1
I
was
De
Het is
an
den keken.
het gezicht is heelemaal verbrand, alsof hij
J aan zee in de zon heeft gele-
i dooden man bij me
aan mij geboeid. Haal
sloten werd. Eén draai met den sleutel
in de handboei en hij zou vrij zijn! Er
was niets of niemand, die hem kon be
letten door het raampje te klimmen en
niet langs de loopplank naar een andere cou-
hem uit. Hij had geen crimineele pé te gaan.
Hij begon de zakken van
man
hij ze
„Kom,” zei hij, kwasi nonchalant, „ik
moet nu weg. Goeden dag, env Hij
deze gedachte niet af, want de trein reed
juist een
sprong op, duwde den dooden man opzij, eenige
zoodat hij het raampje kon openen. Zijn weer
over zijn angst gesproken. Je kon im
mers nooit weten, wien je voor hadt!
„Wilt u wel gelooven, dat ik eigenlijk hoe hij het
blij ben, dat ik gepakt ben? Het was
heusch geen leven zoo!"
De rechercheur knikte
maar gaf geen antwoord.
George Walsh keek hem aan, en zag,
dat hij zoo wit zag als een doek. Hij
scheen met moeite adem te kunnen halen.
„Mankeert er iets aan?” vroeg George
Walsh.
De ander schudde zijn hoofd.
roepen trok al spoedig de aandacht van
een kruier.
„Ik heb hier een
in de coupé. Hij zit
de politie even."
Tot den agent, die na eenige oogen-
blikken verscheen, zei hij: „Ik moest hem
naar A. brengen en hij sterft onderweg
naast mij. Ik heb den sleutel van de boei
verloren. Doe even de deur open en.
In een paar seconden had de agent
George Walsh uit zijn onaangename po
sitie bevrijd, en toen hij op het kaartje
zag, met wien hij te doen had, was hij
een en al hulpvaardigheid. „Er zijn maar
een paar formaliteiten noodig, mijnheer,"
zei hij. „Er moet even een proces-verbaal
opgemaakt worden en.... maar enfin,
u weet er natuurlijk alles van. De doode
zal ik naar het bureau van den stations
chef laten brengen. Daar kunnen ze hem
dan straks wel weghalen,”
George Walsh loosde een zucht van
verlichting. Alles marcheerde best. Ter
wijl hij met den agent in een taxi naar
het politiebureau reed, werd hij zelfs
bijzonder spraakzaam. Hij vertelde, dat
die arme duivel van een George Walsh,
die nu zoo plotseling overleden was, zich
den heelen zomer in een badplaatsje had
weten te verbergen. Niemand had hem
daar opgemerkt. Tot hij opeens door
een toeval, dat moest hij eerlijk toege
ven op de gedachte was gekomen,
rechercheur,
dat ik zal krijgen? Er dat zijn einde naderde, den sleutel
zijn verzachtende omstandigheden, weet gens verstopt? Moest hij de gevangene die in de kamer
u. Ik verdiende haast niets, mijn vrouw van een doode blijven? De ironie van
en kinderen hadden honger.... Eén kind lot deed hem grijnzen,
was er nog hard ziek óók. Daar zullen ze
toch wel rekening mee
lang kunnen ze me
geven, niet waar?”
„Ja, en
overtuiging. „Mag ik een
ken? Dat kalmeert me een beetje.”
„Gaat uw gang. Neen, ik bedank, ik
rook liever een pijp.”
George Walsh leunde achterover,
sigaret en het gevoel, dat hij zich nu
laten gaan, dat hij niet meer
hoede behoefde te zijn, gaf hem
dadige rust. In al de zes
hij zich voor
R V
spijt kwamen in hield op en werd bleek. De jonge politie-
hij wilde zich alweer in agent was voor de deur gaan staan,
i neer- zei:
gedachte hem ijlings gissen,
niets,” zei hij. „Het gaat wel weer over;
Ik zal zien, of ik een oogenblikje kan
slapen."
De trein snelde voort; boomen, huizen
en telegraafpalen vlogen voorbij. Het
eene station na het andere lieten zij ach
ter zich. George Walsh begon zich een
zaam te voelen; hij vond, dat de ander
lang genoeg geslapen had.- Hij kuchte
eens, gaf een hevigen ruk met zijn arm
waaraan zijn handboei bevestigd was.
De politieman rolde zwaar tegen hem
aan. George Walsh veerde overeind. Wat
beduidde dat? Hij wilde de handen en
het gezicht van den man naast hem be
tasten, maar voelde, een verwensching
mompelend, dat hij aan den rechercheur
vast zat. Hij wilde opstaan, om te zien,
op welke wijze hij aan den- politieman
naast hem vast gemaakt was, toen hij
zich opeens bedacht. Het gevoel van be
rusting, dat over hem gekomen was, toen
hij gearresteerd werd, was opslag ver
dwenen. Hij zag in den dood van zijn
bewaker een kans op vrijheid. Er was
ieder vreemd niemand anders in de coupé.... de re-
gezicht wantrouwend gade te slaan, had chercheur had^toegezien, dat de deur ge-
hem half ziek van spanning en zenuwen
gemaakt. Hij voelde zich bijna opge
lucht nu, alsof er een geweldige last van
zijn schouders was genomen.
En bovendien: zóó donker zag het er
voor
misdaad begaan. Op zijn hoogst konden Hij begon de zakken van den politie-
ze hem een paar jaar geven wegens ver- man te doorzoeken. Twee, drie keer zocht hem daar te zoeken,
duistering. hij ze door. Zonder resultaat evenwel. T
Toen hij zich op zijn gemak naast den Toen zocht hij den vloer af. Maar hij zag dienstdoenden inspecteur nogmaals
detective had neergezet en het gezoem den sleutel
van den trein hem wat kalmer had ge- zich
maakt, uitte hij zijn gedachten tegen den bonsde, alsof het
ander.
„Wat denkt u,
EEN KORTE VREUGDE.
Z^leorge Walsh begon zich juist wat
veilig te voelen in het kleine, verge
ten badplaatsje, toen hij zich de aan
alles een eind makende woordenGeorge
Walsh, ik arresteer je!" hoorde toevoegen.
Een kort oogenblik dacht hij er over,
zich los te rukken gn het op een loopen
te zetten, maar één blik op den breed
geschouderden, zwaar gebouwden re
chercheur, hield er hem van terug. Hij
liet zijn armen slap langs zich neervallen
en zei met een zucht: „Vooruit dan maar.
Er is niets aan te doen. Ik zal maar mee
gaan."
„Dat is het verstandigste,” zei de an
der grimmig. „Kom mee, maar loop een
beetje door. We moeten den trein van
twee uur dertig halen."
In gedachten verzonken liep George
Walsh met den politieman mee. Per slot
van rekening had ook de gevangenis voor
hem zijn goede zijde. Zijn voortdurende
waakzaamheid had zijn zenuwgestel on-
dermijnd. De noodzakelijkheid, bij iede-
ren hoek om te kijken en i
In het politiebureau legde hij voor den
- een
van de handboei niet. Hij liet verklaring af, en toen deze op schrift
weer op zijn plaats vallen. Zijn hart was gesteld, onderteekende hij ze met
i zou bersten. Had de zijn linkerhand. En hij vertelcTe verder,
die wellicht geweten had, werd vertrouwelijk. Toen hij zich opricht
er- te, en den jongen politieagent aankeek,
was gebleven, bemerkte
het hij opeens, dat deze hem wantrouwend
Hij stond op, aanzag. Hij schrok even, maar herstelde
duwde het doode lichaam opzij en zocht zich spoedig.
houden? Levens- met zijn vrije hand onder de kussens.
toch in geen geval Tevergeefs!
Tranen van woede en
Is het voor den eersten keer, dat uzijn oogen en hij wilde zien aiweer in agent was voor de deur gaan staan, en
de laatste,” antwoordde hij met doffe berusting naast den doode neer- zei: „Nog niet, mijnheer. Ik kan me ver-
sigaret opste- zetten, toen een gedachte hem ijlings gissen, maar daar wil ik dan de gevolgen
deed opspringen. Dat hij daar niet eerder van dragen. Ja, er is iets, wat me niet be-
aan gedacht had! Alles was nog niet valt," 'vervolgde hij, zich nu tot den in
verloren! specteur wendend, die verrast had opge-
Opnieuw begon hij de zakken van den keken. „In de eerste plaats: mijnheers
kon ander te doorzoeken. Hij haalde er I
op zijn bevel tot inhechtenisneming van zichzelf wekenlang
een wel- uit, een paar kaartjes, waarop gedrukt gen. En bovendien is hij links, zooaïs ik
maanden, dat stond: „L. D. Vokker, rechercheur van zag, want hij teekende het proces-verbaal
de politie verborgen had politie", wat geld en een paar brieven, met zijn linkerhand. En nu zal een link-
moeten houden, had hij met geen mensch Zijn eigen papieren stak hij in de zakken sche een arrestant nooit aan zijn linker-
van den ander. hand boeien! Dat zou hem veel te onge-
Toen begon hij er over na te denken, makkelijk zijn! En een échte rechercheur
zou aanleggen, om zijn rol zou ook niet zooveel praten als hij deed.
van rechercheur Vokker zoo goed mo- Neen hoor, ik geloof niet, dat hij van de
gelijk te spelen. Als hij het bevel tot in- politie is." De inspecteur was nu opge-
begrijpend, hechtenisneming en zijn kaartje liet zien, staan. „Mag ik het bevel tot inhechtenis-
zou de politie wel niet meer twijfelen, neming nog. eens zien?" vroeg hij. „Daar
dacht hij. Wat zouden ze met den man zal wel een signalement van uw arrestant
naast hem doen? En wat.Hij maakte in staan."
George Walsh gaf het papier met een
station binnen. George Walsh zucht over, want hij begreep, dat hij zijn
uren geleden heroverde vrijheid
kwiit was.
I
11
