mini ra
Ui
ii
zag haar ernstig
zijn gered.”
„Ja; ik weet het. De schipper kwam
staarde zoo
den horizon, dat Helen ten
bleek en slotte waagde:
groot iets,” sprak de schip-
te bestu
is nog
ver-
„Ja;
,,maar
bevel niet meer heb kunnen uitbrengen!
Alles werkte mede om het ongeluk
zooveel mogelijk te beperken: het maan-
Burrage keerde zich af en
naar
zeekasteel, waarover kapitein Burrage
voor de eerste maal het commando voer
de, ging totaal verloren.
schudde zijn
duidelijk, dat hij uit sym-
Burrage niet meer wilde
De kapitein herhaalde zijn bevel:
„Je gaat met Fawcett nu dade
lijk."
Maar Helen klemde haar hand stevig
om de koperen stuurstang en hield die
vast, terwijl- ze Burrage bleef aanzien.
Slechts voor hèm verstaanbaar, zeide ze:
„De kapiteinsvrouw doet wat zij zelf
verkiest; of we New-York bereiken of
niet."
,Paul!"
Hij keerde zich om en
aan.
Toen het ongeluk gebeurde en ik
van de balzaal gade-
ik op weg, den machinist te
is een draadloos bericht gekomen allen bevelen met de grootst mogelijke snel-
j heid te varen
„Ja; ik weet het. De schipper kwam „O!” riep Helen uit. „O! Had je het
het me juist vertellen. Maar jij, Helen, dus toch voor mij willen doen? Toch?"
jij hadt met Fawcett in de boot moeten „Ja; voor jou," zei Burrage ernstig;
gaan. Waarom waarom ben je ge- „maar gelukkig voor ons beiden, dat ik mij
bleven?"
er
Een lersch schip had den kapitein, zal plaats hebben, omdat
Helen en i
men, waar men het hun zoo
mögelijk trachtte te maken.
„Het is een
per, „zulk een boot als de uwe
ren, een groot werk. Maar de zee
machtiger en zooals ze mij allen
tellen
Hij brak plotseling af en
hoofd; het was
pathie voor
zeggen.
Een paar uur later stond deze op de De menschen zouden je bepraten
de „Bonnie Laurie"; hij zou je kwaad kunnen doen
Ze lachte; er klonk trots in haar lach.
„Alsof dat er iets op aan komt! De
kalm als hoofdzaak is, dat jij weigerde. Als je niet
het ongeluk was ge-
achtersteven van
staarde voor zich uit in zee; toen hij zich
omwendde, bemerkte hij Helen, die naast
hem stond. Ze was bleek; maar 1
altijd. hadt geweigerd en
„Je behoorde nu t e slapen," zei hij beurd
kortweg, maar in zijn stem lag een warme F
klank. Ze zag naar zijn gezicht; in het lang
heldere zonlicht zag ook hij er
vermoeid uit.
„Wat dat betreft diende jij dat ook
te doen," sprak ze zacht. „Maar we zijn
nu eenmaal hier en niet in bed en kun- je op den drempel
nen dus even goed wat praten samen. Er sloeg was
licht, de prachtige discipline, het kalm
optreden der bemanning, waardoor een
paniek werd vermeden en de toevallige
omstandigheid, dat andere schepen in de
nabijheid waren en dadelijk hulp konden zij bedoelde. Het
verleenen. voorgekomen, dat
Er waren hierdoor
gesproken had en hem aan-
ze dienzelfden glans in z'n
er ook in was, toen ze hem op
van de „Meronie” verklaard
had, niet van zijn zijde te willen wijken.
„Begrijp je niet, Helen," zei Burrage,
„dat je dat niet kunt doen zonder alles
te vertellen je schulden en de rest?
het
deel van. Zie je, ik begreep, dat jij als
ik bij je was trachten zou mij te red
den; terwijl, als je alleen was Ik her
innerde me iets, dat ik eens had gelezen
van een kapitein.
Burrage zei niets. Hij begreep best, wat
was meer dan eens
een kapitein den dood
geen menschen- had verkozen of als hij aan den dood
levens te betreuren. Maar het trotsche ontkomen was uit de wereld was ver
dwenen.
Na een lange stilte, zei Helen:
„Ook dacht ik, dat er een onderzoek
t ze spraken over
nog enkele matrozen opgeno- de snelheid, waarmede het schip voer. En
comfortabel ik begreep, hoe gelukkig het was, dat ik
alles zal kunnen verklaren en zeggen, hoe
je weigerde aan mijn verzoek te voldoen."
Toen ze
keek, zag
oogen, die
de brug
Ze haalde diep adem en een zacht rose
kleurde haar bleeke wangen.
„Om twee redenen. Eén nu, die ken
OUD STADSGEDEELTE TE ROSTOCK. DE BEKENDE DUITSCHE UNIVERSITEITSSTAD.
HUIZE DE „STEENROTSE” TE MIDDELBURG.
Dit bijzonder fraaie gebouw dateert uit 1590.
1 i
d
ij
DE KERK TE AAGTEKERKE OP WALCHEREN.
ANNO
