In Cobh is een schittemd museum - voow fuuftig percent gesubsi
dieerd door den EU - over den uuttocht van drie miljoen (H)leren
'alverwegen de negentiendn eeuw. Ze vertrokn bienao aomao
vanuut Cobh noar Aomerikao. 't Was den tied van de 'Great
Famine', de Groötn 'Oengersnoód. Aermoei troef. Je kon kiezn tusn
bluuvn en waorschienlijk doödgaon of weggaon en misschien oek
doödgaon, maor mie een kansje op een beter leevn.
'Eêl angriepend aomao, mao gelukkig èn ze 't noe beter in
(H)lerland. En viao den EU emme dao zelf oek een bitje aon biege-
droogn.
In het kèrkn- en kloostercomplex van Clonmacnoise streekn tweê
Duitse vrouwen mee bakjes koffie en lekkere koekn nést ons neer.
De gróte stevige vrouwn praotn onderd-uut. Ze maoktn deêl uut van
een Aokense paorochie die mee uddern kaopelaon een rondreis
maoktn. Ze vierdn de mis op iedern 'eiligen plekke en iedern plekke
waorat een 'eiligen kerel geleefd ao. Die parochiaonn die kondn
noga voruut: Sint Brandaan, Sint Patrick, Sint Celian en 'eêl vee, 'eêl
vee anderen.
Ik zei, da ze schoon gezoengn aodn en ze waorn d'r zelf^Dek noga
tevreën over. Ineês zei da kleine stille wuufje: 'Gelukkig dat het van-
daoge niet regenden'. -*
Jao, ziengn in die kerkruïnes was leutig vanweges de sctfóne coulis
sen, mao 't kon oek vreêd koud en nat zien. Op de Arapreilandn
waorn ze zó van ruïne nao ruïne getrokn en 'ier op 't vasteland van
(H)lerland
(H)lerland gieng 't gewoon verder. Alle kerkn, kapeln, kloosters
waorn prachtig gerestaureerd mee subsidie van den EU, mao dao zat
nérgens een dek op! Den EU ao mao fuuftig percent gesubsidieerd.
Begint d'r ineês een Ierse mevrouw mee eenn in graoniet gekapt
permanentje mee te praotn. Ze woont al 'eêl d'r leevn 'ier drie kilo
meter vandaon en was nog nooit in Clonmacnoise gewist. Waor a je
verondersteld oört van te weetn, dao bluuv je immers vandaon.
Zeker as 't dichtbie is.
Ze vond oek dat Clonmacnoise zó schoon gerestaureerd was, en dat
de mensen de leste jaorn zo goed opgeleid waorn en 't zó goed
'aoden. Jammer dat er ondanks alles toch nog altied van die margi
nals, van die randfiguurn, bleven bestaan. Noe ao je die Turken weer
en die Pooln die op de welvaart afkwaomn en niks presteêrdn. We
keekn mekaore aon en stepten op. Bie den uutgang 'oorden we d'r
nog gewoon deupraotn. Tegen de bankjes of tegen andern, 't don
derde d'r niet. Want 't is zaoliger te ontvangn as te geevn. In Ierland
of in Hierland. Oh men. Hamen.
Noe nummer 24 I
