De Welle
Kaplanturbine mit vertikaler Welle
Oberwasser
Unterwasser
Jan Lauret (den 'Oek)
M'n vader 'ad ooit een bogerdje in de Kouwepolder. Verre van de
beweunde wèreld. Vlak bie de Braokman, dat toen nog een open
waoter was. 't Was een ouwerwets bogerdje mee 'oögstammen.
Zoetappeltjes en lange zure en natuurlijk ook goudreinetten, terfap-
pels, juttepeertjes en wienbergemotjes. Lekkere prumen ook: Reine
Claude, boerewitte en eierpruumpjes.
Al da fruit most natuurlijk wè bespoten worn, wan anders kon je d'r
nie mee nao de veiling. Dao zaotn ze nie te wachtn op bestookn
appels en schurftige peern. M'n vader ao een groöt 'outen vat
gekocht, mee een pompinstallatie d'r op en een lange slange mee
een mondstuk. Die zetn die op een kruuwaogen en zö rejen we van
boöm nao boom. M'n moeder en ik mostn ieder an een kant de
zwengel van de pompe bedienen en m'n vader spoot dan 't vergif
op de bómen en oek een bitje op ons en op z'n eigen. Mao zó
nauwe speurden we toen nog nie.
't Gróte probleem was: waoter. A 't een bitje lank droöge was, zat er
geên waoter in de tweê iesdere vaoten, die a onder de goote van 't
schuurtje stongn. In den duif zat dan oek nie genoeg en waoterlei-
ding was t'r natuurlijk 'êlemao nie.
M'n vader besloot een welle te graovn. Vlak bie 't schi|jrtje begon
die mee de schoppe een groöt gat te graven. Eêst deu^een dikke
laoge vette klei. Toen kwam d'r gelukkig zand. Agauwjmost die mee
een laddertje in de put klemmen. Dan ging d'r een immertje an een
Generator
Turbine
Fallhöhe
touwe mee naor beneën. Ik stong dan boven an de rand van de put
en most de volle immertjes zand nao boovn trekn en d'n legen
immer wee laotn zakn.
't Was waerm die zomer, 'k Zag m'n vader gloóf ik voor 't eêst in z'n
blóte lief. En zweêtn a tie dee. Tied om te roökn 'ad ie nie. Ie stak
een dotte tabak in z'n mond en pruumden z'n kaken stief.
Na 'eêl lang graovn en 'eêl vee immertjes zand, gebeurdn dan toch
eindelijk 't langverwachte wonder: d'r stroomden waoter in de put.
Bruun en modderig, mao da kwam wè goed, zei vader, a 't een bitje
bezonken was. Ie vulden 't immertje mee water en klom uut de put.
noe nummer 24 I
