8
ONS ZEELAND
In Aardenburg zijn wederom eenige klachten van den
een tegen den andere bij de Justitie ingediend. Er
loopen daar nog eenige menschen rond, die niet in
proces liggen. Het aantal kantongerechten wordt niet
verminderd in Zeeland.
11 Nov. Wapenstilstandsdag. Diepe indrukken
Heb vanmorgen mijn schoenen met rubberzolen aan
getrokken en me zoo voorzichtig geschoren dat er
geen droppel onschuldig bloed gevloeid heeft. De kin
deren zoo lang mogelijk laten slapen en mijn groot
sten witten zakdoek aan de lamp gehangen. Liesbeth
was met den eersten trein reeds naar een oude, ik
meen naar een jeugdvriendin gegaan.
12 Nov. Ben toch maar blij dat niet iederen dag
den vrede herdacht moet worden en beleefd. Er gaat
toch maar niets boven je gewone doening en ik kik
kerde er waarlijk van op, toen Liesbeth me er van
morgen aan herinnerde dat de kolenkit leeg stond.
In 't heerlijke najaarszonnetje een wandeling gemaakt
met den postdirecteur en nog eens ouderwetsch loopen
te filosofeeren over de macht van de natuur, om alles
weer in evenwicht te brengen. Als iemand één oog
verliest, wordt het ander sterker, enz. De postdirec
teur moest me gelijk geven. Hij heeft 'n neef met één
kort been, maar z'n ander is dan ook weer langer.
14 Nov. Op de soos zat Mr. Mierick van Peuteren
onuitstaanbaar te snoeven op de snuggerheid van zijn
zoons. De een is eerste hierin en de ander is eerste
daarin op de H. B. S. Nu, ik weet wel, dat Wybo en
Beppie niet zulke uitblinkers zijn, maar in ieder geval
zijn ze 't eerste van hun klas op straat, wanneer de
school uit is. Ik houd echter niet van opsnijden en
spreek er niet in 't openbaar over.
De tijden veranderen en de politie-agenten met hen.
Waar zijn de dagen gebleven dat men, op het sluitings
uur nog in een café vertoevend, tot de stedelijke sluit-
controleurs in uniform kon zeggen „Piet en Arjaen,
neem er een aan 't buffet en tippel dan qen straatje
om. Tegen dat de zon op gaat zullen we denkelijk
wel foetsie zijn". Waar zijn ze die gulden dagen van
vrijheid, die toch zelden in onmatige losbandigheid
omsloegen Ik weet het niet in ieder geval zeer ver
weg. De gemoedelijkheid die den naar het onmaat
schappelijke geneigden nog wel eens met de offficieele
wereld pleegde te verzoenen, de alleraardigste, kwasi-
strenge blik door de vingers, welke er aan herinnerde,
dat een uniformjas niet per sé een op de maat van
dienstreglementen kloppend hart moest bedekken.
ze zijn waarschijnlijk met de duizelig-makende hooge
trapfiets, met de sleepende rokken, met de diligence
en met het 5 cents borreltje in een niet meer te ont
sluiten verleden bijgezet.
De tijd is meer en meer op een machine gaan lijken,
zegt men. En de politie-agent de uitzonderingen
niet te na gesproken mèt hemzeg ik.
Dat is jammer j zelfs als het hierboven bezongen
sluitingsuur buiten beschouwing wordt gelaten.
Want met de mechanisatie van het politie-dienaar-
lijke hart is er een stukje ijzer meer in de samenleving
gekomen, een stukje metaal dat aan de menschelijke
vreugde niet ten goede komt. Zoolang de agent z'n
bloedsomloop nog geregeld werd als bij een ieder,
kon men niet alleen feest vieren en blij zijn onder z'n
vaderlijke oog, het gebeurde ook dat zijn aanwezig
heid de vreugde, opgeborreld uit een of andere gebeur
tenis, kwam verhoogen.Ja ik zou zelfs willen bewe
ren, dat in de onvolprezen dagen van weleer bij elk
oprecht openbaar feestvertoon een dienaar van Her
mandad de vreugde moest vervolmaken. Nu het een
voudige hart van ijzer z'n intrede gedaan heeft, is daar
van natuurlijk geen sprake meer. Metaal toch blijkt
slechts na geraffineerde bewerking en compositie op
menschelijke aandoeningen en trillingen te reageeren,
nooit evenwel in primitieven staat. In plaats van vreug
de aan te voelen en te ondersteunen gaat het dezen een
domper op zetten.
Dit is dezer dagen gebleken, toen de leden van de
Kon, Ned. Motorwielrijdersvereeniging hun kampioens
wedstrijd hielden, die o. a. op Walcheren plaats vond.
De rijders reden in vreugde, want sport is vreugde,
vooral op een motorrijwiel, en zeker als het gaat om
vele moeilijkheden te overwinnen. Ik zeg. ze reden
in vreugde en ze zouden zulks hebben blijven doen
als ze Walcheren vermeden hadden. Daar toch ont
moetten ze eenige dienaren van de wet, die gedachtig
de uitdrukking „Als het hard regent kan men zelfs
in een kleinen emmer aardig wat water vangen",
op tour waren gegaan. Ze speurden en loerden, en
schreven 40. veertig. namen in het boek, dat
meestal als het voorgebergte van de verbalen-hel be
schouwd wordt.
Ik twijfel er niet aan of de agenten hebben wettelijk
volkomen gerechtigd gehandeld. Zij, wier namen ge
noteerd zijn, zullen ongetwijfeld in meerdere of min
dere mate de verkeers-regelen overtreden hebben.
Maar.
Maar.toch wil het er niet bij me in, dat de man
nen van de wet, op Walcheren woonachtig, er goed
aan deden op de motorrijders-jacht te gaan dien dag.
De agenten en veldwachters van de oude garde, de
mannen die toch ook hun plicht kenden,de kerels met
het menschelijke hart en met de gouden gemoedelijk
heid zullen weten wat ik bedoel. Want zij wisten dat
dienst en dienst twee waren, evenals feest en feest
en vreugde en vreugde. Zij kenden den blik door de
vingers, zij wisten van geven en nemen, het spel dat
de wereld waarlijk niet slechter maakt.
De opvolgers van deze menschelijke beveiligers, de
mannen van het genre „ook in verbalen bestaan re
cords", de agenten en veldwachters wier harten tik
ken als ouderwetsche dikke horloges, de snorders van
de 40 overtredingen bij den motorwedstrijd.... zij
zullen waarschijnlijk niét weten wat ik bedoel.
Daat dit stukje met een metalen voorwerp geschre
ven is, laat ik evenwel alle hoop nog niet varen.
Menige vrouw maakt veroveringen met behulp van
leugens en wenscht toch bemind te worden terwille
van haar groote attracties.
Liefde is iets, wat een man doet denken, dat er
werkelijk één vrouw verschillend is van al de andere
vrouwen