ZcCllWCn Bezoekt Café
„De Trocadero"
ONS ZEELAND
11
lag zoo ies van vastigheid, van durf in z'n gezicht
en z'n 'cudienge a zoo ies gebiedends. Ie was mae
'n zeune van een klein boertje, mae toch 'aade aol
de joengers van 't durp een bitje respect voo Lein
en dae waere 'eel wat meisjes, die 'm graog mochte.
't Was of 'n op z'n paerd vastgemesseld was, of 't
'n standbeeld was, toen de Commesaris van de Kone-
ginne een toespraeke 'iew. Lein wier gepreze as de
beste rieër en de Commesaris gaf 'm zelf de beker
in 'anden. Lein bedankte mee weinig woorden; ie
was geen redenaer en gauw an 't slot mee 'n driewerf
hoera op de Koneginne en een driewerf hoera op de
Commesaris
's Aevens wier d'r in de stad nog naegefeest. De
laaste straelen van de zunne beschene de Lange Jan,
die hooge boven d' uuzen oprees en vanwaer 't klokke-
spil ieder kwartier z'n klanken over stad en omgevienge
dee 'oore. 't Stad'uus stoeng dae zoo rustig en voor-
naem in de vallenden aevend en 't was of de beelden
van de Graaven en Graavinnen van Zeeland mee 'n
voornaeme rust neerkeke op de naekommeliengen van
dat Zeeuwsche geslacht, dat ulder zoo nae an 't arte
gelegen a.
Groepjes joengers en meissen trokke ziengend over
de Mart en den Langen Delft, erm in erm, en d' er-
bergen waere vol en gezoenge en gedanst dat er wier!
Vooran in ,,De Vriendschap" zat Lein mee twee
kammeraas. Z' aade 'n stevigen borrel gedroenke en
ze waere in 'n goeie stemmienge. Toch was Lein altie
netjes gebleve. Z'n eige zat drienke zooas t'r zoovee
deeë, dae moch' 'n niks van ebbe en dat kon 'n van
z'n kammeraas ook nie verdraege.
Ie a al eel wat complementjes an moeten oore over
z'n succes, vooraal van de meisjes. Ie a dat alles mee
'n vroolijke lach angenome, ie a getrekteefd en 'eel
wat verzoekinge van bleuzende kaeken en lieve
blauwe oogen mcete weerstae. Mae toch was 'n nie
tevree. Dae was t'r één, die 'm nog geen geluk ge-
wenscht a en juust voo die eene a d'n aal d' andere
wè wille misse. Die eene a d'n eel d'n dag mee z'n
ocgen gezocht, ie a z' in d' Abdie mae weinig uut 't
gezicht verlore en ie was ze gevolgd in ,,De Vriend
schap", wae ze mee 'n eele club zaete te drienken en
lol te maeken. Mee 'n teere blik omvatte 'n ie dat
mooie figuurtje, zoo eel anders as d' andere. Wat
was ze rank en mooi mee t'r zwarte kroes'aer en d'r
doenkere oogen, zoo sterk uutkommend tegen 't elder
witte musje mee de gouwe krullen, strikken en spellen;
't was net 'n dametje in 'n boerinnepakje. D'r was
voor im op eel de waereld geen grooter schat te dien
ken as 't bezit van dat meisje!
En zie?
Maatje de Rieke was betrekkelijk mae 'n erm, mae
deur en deur fasoenlijk meisje en mooi. Z' a zoo ies
in d'r uuterlijk, da' je nie onder woorden kun brienge,
Reguliersdwarsstr. 97, Amsterdam
Middag- en Avond-Concert
iets buutengewoon antrekkelijks, en ze kon joengers
kriege zoovee as ze mae wou. Mae Maatje a d'r a
zoovee een blauwtje laete loope, dat de schrik d'r een
bitje in zat. Z' a mee één mae 'n tiedje geloope en dien
eenen was Lein. Toen waere ze nog erg joenk, mae 't
was een gelukkigen tied gewist. Mae tusschen d'
cuwers van Lein en Maatje was ruzie gekomme. 'N
'ccggaende ruzie over een stikje land en 't gevolg was,
dat die twee nie meer mee mekaore mochte gae. Jaeren
waere d'r al overeen gegae, mae de veete was ge
bleve. Toch was bie die twee joenge menschen dat
sterke verlangen nae mekaore bluve leven, zonder dat
d'n eenen 't van den anderen mee zeker'eid durfde
vercnderstelle.
In de club van Maatje was Jan de Lange, de zeune
van den rieksten boer van 't durp, en die bemoeide
z'n eigen nae Lein z'n zin wè 'n bitje te vee mee Maatje.
Lein was stil geworre; ie ergerde z'n eigen geweldig
over Jan. Die twee konde mekaore toch nooit best
zette, en nee Jan werk maekte van Maatje, was 't
eelemaele mis. Toen ze d'r van deur gienge, keek
Jan nog 's mee 'n valsch lachje nae Lein om en die
wist wat dat beteekende. Jan a z'n eigen voorgenome
dat 'n mee Maatje uut zou gae en bie Lein kwam alles
wat in 'm was in opstand,
Z'n kammeraas waere d'r a van deur. Z' aade 'n
paer aordige meisjes gezie en waere d'r op afgestove
en zoo kwam 't dat Lein, die dien dag in de rienkbaene
zoo gevierd was, op z'n eentje naer 'uus liep. In som
bere overdienkienge liep 'n langs d' Ouwe weg. 't
Mooie van den elderen zeumernacht, voo de deur de
maene beschene omgevienge, ontgieng 'm. D'r was
alleene mae somberheid en verdriet in 'm.
Voodat 'n 't wist, was 'n bie 't „ronde pitje", een
plekje deur vertelliengen en legenden uut de grieze
oud'eid bekend. Daer ineens, daer oort 'n 'n meisjes
stem:
„Nee, Jan, me gaen deur; d' andere bin a 'n ende
vooruut. 'k Voele geen piene meer, 'k a mae net m'n
voet 'n bitje verstuukt.
Even beeft Lein. Aol z'n zenuwen bin gespanne.
Ie ziet die lange kaerel dicht over 't meisje gebogen
en dan ineens, klats, een stevige slag in z'n gezicht
straft 'm voo z'n onbeschaemdheid. Een gesmoorde
vloek en in een aanval van drift en kwaedheid oort
't meisjes vastgepakt en probeert de joengen deur
kracht te nemen, wat 'm nie goedschiks oort gegeve.
Mee 'n schreeuw van kwaedheid ei Lein z'n eige op
