BEGAAFD MAAR BESCHEIDEN!
9
Vier Molukse jongens in
de klassieke line-up van
de popgroep: twee gita
ren, bas, drums. Dan
verwacht je min of meer
een lichtvoetige mix van
jazz, funk en latin door
spekt met wat rhythm
blues. Dat kennen we
immèrs nog van vroeger:
Massada, en (om dichter
bij huis te blijven) Zapata
of Navarro. Maar vroeger
is niet meer! Matipa slaat
al bij de eerste maten dat
verwachtingspatroon in
gruzelementen. Een
frisse wind waait over de
Zeeuwse podia die Mati
pa aandeed.
Drummer Alvin Manuhuwa
(net 17 geworden) vertelt
dat Matipa zijn ontstaan te
danken heeft aan de
"Zeeuwse Belofte". Samen
met zijn oom Njonky
Manuhuwa en Benno Titi
heru (beiden gitarist) was
hij nog maar net begonnen
met wat jammen. "We
misten nog een bassist,
dus we hebben aan Fanny
(Giovanni Patty) gevraagd
of hij ons uit de brand wil
de helpen. Hij vond het
prima. Daarmee hadden
we een band! We zijn toen
maar gewoon elkaar gaan
verkennen, en vanaf dat
moment bruisten de
ideeën naar boven. De
aanmelding voor de
"Belofte" was het punt
waarop we tegen elkaar
zeiden: nu wordt het seri
eus. We gaan er tegen
aan."
We treffen Alvin, Benno en
Njonky thuis bij de
manager van Matipa, Jim
Pentury. Het vierde band
lid, Giovanni ("Fanny")
heeft verplichtingen bij
een andere werkgever: de
band van Earthquake
Roodie die een afspraakje
heeft op het Vlissingse
Straatfestival. Jim - de
bescheidenheid zelve-
heeft wat moeite met de
managers-rol ("Ik vind dat
zo'n groot woord") maar
zijn jarenlange kontakten
met Rudy de Queljoe
komen goed van pas in de
begeleiding van Matipa.
"Ik vind het 't allerbelang
rijkst dat deze jongens nu
samen doorgaan. Daar wil
ik vooral aan bijdragen, ik
geloof in de mogelijkhe
den die ze hebben."
Wonderboy
Drummer Alvin is in
augustus pas 17 gewor
den, maar ervaren muzi
kanten die hem aan het
werk zien, erkennen het
talent dat in hem schuilt.
Zijn superstrakke drum-
werk dwingt alom bewon
dering af en samen met
bassist Fanny Patty zet hij
een van de sterkere rit-
mesekties in de Zeeuwse
popmuziek neer. De tan
dem Manuhuwa-Patty
tekent voor de ongewoon
energieke power-rock
waarmee Matipa het Zeeu
wse publiek verwent.
Ondanks een ernstige
visuele handicap is Alvin
muzikaal zeer begaafd:
naast drums bespeelt hij
de piano en de gitaar.
Benno: "Ik herinner me
nog wel dat hij als jochie
van vier jaar al achter een
drumstel kroop, een
prachtig gezicht, met die
bekkens vér boven zijn
hoofd. Maar spelen...! Het
komt ook heel goed van
pas dat hij die andere inst
rumenten beheerst. In een
repetitie zegt-ie: 'geef me
je gitaar 'ns even', en dan
speelt hij me iets voor
zoals hij het in zijn hoofd
had."
Zijn handicap stelt Alvin
wel voor problemen.
"Voor een optreden moet
ik eerst achter mijn
drumstel gaan zitten om
me te oriënteren, ik tast
om me heen, voel waar
alles staat. Ik zie wel iets,
maar er moet genoeg licht
zijn. Daarom was het op
treden tijdens de "Belofte"
in Goes voor mij moeilijk:
het was achterin zo don
ker. En bovendien had ik
mijn eigen drumstel niet."
Molukse identiteit
Voor Matipa (geen Maleis
woord overigens, maar
gewoon de samentrekking
van de achternamen) is
hun Molukse achtergrond
niet echt een item.Een
vergelijking met een band
als Living Colour is snel
getrokken, maar gaat niet
helemaal op. Living
Colour maakt een "state
ment" als hardrockband
bestaande uit zwarte musi
ci. Benno Titiheru zegt
echter: "We willen niet in
de eerste plaats als
Molukse band naar voren
komen. We zijn een rock
groep, bestaande uit
Molukkers. Hoor je het
verschil?"
De keuze voor de power-
rock die ze brengen, was
niet echt beredeneerd.
"We gingen repeteren, we
zetten een groove in en
klak, het geluid was er.
We voelen ons er lekker
in," aldus Benno. Overi
gens zijn bands als Living
Colour of the Red Hot Chili
Peppers wel leveranciers
van inspiratie en voorbeel
den. Maar, zegt Njonky:
"bijna alles is terug te voe
ren op de grote leermees
ter, Jimi Hendrix. Hendrix
is de inspirator geweest
voor heel veel Molukse
muzikanten, ook voor
ons." Matipa is dan ook
niet gelijk te stellen met
heavy-metal. Dat is toch
allemaal te voorspelbaar,
zeggen de bandleden in
koor. De crossover met
funky, jazzy ritmes maakt
de muziek van Matipa juist
zo lekker, spannend om te
spelen.
Toch geeft het de bandle
den een "goed gevoel"
dat er weer Molukse muzi
kanten terug aan het front
zijn. Het is heel lang stil
geweest; te lang. Njonky:
"Als je op een zomer
avond door de Molukse
wijk loopt, hoor je overal
mensen gitaar .spelen.
Maar wel binnen.
Muziek wordt de mensen
uit de Molukken met de
paplepel ingegoten: ontel
bare bandjes, vaak gele
genheidsformaties, luiste
ren bruiloften, wijkfeesten
of zelfs kerkdiensten op.
foto: Bert
van Leerdam
Ook voor alle leden van
Matipa was dit de muzika
le leerschool. Njonky
Manuhuwa filosofeert ver
der: "Molukse mensen zijn
bescheiden. De muzi
kanten houden hun talent
misschien teveel voor
zichzelf, ze komen er niet
mee naar buiten. De eigen
gemeenschap, de Wijk,
beschermt je natuurlijk
wel. Wanneer een band uit
de Molukken de stap naar
"Hollandse" podia zet, dan
is er een gevoelsmatige
barrière." Opeens blijkt
dan de integratie in de
Nederlandse samenleving
weer een begrip met vele
facetten te zijn.
Fanatiek
"Er zou iemand moeten
zijn, een goed voorbeeld,
die de Molukse muzi
kanten meetrekt," peinst
Njonky. Maar op de vraag
of Matipa dan niet dat
voorbeeld kan leveren,
reageert iedereen afhou
dend. "Zo hoog denken
we niet van onszelf. We
hebben nog niet zoveel
bereikt." Alweer: die
bescheidenheid.
De band is zich ervan
bewust dat dit hen ook op
het podium parten speelt.
Zij kennen de reactie:
"ontzettend goeie muziek,
maar geen act, het
beweegt niet." Benno
geeft toe: "we zijn nu een
maal geen expressieve
bühne-figuren. Als ik op
treed, ben ik bezig met
mijn gitaar. Ik zou mezelf
belachelijk maken in mijn
ogen als ik heen en weer
zou rennen over de sta
ge."
De aanwezigheid van het
publiek was, zeker in het
begin, een rem. Want
Alvin merkt op: je zou ons
eens moeten zien als we
oefenen! Dan zijn we net
beesten, we gaan er hele
maal in op." Njonky vindt
bovendien de podium-act
op de tweede plaats
komen. "Eerst moet het
muzikaal helemaal o.k.
zijn, het moet staan. Dan
komt de rest."
Fanatiek oefenen, jezelf
geven voor de band, dat is
nu voor allevier het credo.
Alvin geeft volop uiting
aan zijn enthousiasme:
"De Zeeuwse Belofte was
voor ons een echte eye-
opener. We kwamen voor
het eerst met de band
naar buiten, zoiets is ook
heel goed voor je omdat je
ook zoveel andere muzi
kanten ontmoet. We heb
ben ons daarvoor 200
ingezet, een volle week
gerepeteerd. Op de
avond van de voorronde
was Giovanni ziek: hij
stond met koorts op het
podium. Maar toch: spe
len!
"We staan met z'n vieren
achter de band zoals-ie nu
is. Het komt er nu opaan,
bij elkaar te blijven, door
te groeien. Het geeft een
ontzettende kick om vanuit
ieders verschillende
achtergrond^ iets geza
menlijks te maken wat zo
goed klikt. Er is bij ons ook
niemand de baas."
Manager Jim Pentury staat
het helder voor ogen:
Matipa moet door. "Veel
jonge bands sterven te
vlug. Maar de tijd moet
juist je bondgenoot zijn. Ik
wil de jongens stimuleren
om door te gaan op de
weg die ze zijn ingesla
gen."
Benno Titiheru slaagt er,
na enig aandringen, in om
eendevies te formuleren
dat Matipa wil uitdragen:
"We willen proberen een
voorbeeld te zijn voor al
die anderen die wel wat in
huis hebben, maar er nog
niets mee doen."
Het lijkt ons, dat dat voor
beeld er al staat voor wie
het zien wil.
Hubert Leeman.
IVTATIPA
