weetje.'
"t Is anders toch een wachte, ee buurvrouw.'
'Nou en of. En ik kan zö slecht tegen lange stae. 'k 't an 't 'art,
'Moeder, luuster 's...'
'Kind, stae toch stille. En stae nie zö te krauwen. Sst, sst toch joenk!'
"t Joekt. 'k Geloof toch da 'k een vlooie 'ebbe.'
'Moe je daerom zö krauwe? Dan kon ik wè 'êle daegen bezig bluve
mee krauwen, ledereên ei vlooien tegenwoordig.'
'Ei de schooljuffrouw dan ook vlooien?'
"Ou toch je mond. Schaem je j'n eige nie?'
'Hi hi, 'k mag toch wè vraege? En noe... kiek, die pliesie krauwt óok
an z'n bénen, die ei zeker ook...'
Een klienkende klets om 't kind d'r oren, 't schreêuwt van piene.
Dan vind moeder 't toch bliekbaer genoeg. Mee een knikje naè
buurvrouw en een 'alfluud gemompeld 'nou, 'k d'r genoeg van, 'k
d'r tabak van' stekkert ze mee d'r kind in de richting van de deure.
Mae de deure gae nie toe vödat de kleine meid nog de gelegendeid
waerneemt om, wiezende op de 'pliesie', triomfantelijk uut te roe
pen: 'Kiek moeder, kiek noe zelf mae. Noe doet n 't weer^'
i
(Dit stikje is naè waereid, want iedereên ao vlooien in djj?n tied)
In de file
In de reeke vo de bedéling, Boedapest 26 november 2007.
