Klein Arcadiê
Jan Bruens (Aernburg)
Deze zeumer èn ik me erg bezig g'oudn mee wat er al zö bloeit,
groeit, kruupt en vliegt in den 'of. En da"s 'eêl wat, da kan 'k je wè
verteln. M'n wilgeroösjes bevobbeld. Een dankboar plantje da bloeit
van mei tot september. Sjuust eên dag vooda ik de plante gieng
ruumn vanweges de vele pluuzn, begin september was da, zag ik d'r
de grootste rispe uutkomn die an 'k-ik ooit gezien èn! "t Waor de oli-
fantsrispe, een beêstje van zowat acht centimeter, die z'n eige a rap
zou gaon verpopn. As alles goed gaot, krieg ik de Olifantsvlinder of
Aovendroöd mee meie te zien.
Om ieder jaor de penseelkever te kunn bestudeern, laot ik een kleine
bitje zeevnblad staon. En oök dit jaor wierp da z'n vruchten af: ik zag
er tientaln. Naodat de penseêlkevers wee verdweenn waorn, zag ik
in "t noe uutgebloeide zeevnblad een grote kobbe zitn, de Pisaura
Mirabilis. Deze roöfkobbe "ad een tentje van ziede over d'r eiers
gespanne en 'ieuw de wachte tot de kleine kobben uutgekomme
zouen zien. lederen dag gedurende een weeke èn ik er nao zitn
kiekn. Leutig was da.
Ondertusse genoot ik oök van 't kiekn nao den Onrust- of
Meekrapvlinder, de gehakkelde Aurelia, de Schoenlapper of 't
Dagpauwoog... Mabr moeder naotuur"ad nog vee meermin petto.
Op de zunneblomme ontwaorden ik een Hoornaor, de grootste
wespe van ons land. Verder vloogn libeln af en an. Soaé wier 'k
getrakteerd op een stekelverken, een salamander, een mkkepuut,
een brune puut, 't geluud van een Neutekraoker - een sjsgelmaotige
gast in 't naojaor. Op de pepermuntplantn in de tuun vénd ik bergn
blauwe kevertjes, 't Elzehaontje. In de loop der jaorn "ad "k a 'eêl wat
gezien.
"t Wier oök tied vo den oest. Nao de besn en de braomn was "t de
beurte an de appels, de peern en de 'aozelneutn. En over de groen-
te'of kan "k kort zien. Daor werk "k alle daogn, begeleid deu "t kao-
keln van de 'oenders en "t kraoien van m'n 'aone.
Jao,'t is 'ier net klein Arcadië. Maor buutn...
't Is op een griezen aovend in 't naojaor as 'k 's aovonds om een uur
of zesse 't 'uus verlaotn van Herman G., kunstschilder in Vlissiengn.
Onmiddellijk naodat ik afscheid van 'm 'aa genoomn en de
Glacisstraote uutloöpn richting stad, 'oordn 'k vanuut een groepje
joengens roepn: 'Homo!'.
Ik reageer gliek, 'alf verontwaordigd 'alf ongeïnteresseerd: 'Ach rot
op, kloötzakn'.
De vlam sloeg geliek in de panne, 't Escaleerde totaol. D'r wier
gevochtn en 't liep nie goed af mee mien. Ik kreeg zwaor klop van
die gastn. M'n bril wier van m'n kop gesloogn, m'n neuze wier
scheefgesloogn, m'n gezicht veranderde in een bloederige massa en
ik zat onder de schaofwondn. Uuteindelijk belandde ik op de dok-
terspost van 't Sint Antoniusziekenuus in Oösburg.
Die gastn van wien an 'k klop gekreegn ad, da waorn Marokkaans
Nederlandse joengens. Ik most gliek dienkn an dien oprichter van da
comité voo ex-moslims. Die zou oök in mekaore gesloogn zien. Maor
noe nummer 24 I
