Niet gezwommen, toch nat Miljoenenstrop voor gemeente Domburg P. Louwerse Het Zeeuwse kustplaatsje Domburg heeft door de jaren heen heel wat imago's versleten. Van mondaine speelplaats voor de fine fleur van de Europese aristocratie ontwikkelde het zich langzamerhand tot een Mekka van het massatoerisme, waar discojeugd uit Nederland en het Ruhrgebied tot diep in de nacht luidruchtig geniet van bier en patat. Maar sinds kort is de gemeente om een heel andere reden bekend, of liever berucht. Wie in Zeeland het woord 'Dorimare' of 'Hof Domburg' laat vallen, hoeft niet lang te wachten op het antwoord: de miljoenen- strop voor de gemeente. Na de belastingaffaire van de Zeeuwse Gedeputeerde Staten is 'Hof Domburg' een welkom item in de Zeeuwse media. Vriend en vijand verbazen zich erover dat een gemeente met 4000 inwoners in een risicodragend vakantiepark heeft kunnen stappen waarmee nu al een schuld van 65 miljoen gulden is gemoeid. In een tijd waarin 'de terug tredende overheid' en 'terug tot de kerntaken' de leidraad worden van Nederlandse gemeenten, gaat Domburg precies de andere kant op. In november moest de gemeente al met 4,3 miljoen gulden over de brug komen om de verliezen bij te passen. En het einde is nog lang niet in zicht. 'Ja', verzucht burgemeester H.W. Hietkamp van de Zeeuwse kustgemeente, 'Gaandeweg kun je jezelf de vraag stellen: hadden we dit moeten doen? Toen dit project werd bedacht, was de kerntaken discussie nog niet op gang gekomen. Maar ja, dat is napraten.' Financieel deskundige J. Huisman van de Vereniging Nederlandse Gemeenten kent het 'geval Domburg'. 'Het is niet ongebruikelijk dat gemeenten zich garant stellen voor de exploitatie van bijvoorbeeld sporthallen', zegt hij. 'Maar als je hier kijkt naar de verhouding tussen de omvang van de gemeente en de omvang van de schuld, dan is er sprake van een gebrek aan evenwicht.' In 1989 nam de gemeente Domburg de ongebruikelijk stap om zich garant te stellen voor de verliezen die de Stichting Badpiaatsbelangen Domburg (SBD) zou lijden bij de exploitatie van het nieuwe recreatiecomplex Hof Domburg. Het stuk grond was al in eigendom bij de Stichting Badplaats- belangen Domburg, een aan de gemeente gelieerde stichting, waarin goedwillende niet-professionele bestuurders de dienst uitmaken. Het gemeentebestuur constateerde dat het toerisme in een dal zat, dus moest er worden gewerkt aan seizoens verlenging. 'Die neergaande spiraal moesten we zien om te buigen,' zegt burgemeester Hietkamp nu. De toeristen, die voorheen alleen 's zomers naar de 'Parel van de Zeeuwse Rivièra' kwamen, moesten ook in de andere seizoenen worden binnengelokt. Dat zou gebeuren door een bungalow park met 150 huisjes (onder de naam Hof Domburg) en een kuur- en recreatiebad (onder de naam Dorimare). De adviseurs van de gemeente voorspelden een rooskleurige toekomst, en dus stelde de gemeente zich garant voor de schulden die inmiddels 65 miljoen gulden bedragen. De gemeenteraad van Domburg ging akkoord, hoewel hogere bestuurs organen de nodige kritiek hadden. 'Gedeputeerde Staten noemden het project een plan met risico's, maar de gemeente kreeg het voordeel van de twijfel', zegt voorlichtster A. Nieuwenhuizen van de provincie Zeeland. De kwaliteitsverbetering en de draagvlakverbreding waren het provinciale bestuurscollege kennelijk heel wat waard. Staatssecretaris D. de Graaff-Nauta was ronduit kritisch over de Domburgse ambities. De bewinds vrouwe vond de plannen echter in een te ver stadium om ze nog terug te draaien. En dus kon het vakantiepark aan de rand van het dorp in augustus 1990 de deuren openen. Van de plaatselijke politieke partijen waar schuwde slechts de oppositiepartij Christelijke Groepering voor een fiasco. Omdat de stichting zelf niet de know-how in huis had om zo'n complex te runnen, werd de Duitse recreatie onderneming Dorint tegen een riante vergoeding ingehuurd om het karwei te klaren. Al snel werd duidelijk dat Dorimare geen kassucces zou worden. Door pech (brand in de verwarmings apparatuur) ging het hoogseizoen in 1990 de mist in. Maar ook daarna vielen de bezoekersaantallen tegen. In plaats van de begrote 225.000 betalende bezoekers kwamen er het eerste jaar slechts 150.000 mensen op Dorimare af. Daar komt volgens directeur J.B. van Asseldonk van de Stichting Badpiaatsbelangen Domburg nog eens bij dat de personeelslasten uit de hand liepen. In het voorjaar van 1991 begon het debacle zich langzamerhand af te tekenen. 'Financiële zorgen Hof Domburg' berichtte de Provinciale Zeeuwse Courant in april vorig jaar. Daarna zou de kwestie nog vaak opduiken in de krant. Andere koppen: 'SBD slikt verliespost Dorimare', 'Dorimare onder curatele gesteld', en in oktober: 'Domburgse droom werd nachtmerrie'. Om de garantiestelling waar te kunnen maken heeft de gemeente Domburg een kasgeldlening van 4,3 miljoen afgesloten bij de Bank Nederlandse Gemeenten. De tarieven van de gemeentelijke belastingen zijn - fors verhoogd. De toeristenbelasting steeg met ruim 20 procent en de onroerend goedbelasting met 11 procent. Volgens burgemeester Hietkamp heeft die verhoging evenwel niets te maken met Hof Domburg. De gemeente kan er niet zomaar uitstappen, want als Hof Domburg nu verkocht wordt, resteert er volgens het bureau KPMG een verlies van minstens 25 miljoen gulden. 'Een beetje veel voor een gemeente met eenbegroting van 13 miljoen gulden,' beaamt burgemeester Hietkamp. 'Hoe het zover heeft kunnen komen?' vraagt directeur J.B. van Asseldonk van de Stichting Badplaats- belangen Domburg.' 'Nou, da's heel simpel. De aanloop verliezen zijn onvoldoende mee- gefinancierd, en de resultaten bleven achter. De gemeente wilde toch beleid? Men wilde een theater en een kuuroord. Dat kost nu eenmaal geld.' Van Asseldonk is nog niet wanhopig over Dorimare. 'Het project is niet gedoemd om te mislukken. Wij hebben een bredere doelstelling dan winst maken. Maar vóór het jaar 2000 krijgen we het zeker niet budgetneutraal'. Terwijl de strop voor Domburg elke dag groeit met 7000 gulden, wacht de gemeente op de bevindingen van een groep deskundigen, die Hof Domburg doorlichten. In die stuurgroep zitten vertegenwoordigers van het Domburgse college van B W, de provincie 70

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1992 | | pagina 32