geloof, de levensover tuiging van anderen in onze omgeving is er zeker, ook bij mij. Maar dat respect werkt alleen als het wederzijds is. Als moderne ouder vind ik een beetje shin- to bovendien helemaal niet verkeerd: mijn kinderen mogen best respect hebben voor een steen, een boom, water en vuur, dan gaan ze er misschien ook zuiniger mee om. Voorouderverering is af te keuren wanneer de verering de overhand neemt, maar respect voor de ouder dom, luisteren naar de levenservaringen die de ouderen hebben vergaard: dat zouden wij ook meer moeten doen. Wij stoppen onze ouderen weg, zo gauw ze niet meer productief zijn. Wij praten tegen onze ouderen alsof het kleine kinderen zijn. Onze ouderen moeten hun mond houden, niet zeuren en fijn achter de geraniums gaan zitten. Wij kunnen nog heel wat leren van andere, oude re beschavingen. Ash als rolmodel Nog is niet beantwoord waarom kinderen Pokémon zo geweldig vinden. Natuurlijk appelleren de 151 Pokémon door hun schattige uiterlijk en fantastische eigenschap pen en hun gebrul aan de fantasie van de kinderen. Meer nog is het de reis die Ash maakt die hen aanspreekt: een queeste naar volwassenheid. In andere culturen is het heel normaal dat verschil lende levensfasen worden afgerond en begonnen met rituelen. Van jongen tot man, van man tot krijger, van man tot vader, van man tot oude man. Vaak gaan die overgangen gepaard met een tocht, een reis, al was het maar symbolisch. Aboriginals gaan nog regelmatig op walkabout en verdwijnen vervolgens voor onbepaalde tijd in de rimboe. Ook onze cultuur kent queesten: denk maar aan de ridders van de Ronde Tafel en hun zoek tocht naar de Heilige Graal, de kruistochten en de pelgri mages, en boeken als Alleen op de wereld of Kruistocht in spijkerbroek. Vaak blijkt de tocht op zich van meer belang dan het uiteindelijke doel. Misschien dat je Interrailreizen of rugzaktochten naar verre oorden daar ook wel onder kan scharen: vaak ondernemen jongeren deze reizen in de tijd na hun eindexamen maar voordat ze echt gesettel de volwassenen zijn. In dat licht kun je ook de reis van Ash zien: die symboliseert de overgang van kind naar volwassene. Wij eisen tegenwoordig zo veel van onze kinderen: op zesjarige leeftijd moeten ze met argumenten komen, wanneer ze iets willen hebben of willen doen. Ze moeten weten wat ze later willen worden, ze moeten alles even interessant vinden en de krant lezen. Eigenlijk wordt van hen al jong gevraagd zich volwassen te gedragen. En dan niet zo maar iemand: nee, de beste! In Japan en Amerika is die competitiestrijd sterk, maar daar mag je er wel voor uitkomen als je de beste bent. Daar krijg je medailles en een eervolle vermelding in het jaarboek en je bent popu lair. Ash is een van hun. In onze maatschappij is het nog een stapje ingewikkelder: je moet wel de beste zijn, maar je mag het niet laten zien als het zo is. Geen wonder dat onze kinderen zoeken naar houvast, een rolmodel, iemand die in hetzelfde schuitje zit. Ash is die iemand en zijn avonturen verbeelden op een spannende manier de over winningen op monsters en tegenstanders - leerkrachten, ouders, klasgenoten, slechte cijfers, twee linkervoeten, een bril moeten dragen - die kinderen moeten maken willen ze echte 'menschen' worden en gelukkig zijn. De tekening bij dit artikel zijn van Luuk de Visser (7 jaar). 7 Zeeuws Tijdschrift 2000/3

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 2000 | | pagina 9