Gt
mêw
I |c
AAHVAL VAN
/vlfW f
met de afbeelding naar
boven liggen, heeft degene
die kop koos gewonnen. Als je
voor het 'echie' speelt, mag
de winnaar ook de andere
kaart hebben en zijn eigen
kaart houden. Zo ben je
snel door je kaarten heen.
En goedkoop zijn ze niet:
een pakje van elf kaarten
kost zeven gulden en vijf
tig cent een pak van zestig
kaarten ruim 25 gulden. Als ze er nog zijn, want vaak
zijn alle kaarten uitverkocht. In die pakken zitten ook
energiekaarten: die zijn voor de ruilhandel bijproducten,
dus weinig interessant als je het spel niet speelt.
Handelskoorts of sociaal isolement?
Een ware handelskoorts waart over de speeltuin bij ons
achter, op het speelplein bij school, tot zelfs bij ons tuin
hek. Kinderen vanaf zes jaar onderhandelen druk met
andere, soms oudere kinderen. Het kan er hard aan toe
gaan, waarbij ze steeds moeten afwegen of die ene kaart
wel dat stapeltje andere kaarten waard is. Omdat andere
kinderen zo graag met mijn zoon van zeven wilden rui
len, ben ik eens gaan kijken. Hij was veel te gretig en ruil
de hele pakken kaarten voor één Pokémonkaart die hij
graag wilde hebben. Ik heb hem inmiddels een beetje
(bluf)poker bijgebracht en de beginselen van het onder
handelen. Als hij onzeker is over een ruil, vraagt hij nu
uitstel en komt bij mij voor advies. Het is een stuk rusti
ger geworden aan het tuinhek.
Soms wisselen de kaarten ook van eigenaar voor geld.
Dat heb ik mijn kinderen verboden. Zoals ik ze eerst ook
had verboden naar Pokémon te kijken op televisie. Iedere
dag zijn er twee afleveringen te zien van de Japanse teken
filmserie op Fox Kids. Ik wil liever niet dat mijn kinderen
als een stel soapverslaafden voor de buis hangen en dan
compleet afgesloten voor de rest van de wereld gebiolo
geerd zitten te kijken. Bovendien probeer ik ze pacifistisch
op te voeden en ik vond Pokémon nogal gewelddadig. De
poppetjes zijn getekend in de beste traditie van Japanse
tekenfilms: met gigantische ogen en hele kleine, spitse
neusjes. Deze tekenfilmfiguren kijken boos en de gelui
den die door de huiskamer razen, zijn erg rauw. Toch
mogen ze kijken.
Ik ben overstag gegaan nadat ik op het schoolplein
zag dat alle kinderen het over de laatste aflevering van
4 Zeeuws Tijdschrift 2000/3
Pokémon hadden en mijn kinderen aan die nabeschou
wingen in geheimtaal geen deel konden nemen. In zo'n
sociaal isolement wilde ik ze niet plaatsen. Nu mogen ze
elke ochtend kijken, als alles gedaan is: ontbijt is op, tanden
zijn gepoetst, de kleren zijn aan en de haren zijn gekamd.
Zo heb ik er ook nog profijt van.
Pokémon made simple
Er zijn meer ouders die Pokémon niet zien zitten. Tegen
woordig moet je met goede argumenten komen wil je je
kinderen iets verbieden (al volstaat in noodsituaties het
ouderwetse 'Omdat ik het zeg' ook nog wel). Op zoek
naar informatie ligt Internet voor de hand. Daar zie je
door de bomen het bos niet meer wanneer je in het zoek
programma 'Pokémon' invoert. Er zijn pagina's waar het
spel wordt uitgelegd aan kinderen (in het Engels), er zijn
pagina's waar de hele commercie rond Pokémon hoogtij
viert en er zijn zelfs pagina's voor ouders, waar het spel
en het achterliggende verhaal worden uitgelegd. Er is ook
een boek verschenen: Pokémon made simple. A handbook
for parents kids waarin antwoorden op veelgestelde vra
gen staan, de regels en strategieën uit de doeken worden
gedaan en ouders adviezen krijgen om verstandige kaart-
handel te stimuleren. Bovendien vermeldt het boek Poké-
mon-activiteiten voor ouders en kinderen. De makers
zien ook wel in dat je de ouders mee moet krijgen om de
kinderen te bereiken. Want tegenstand is er. Laten we
eerst kijken naai' de herkomst en het verhaal van Pokémon.
Game freaks
Er was eens een Japanse insectenverzamelaar met de
naam Satoshi Tajiri. Hij had een grote verzameling aan
gelegd, waarbij zijn voorkeur uitging naar kevers. In het
begin van de jaren tachtig ontwikkelde Satoshi een nieu
we passie: videospelletjes. In 1982 begon
Satoshi samen met een paar vrienden het
tijdschrift Game Freak, met tips, strate
gieën en handel op het gebied van video
spelletjes. Toen de Nintendo Game Boy
de markt veroverde in 1990 hebben
Satoshi en zijn vrienden er een hele
maal uit elkaar gehaald om te kijken
hoe zij zelf een videospelletje zou
den kunnen ontwikkelen. Satoshi
wilde het mensen mogelijk maken
met hun Game Boy insecten te ver
zamelen. Met het ruilkabeltje van
de Nintendo Game Boy zouden ze
