't Gerij
i
Jan Lauret (den 'Oek)
We schrievn 1946. Net nao den oorlog. An alles was nog gebrek.
Geên openbaor vervoer, een fiets op surregaot banden voo 'eêl de
familie. Nog vee kapotte wegen. M'n moeder aad a een paor keer
gezeid da ze zo graog eens naor d'r zuster wilden. Ma jao, die weun-
den op 't Naoikussen. Vee te verre om te voet nao toe te gaon. En
mee z'n viern op eên fiets, da ging oek nie.
M'n vader vond t'r wat op. Ie kon bie Jan de Kraker voo een dag een
gerij en een paerd leênn at ie d'r een paor dagen voo kwam werkn.
En zö reeën we op een mooie zondag in 't voorjaor mee z'n viern in
't gerij nao tante Sanne en om Tieuw. Ik zat nest m'n vader voorin
en m'n moeder en m'n zuster zaotn achter ons. 't Was een deftig
gerijtje, op van die 'öge wielen en mee zö'n zwart kapje, 't
Schommelden en 't schokten wè een bitje, wan de veren waren oek
nie meer wa 't gewist was en de weg zat oek nog vol mee gaten van
de tanks die d'r in den oorlog overeen gewalst waorn.
Eên keer buten 't durp liet m'n vader 't paerd zachtjes draovn. De
wielen raotelden vrolijk over de keien. W'aodden best wè leute mee
z'n viern en we zongn van 't karretje da langs de zandweg ree.
Onder Terneuzen ging 't mis. Eên van de wielen van 't gerij liep vol
ledig vast. Den iesdern band schuurden over de keien,-dl vonken
sloegen d'r uut. 't Paerd schrok d'r zö van da m'n vadefmoeite 'ad
om 't in bedwang te 'ouwen. M'n moeder pakten m'n 2usje beet en
wou mao eên ding: d'r uut, d'r uut
noe nummer 24
Op 't Naoikussen.
Da stongen we nést de kant van de weg. Wad-a me vader oek pro
beerden, 't wiel bleef vastzitn. Wa noe 'k Gaon de karre van m'n
broer 'aoln, zei vader. Dan gaon we dao mee verder. M'n moeder
von het mao zö, zö. Maor allee. Vader spanden 't paerd uut, sprong
d'r op en ree d'r mee naor oom Arjaon op de Post'oorn. Dao spandn
die 't voo de platte karre, waomee m'n oome deu de weeke de vod
den en 't ouw iezder bie de mensen op'oalden.
