Een stikje van m'n eige
Willemina Catharina Annot - van Schagen
Bie levensverhalen ore soms ook deurvertelde verhalen van ouwere
generaties. Zö komme me wat meer an de weet over tieden die as a
lange, 'eêl lange vöbie bin. Dikkels bin 't gebeurtenissen die een bie-
zonderen indruk gemaekt die as ménsen van ulder ouwers deur-
verteld krege. Of 't bin de doodgewone daegelijkse diengen; die bin
dan dikkels deurverteld omda ze op 't moment van vertellen ook a
uut de tied waere.
In dit gedeelte van een interview, opgenome in december 1984 en
'ier letterlijk uutgeschreve, 'ore me Willemina Catharina Annot - van
Schagen uut Oöstkappel vertelle over de tied dat 'eur moeder een
klein meisje was. Die moeder was gebore op Westkappel in 1863 en
'eêtte Johanna Verhage. Zie was de dochter van Jakob Verhage,
'veldarbeider' en van Willemina Gabriëlse. 't Verhaal da ze vertelde,
gaet over den tied rond 't jaer 1870. Op Westkappel was t'r in die
tied 'vréselijke aermoe'. Daè me, dienke 'k, nie an te twufelen.
Willemina Catharina Annot - van Schagen wier gebore in 1895 en is
overlee in 1988.
'En as d'r nog wérk an den diek was vo de ménsen, dan gieng dat
nog een klein bitje. Dat was óók nie aoltied. Moeder ei nog een
keer... dat de diek deurbrak. En dan was 't: 'Aerrn en riek, aól naè
den diek.' En de bedden aol bie de ménsen g'adi, de bedden d'r in
gestopt, de gaeten aol probere dicht te stoppen £zö vee as ze gaeten
konde stoppe. Moe je niks kunne missen èbbe..*
En naè strange, ee. Probere mossels te vinden, löreukels te vinden.
Dan ao je nog een bitje voeding. Moeder ei vee mee lege maege naè
bed gemoete van z'n leven, 'eêl vee. Ook laeter aol ondervoed....
D'r bin ook tweê broers van moeder uut aerremoe naer Amerika
gegae. Die én daè goed geboerd, in Amerika. Die konde nog wat vö
d'r ouwers doee, in die tied. 'Eêl dikkels zelfs. Vooraol de joengsten.
Den oudsten dat was daodelijk een vrek. Dat was een gróte boer,
tweê kinders op de boerderiee. Mee een vrouwe van ginter
getrouwd. Mae de joengste broer was zó goed vö z'n ouwers en de
femielje...
Mae dan mopperde die ménsen nie van betékenis.
Mien grötemoeder plooide linten vö die kap'oeien en die moch ze
dan bleke. In een tunne moch dat ee, mee zwaovel. En de kinders
mochte ze dan nè die wienkel brienge, vö een zaak dee ze dat. En as
ze dan terugkwaeme, dan beloofde ze: 'Dan moge je om een brood
je.'
En dan kwaeme ze terug: 'Ja, die vrouwe eit gezeid, me zu'n 't van
de weeke wé 's betaele.' En dan juulde ze as ze thuus kwaeme en ze
zeide: 'Aerm kind, moe 'k dan mae een stikje van m'n eige gee...
Mae 'k nog een kosje en dat moete je dan mae deêle.'
Moeder zei: dan spoog ik er op en dan lustte de andere 't nie, dan
waere ze d'r vies van. Zö wier d'r gevochte om een kosje brood.
En m'n moeder zeide vroeger wé 's: 'As ze ons vroege, wat zou je
noe 't allerliefste 's kriege? 't Mooiste cadeau van je leven da je krie-
ge kan? Een vers broodje, a 'k 't alleên op moogde ete. Mee niks op,
daè geef ik nie om.
noe nummer 24
