De Welle
'Noe me noga een welle, ee ventje', zei die.
Toen 't waoter een bitje bezonkn was, scheptn die mee z'n 'and een
bitje op, rook er an en proefdn d'r van. De woorden die die toen
sprak zan 'k 'ier nie herhaoln. Ie schopten den immer omverre. 'Zout,
tedju,' zei die. "t Is brak, da rotwaoter. Da ku me nie gebruukn om
te sproein of te gietn. Dan verbrandn de plantn. Al da werk voo
niks.'
De welle ei nog een maond of drieë open gelegen. Vader ei nog ver
schillende keren geproven, ook nao een flinke regenbuue, mao 't
bleef brak. Uuteindelijk me de welle wee dichtgegooid. Schraole
troost: da dichtgooien gieng in ieder geval vee vlugger as da graven.
