List en bedrog in deE
Zeeuwse huizenhandel
(9
Over het straffeloos verbergen van ernstige gebreken
itiz'.iié iuu;
'Bij de eerste regenbui bolde een
van de zachtboardplaten aan het
keukenplafondlangzaam begon
er water op de vloer te druppelen'.
De traumatische ervaring van
iemand, die een idyllisch huisje op
het Zeeuwse platteland kocht.
Jaarlijks worden honderden van die leuke
plattelandswoningen in Zeeland gekocht.
Blind van verliefdheid, schaffen velen een
huis aan van de (gezamelijke) spaarcenten.
Verborgen gebreken ontsnappen aan hun
aandacht. Als later de vloerbalken rot
blijken, het dak als een mandje gaat lekken
of de fundering verzakt, wordt een lang
gekoesterde droom van de ene dag op de
andere een nachtmerrie.
Verschillende organisaties, die de belangen
van huizenkopers behartigen, hebben bij de
minister van Justitie een wensenpakket met
ingrijpende voorstellen op tafel gelegd.
Verkopers zouden wettelijk verplicht moe
ten worden om verborgen gebreken aan te
wijzen; het verzwijgen ervan moet conse
quenties hebben en de koper moet vijf
dagen bedenktijd krijgen. De Zeeuwse
huizenhandel, waarin men nog steeds rijk
kan worden door list en bedrog, is niet
onverdeeld enthousiast. Maar als ergens
wordt aangetoond, dat er strengere regels
nodig zijn, dan wel in diezelfde Zeeuwse
huizenhandel.
De zachte klanten
Mensen, die al jaren dromen van een eigen
huisje in de polder zijn voor sommige
handelaren geliefde slachtoffers. Vooral als
ze uit de Randstad komen en veel hogere
prijzen gewend zijn dan in Zeeland.
Kopen is vaak meer een emotioneel dan een
zakelijk gebeuren. En ach, wat heb je te
vrezen van een man, die zichzelf 'bemidde
laar' noemt en een 'makelaardij' heeft? Dat
die namen niets te maken hebben met een
beëdigd makelaar, blijkt meestal pas later.
Voorlopig tuinen ze in de veelbelovende
advertenties, die wekelijks niet alleen de
regionale, maar ook de landelijke bladen
sieren. En eenmaal geconfronteerd met het -
soms haastig opgeverfd- pandje, is er van
het vragen van een bedenktijd geen sprake
meer; er bestaat ineens geen ander huis
meer. En als dan de handelaar voorspelt,
dat 'dit buitenkansje morgen aan uw neus
voorbij is gegaan', dan teken je dat
koopkontrakt en je ziet niet eens, dat je er
zo ook akkoord mee gaat, dat de verkoper
niet aansprakelijk kan worden gesteld voor
(alle!) verborgen gebreken.
En, zijn er wèl bedenkingen, dan verzekert
de 'bemiddelaar' met de hand op het hart
(soms ook op de bijbel) dat hij van gebreken
absoluut niets weet en dat het hier alleen
maar gaat om een standaardvoorwaarde,
die in ieder koopkontrakt is opgenomen.
Het is slechts bedoeld om hem te
beschermen tegen procedures, die op
onredelijke gronden tegen hèm gevoerd
kunnen worden en die hem het werken in
feite onmogelijk makenPlotseling lijkt
hijzelf het potentiële slachtoffer. 'V ver
denkt mij toch niet van oneerzame praktij
ken?', zo voegt hij er met enige pathos aan
toe.
En verloren zijn de kopers. Ze tekenen en
vieren nog dezelfde avond feest omdat hun
droom werkelijkheid is geworden: een eigen
huisje in de Zeeuwse polder.
Een bewoner uit de Zak van Zuid-Beveland
weet er alles van. 'We kochten in de zomer.
Het zag er zo idyllisch uit. In een uur was de
beslissing genomen: hier willen we wonen!
We kwamen uit de Randstad en het leek
ongelofelijk goedkoop. Later bleek het geen
spotprijsje, maar naar plaatselijke begrippen
zelfs wat aan de hoge kant. Maar dat was het
ergste niet. Bij de eerste regenbui bolde een
van de zachtboardplaten aan het keukenpla
fond: langzaam druppelde het water op de
vloer. Er bleek een bel regenwater op te
liggen. Toen we het plafond openbraken,
troffen we balken die plaatselijk zo zacht
waren als papier. Het had er vele jaren gelekt
en de 'makelaardij' had alleen de plaat
eronder vernieuwd. Pure verdoezeling dus.
Zo waren ook kozijnen gerepareerd met
stopverf: een likje grondverf verborg de
ellende eronder. We hadden geïnformeerd
naar de goten -deze zouden prima zijn- en er
zelf ook even naar gekeken. Pas later bleek er
in het zink een flink stel gaten te zitten ter
grootte van een rijksdaalder. De electriciteit
was goedgekeurd, werkelijk een wonder.
De handelaar had het 'opknapwerk' laten
uitvoeren door een kleine aannemer, die
dringend om werk verlegen zat. Deze zei
later, te hebben gedaan waar hij opdracht
toe had gekregen: het huis voor zo min
mogelijk geld er zo aardig mogelijk uit laten
zien. Wat kon hij meer voor zo weinig geld?
De handelaar zelf zei van de 'stopverfprak
tijken' niets te weten. 'Dat die man mij zo
verkeerd begrepen heeft, snap ik niet. Het is
dus zijn verantwoordelijkheid en je moet niet
bij mij zijn.
Dat het niet om incidenten gaat, blijkt uit
het bestaan van vele verhalen van en over
