Tomaten voo moeder
Jan Lauret (den 'Oek)
M'n moeder stierf toen ze eên-en-negentig was. Opgeleefd en zwaor
dement. Neêë, die leste jaorn waorn nie makkelijk, zeker voo m'n
vaoder nie. Moeder wier netjes begraovn. Een mooi steêntje op 't
graf.
M'n vader, tuinman in 'art en niern zurgdn d'r voo dat 't graf er
altied netjes uutzag. 't Buxus'aogje op tied geknipt, de vaste plantn
goed verzurgd en ieder voorjaor flink wa eênjaorig spul voo de kleur,
't Ouwmens 'ieuw tenslotte van blommetjes. Vooral afrikaontjes von
ze mooi. Nou, da was nooit een probleem, wan buurman Fré die
kweêktn d'r elk jaar zövee da t'r altied wa overschoot voo m'n vao
der. Die fietstn dan mee een bakje stekjes nao 't kerkof, vuldn de
gieter en planttn de lege plekken tussen de vaste plantn vol mee afri
kaontjes. Da zou d'r van de zomer wee schoon uutzien.
A me bie vaoder op versite waorn, gingn w' a 't mooi weer was
geregeld nao 't kerkof. 't Steêntje even schoönmaokn, verse blom
metjes in de vaoze. Zó gieng da. Op een keer, 't liep tegen de zomer,
gingen we d'r wee nao toe. 't Was schoon weer en de plantjes
zouen 't wè goed doen. Toen we bie 't graf kwaomn, zag ik 't direct.
D'r stongn geên afrikaontjes op moeders graf, maar tomaotenplan-
ten. 'k Zei tegen vaoder: 'Wad ei je noe gedaon. J' ei tomaotn op
moeders graf geplant'. -£
'Jie bin zot', zei vader. 'Fré zei nog, pak da kartonn doösjfjmao, da
bin mooie planten'.
Vaoder keek nog 's goed. 'k Gloövn weerlicht a je gliek eft. Da bin
I noe nummer 24
tomaotn in plekke van afrikaonn. Da kan natuurlijk nie, ee. Ie snoktn
de tomaotenplantjes uut de grond en gooidn ze mee een gróte
booge in den duif. W' èn d'r laoter, oek mee buurman Fré, nog mao
's flink om gelachen. Die kon d'r oek niks an doen. Tomaotenplantjes
en afrikaontjes lieken oek nog a op mekaore a ze klein zien.
'En eên ding is zeker', zei vader dan altied, 'moeder ieuw van blom
metjes, mao zeker oek van tomaotn'.
