The Miles Browning Band
AKTIEV PIRATEN SCHOPPEN HET VER
8
9
Happy Buccaneer, tevens
een nummers op de cd, spe
ciaal voor hem geschreven.
Wij zijn er beter van gewor
den, hij ook." Voor de live-cd
is met hetzelfde bijltje ge
hakt. Dit maal is de gulle
sponsor café Domburg
uitjuist!
De muziek van de Miles
Browning Band is niet stijlge
bonden en voor Frank schuilt
hierin de kracht van het
kwartet. „Alles zit erin, funk,
rock, blues, ballads en toch
klinkt het Miles. We doen één
cover, Red House van Hen-
drix, op onze manier omdat
het origineel moeilijk te over
treffen is."
Emile Brunings tekent voor
het gros van de nummers,
maar ook toetsenist Paul
Hessing en bassist Joop Rot
te leveren zo nu en dan een
liedje in. Tekstueel proberen
de heren de dikwijls autobio
grafische thema's 'vrouwen'
en 'liefde' wat naar de achter
grond te duwen ten gunste
van maatschappijkritische
strofen over bijvoorbeeld
zwerfkinderen in Brazilië
(Kids of Brazil). Maar dat pro
ces lijkt nog in de kinder
schoenen te staan, nu Paul
een vers heeft ingediend over
masturbatie onder de woord
spelende titel 'Miss Under
stood' ,Nou ja, het is wel uit
het leven
gegrepen. Wij schamen ons
nergens voor. Enne, live is
het toch amper te verstaan en
bij de cd komt geen tekst-
vel.
Natuurlijk hebben ze nog am
bities: zo veel en zo leuk mo
gelijk optreden. En ze willen
steeds een stapje hoger, niet
blijven hangen. We hebben
ook zo onze dromen. Wat zou
het mooi zijn om op Pinkpop
te spelen. Maar zijn dromen
geen bedrog?"
Frank Balkenende
van de redenen waarom de
met smart verwachte live-cd,
die 26 september in 't Beest
te Goes werd opgenomen,
nog steeds niet is versche
nen. Een aantal baspartijen
gaat namelijk gebukt onder
ontstemde snaren. Het euvel
is dermate hinderlijk, dat
Joop Rotte de stukken op
nieuw zal inspelen. ,,Het is",
meent Frank, ,,dan niet hele
maal meer zoals het was in 't
Beest, maar het kan niet an
ders. Kwaliteit gaat voor."
De release is ook vertraagd
- het digitale rakkertje had al
lang in de winkel moeten lig
gen - door onderhandelingen
met geïnteresseerde platen
maatschappijen over de dis
tributie. Studiokei Jan
Schuurman, die Miles en kor
nuiten in zijn mobiele studio
digitaal vereeuwigde, lood
ste MBB Sony binnen. Hoe
wél Schuurman niet de eer
ste beste is - hij werkte met
Brood, Sweet 'd Buster en
Freek de Jonge - bleek de
platengigant uiteindelijk
weinig trek te hebben in de
ongekunstelde, door allerlei
stijlen bestoven, rock uit Zee
land. Frank verwacht dat er
wel zaken valt te doen met
EMI.
Het is de bedoeling dat 'The
Beast Goes On', zoals het
schijfje gaat heten, deze zo
mer in de schappen staat.
Aan de opnamen zal het niet
liggen. Die zijn, op enkele de
tails na, prima gelukt. ,,De
zaal was toen vol, de sound
op het podium lekker, zeker
voor drums."
Het succes van The Miles
Browning Band, die naar
Zeeuwse maatstaven toch
vaak op de bühne staat, heeft
behalve met aanstekelijk,
vlotte songs, alles te maken
met een neus voor commer
cie. Hun eerste single Break
Dance (nu de rage over is om
gedoopt tot het minder slijt-
bare Tap Dance) kostte hen
geen cent.
,,We hadden een bandje op
gestuurd naar de organisatie
die een landelijke popinfo-
boek uitgeeft. Kennelijk von
den ze onze muziek leuk,
want we verschenen met
drie andere bands op een
floppy single." Na de single
Funky (1990) volgde de in
middels uitverkochte mini-
cd Happy Buccaneer, naar
het gelijknamige Vlissingse
café. De uitbater drukte Mi
les en companen vier mille in
de handen. Als tegenpresta
tie moesten ze reclame voor
hem maken en in de kroeg
een jaar lang sessies op touw
zetten. Belangrijkste voor
waarde was dat de cafénaam
prominent zou worden ver
spreid. ,,De werktitel werd
Tijdens 'de nacht van
Pinkpop' klommen vier
Zeeuwen het podium op
na bandjes als The Urban
Dance Squad, The Family
Stand en Magna Pop. 's
Nachts hosten tien, mis
schien vijftienduizend
kamperende festivalgan
gers op Happy Buccaneer,
Rubber Love en The Road
To Happiness. Dat concert
is voor drummer Frank
Beerends het hoogtepunt
uit de swingende hemel
vaart van The Miles Brow
ning Band. „Zoiets is pus
hen, pushen. Maar als je
daar staat, speel je jezelf
wel in de kijker. Trou
wens, wel kicken hoor, als
zo'n menigte voor je neus
door het lint gaat."
The Miles Browning Band,
geformeerd rond frontman
Emile Brunings, bewijst dat
in de ondoorgrondelijke we
reld van de rock roll, hard
werken nog steeds loont. Het
viertal doet zo'n vijftig, zestig
optredens per jaar: in de
Randstad, België, van Maas
tricht tot Enschede. Dat is al
lemaal te danken aari een to
meloze inzet van bandleden.
„Een kwestie van bellen,
contacten warm houden,
goede informatiepakketjes
opsturen. Alle tenten waar
we hebben gespeeld en waar
we nog willen spelen, zitten
in ons archief. Het is zaak dat
je regelmatig contact houdt
met podiumeigenaren. En
verder moet je zakelijk
werken. Zorgen dat loonbe
lastingverklaringen zijn inge
vuld, contracten kloppen en
dat soort dingen", zegt
Frank, die sinds het vertrek
van bassist Alex Leon een
deel van de werving op zich
heeft genomen. „Alex zat er
ontzettend achteraan.
Maar hij heeft nu een baan
gekregen, waarin hij ploe
gendiensten draait. Daarom
heeft hij een punt achter de
band gezet, geentijd. Het af
scheid viel hem zwaar, tra
nen in zijn ogen."
Joop Rotte neemt de plaats
van Leon in. Dat is één
