R
3
E
i
I
ij
I
:t lie-
t
IAND
EEN FRAAIE FOTO VAN DE ABDIJGEBOUWEN TE MIDDELBURG.
een inbraak)
ging mijn bed
1 van
ggen.
ooit
ir ge-
i mei
zoudt
iewij-
t zou
it wij
alles
moe-
'ater
ideld
gaan
i een
„Ik ge
in acht
Joan
i dan
nden
j een
lieuw
i zult
wien
eerde
ze en
an
:n en
i lee-
naals
f»
I,
;n be-
„Jij
et het
wat
voor
naar
e niet
e om
„Kid
tnan".
ehoo-
estaat
ze snelde de ka-
Vreemdeling in het dorp: „Zoo, dus je bent
vandaag honderd jaar geworden? Nou, je ziet
er nog fiksch uit, hoor! Jammer, dat je twee
lingbroer niet zoo gezond meer is!"
De honderdjarige: ,,Ja, die heeft altijd een
teer gestel gehad!"
wachtkamer binnen, stak een sigaar op en
ging zitten. Hij begreep, waar ,,Kid Silver"
heen was en binnen 't uur vertrok een an
dere trein naar die plaats. Volgen zou hij
hem en ontkomen mocht hij thans niet, 't
kostte wat het wilde.
Dora: ,,En hoe is je eerste bal je bevallen?"
Willy: „O, -uitstekend! Ik kreeg negen hu
welijksaanzoeken en heb er vier aangenomen!"
Mevrouw (vertellend van
„Ja, ik hoorde leven, hè, en
uit en zag onder het ledikant een paar beenen
uitsteken.
Vriendin: „Hemeltje, van den inbreker?"
Mevrouw: „Neen, van mijn man. Die had
het leven óók gehoord."
ken van den appelboom. Dadelijk zou zij
bij hem zijn z'n bruidje! Maar op het
zelfde oogenblik trad een gestalte uit het
duister op hem toe.
„Paul
„Ik kon het niet langer uithouden,
Dicky," zei de bleeke jonge man; „het was
sterker dan ik zelf; ik moest naar Dor-
wood, naar Joan, naar het leven terug ko
men. Zeg het me nog eens, Dick," smeekte
hij; „zeg het me nog eens, dat er nog uit
komst voor me is; dat ik me kan verbete
ren en haar waardig worden.”
„Zeker Paul; zeker kun je dat!" sprak
Dick hevig ontroerd. „Ik zal je helpen;
hier, houdt het eind van dit snoer vast.
Binnen enkele minuten zal Joan bij je zijn!
Ja, je kunt haar waardig worden en wat
meer is je moét het worden; anders zou
ik genoodzaakt zijn, je te dooden! Dus, doe
je best Paul en veel geluk!”
Dick wendde zich af en slenterde in de
andere richting door den uitgestrekten
tuin. Hij had nauwelijks enkele stappen
gedaan, toen hij iemand achter een dikken
boom zag, die hem wenkte.
Het was detective Raxby, Hij had een
paar stevige boeien in z'n hand.
„Dat was prachtig van je," fluisterde hij
Dick in 't oor, „en je edel voorbeeld zal
navolging vinden. Daar jij hem het meisje
hebt afgestaan, wil ik hem ook een kans
geven. We zullen die dingen maar weg
bergen, niet? Kom, zeg me eens, waar we
in dit afgelegen stadsdeel iets te bikken
kunnen krijgen?"
„Ik woon alleen, achter mijn winkel en
kook m'n eigen potje," sprak Dick toon
loos, nu hij z'n liefste illusie onverwacht
verloren had, „als u lust, gevoelt mee fe
gaan
„Graag,” zei de detective met warmte in
z'n stem; „graag; bij jou kan het niet an
ders dan goed zijn!"
Het huis der Miltons in Dorwood was
ter eere van het Kerstfeest vroolijk ver
sierd. In de huiskamer waren de gasten,
allen familieleden, gezellig bijeen. Het had
flink gesneeuwd en 't maanlicht tooverde
duizenden diamantjes op de boomen en de
struiken in den grooten tuin.
Mevrouw Milton sprak haar gasten toe:
„De zaak is deze," legde ze uit. „Aan den
kleinen kerstboom, die hier op tafel staat,
zijn de einden van een dozijn kerstsnoeren
gebonden; voor ieder van u een snoer. Aan
elk snoer is de naam van een uwer beves
tigd. Dit snoer moet ge volgen. Waarheen
leidt het? Dat is een geheim. Langs den
weg zult ge allerlei mooie dingen vinden
en ge volgt het tot het eind. Goed begre
pen, allen? Dan vooruit!"
Een algemeene verwarring volgde, tot
ieder zijn snoer had gevonden; de vroolijk-
heid was algemeen.
Joan, gelukkiger dan zij sinds maanden
was, volgde haar snoer door de voordeur
der woning.
„Liefste," zei haar moeder en ze streek
het meisje liefkoozend over haar wang;
„volg je snoer tot het eind; dan weet ik
zeker, dat je het geluk zult vinden en neem
moeders zegen mee, kind."
Buiten, in den tuin, achter een dikken
appelboom verborgen, stond Dick met een
eind van een snoer in zijn hand. Een geluk
kige glimlach lag op zijn gelaat. Langs
het pad naderde Joan. In haar armen
droeg zij een stapel pakjes, die hier en
daar langs den weg van haar snoer waren
neergelegd. Op bijna alle pakjes stond:
van Dick voor Joan.
Op ongeveer honderd voet afstand stond
Dick en keek verlangend tusschen de tak
Het was de dag voor Kerstmis, dat de
detective Raxby in het kantoor van zijn
chef ontboden werd.
„Er hebben veel te veel inbraken in
Sunnyvale-Avenue en omstreken plaats,
Raxby," zei hij. ,-,Ge moet uw uiterste best
doen den misdadiger te pakken; ik denk,
dat „Kid Silver” er wel de hand in Reeft;
zie hem in handen te krijgen; dan kunnen
wij hem aan het gerecht uitleveren."
Een uur later zag Raxby Paul Silverton,
beter bekend als „Kid Silver”; maar hij
was hem als gewoonlijk te vlug af en was
juist op een in beweging zijnden trein ge
sprongen. De detective trad de stations-
niet meer voor Joan en voor heel Dor
wood; voor al zijn oude vrienden is hij
dood."
Eindelijk vertrok Dick; maar hij kon
niet beloven, dat hij niet nog eens zou te
rugkomen.
Op eenigen afstand van het station bleef
hij staan; iemand had hem op den schou
der getikt. Het was de detective Raxby.
„Jonge man," zei deze; „neem den raad
van een oudere aan en zet het denkbeeld
uit je hoofd, iemand als den man, met wien
je den avond doorbracht, te willen, verbe
teren. Het is een hopeloos geval en het zal
je geen goed doen met hem te worden ge
zien. Eer het een maand verder is, is hij
geknipt. Heusch; hij is te diep in de mod
der gezonken, om er weer uit te komen. Ik
meen het goed met je als ik je raad, weer
naar je dorp en de weiden en velden terug
te keeren."
En zoo ging Dick Hoover naar Dorwood
terug.
„Ik heb Paul niet kunnen vinden, Joan,"
vertelde hij het meisje den dag na zijn
thuiskomst.
Ze zag hem vol vertrouwen aan.
loof je, Dick," zei ze lusteloos.
dagen ben ik gereed
Toen brak haar stem en
mer uit.
„Ja, ik ben 77 jaar!”
„Zoo? Dan is u zeker de oudste inwoner
van het dorp?"
„Goeie hemel neen! Mijn vader is 96!"
„Ale menschen! Dien zou ik dan wel eens
willen zien!”
„Dat is dan jammer! Hij is net even weg op
de fiets om zijn vader op te zoeken!"
u
