
van de vereniging geworden is. Er werd zelfs een winst
gemaakt van 3.500. Aan het begin van het project was
beloofd, dat een eventuele winst besteed zou worden voor
een gedenkteken. En dat is nu gelukt. ‘Het bedrag hangt
nu achter mij’, zo besloot Heerschap, staande voor het nog
onder een zeil bedekte kunstwerk.
Daarna wordt het gedenkteken onthuld door wethouder
Chris Dekker en de ambtenaar Sjaak de Visser. Beiden
zijn in dienst bij de gemeente Middelburg en hebben veel
betekend voor de totstandkoming van het gedenkteken.
Ze worden geassisteerd door de vervaardigers van het
kunstwerk. Onder applaus komt het beeld tevoorschijn.
Het lijkt op enkele bladzijden uit een boek. De wethouder
houdt vervolgens een lovende toespraak. Tenslotte spreekt
de ontwerpster en deelt enkele cadeautjes uit.
Bij deze beschrijving veel foto’s van die middag, omdat
beelden meer zeggen dan honderd woorden.
Er zijn veel personen aanwezig.
■Z
De onthulling van het gedenkteken.
Eind jaren dertig van de twintigste eeuw. Veerplein Breskens met
trams en bussen. Foto: Heemk. kring West-Zeeuws-Vlaanderen.
I
Het gedenkteken.
De voorzitter wijst de vicevoorzitter op het portret van Johannes
Goedaert op het gedenkteken. Deze toont een exemplaar van het
boek. Foto: Prieneke van Hoeve.
