i
I
U
HOE ZIJ UIT DE GEVANGENIS ONTVLUCHTTEN
f
1
w
Oi
L»
1
I
doodkisc
worden.
een
i de
Do<
Am
„kit
Dei
min
den
de r<
univ'
I
ZICH DOOR DE GEVANGENIS-TRALIES HEENGEKAUWD.
VLUCHTING IN EEN PAKKIST.
EEN ONT-
DE MAN, DIE ZICH DOOD HIELD.
DE WATERVAL VAN DEN SAUT DES CUVES
IN DE BADPLAATS GÉRARDMER IN DE
VOGEZEN.
en je leven moe,
'P'
11'
■Y
hebben gevochten. Dertig minuten na er in af
gedaald te zijn, bereikte hij het einde van het
riool, maar het leek hem alsof hij dertig uren
onder den grond was geweest. In de rivier
reinigde hij zich van het vuil, dat zijn kleeren.
handen en gelaat bedekte. Van de negen
mannen, die door het riool de vlucht namen,
werden er acht weer gearresteerd. Een nog
vreeselijker lot trof den negende. Hij was dikker
dan de anderen en, het laatst vertrekkend, was
hij in de kromming blijven vastzitten en daar
gestikt.
Zelden is er grooter moed of vastbesloten
heid aan den dag gelegd dan door Tommy
Dowd, die tien jaar moest .opknappen” in de
gevangenis van Joliet, omdat hij een brandkast
had geforceerd. Toen hij met eenige van zijn
medeveroordeelden bezig was degevangenis
schoon te maken, had hij gezien, dat een paar
van de tralies in de krankzinnigenafdeeling
van het hospitaal los zaten. Van dat oogenblik
stond zijn besluit vast: hij zou zich krankzinnig
laten verklaren en zorgen, dat hij naar de be
wuste afdeeling werd overgebracht. Maar hij
kon den gevangenisdokter niet om den tuin
leiden. Hetgeen Dowd daarna te verduren had,
werpt geen gunstig licht op de methoden, die,
althans in dien tijd, in de Amerikaansche ge
vangenissen werden toegepast. Om te beginnen
werd hij aan zijn celdeur opgehangen in boeien
waarin haken zaten, die hem het vleesch van
zijn polsen scheurden, hetgeen hem zoon pijn
veroorzaakte, dat hij zijn bewustzijn verloor.
Daar hij hierna nog niet wilde bekennen, dat
hij zich maar krankzinnig hield, werd hij ge-
geeseld. Nog steeds niet geneigd toe te geven,
werd hij geslagen met de „paddle”, een houten
instrument, dat in een kokende vloeistof werd
gedoopt, tot de dokter verklaarde, dat zijn leven
gevaar liep. Vervolgens onderging hij de
„waterkuur”. Toen vroeg de directeur van de
gevangenis zich af, of Dowd ten slotte tóch
niet werkelijk krankzinnig was, en hij verzon
een waren duivelslist om hem op de proef te
stellen.
„Je bent nog steeds gek
hè Dowd?” treiterde hij.
De gevangene begon op zijn gewone manier
te keer te gaan.
„Nou, hier heb ik een zwaard voor je," zei
de directeur, een gloeienden pook door de tra
lies stekend. Dowd begreep den list onmiddel
lijk. Hij had al zooveel gedragen, dat dit er
nog wel bij kon. Als een getergde aap sprong
Dowd naar voren en greep den gloeienden pook
met bei zijn handen stevig vast, terwijl i
lucht van brandend vleesch door de cel en
gangen trok...
Hierop werd hij naar de krankzinnigenafdee-
lirlg gezonden. Hij had getriomfeerd! Den vol
genden avond slaagde hij er in de losse tralies
uit het venstertje te rukken en er door te ont
snappen.
De bewaker, die zijn vlucht had moeten voor
komen, voegde aan zijn mondeling rapport de
welsprekende woorden toe: „Nou, hij heeft het
wèl verdiend!"
allen was echter Frank van Wezer, een Duit-
sche moordenaar, die in Amerika in 1884 werd
veroordeeld. Om te beginnen probeerde hij de
gevangenis te verlaten tijdens een zwaren mist.
Toen probeerde hij zichzelf er uit te smokkelen
in een vuilniswagen. Daarna verborg hij zich
irt de bakkerij in een oven, om daar zijn kans
af te wachten. Hij werd er echter uit ver
dreven, toen men het vuur aanstak! Na ook
Millers truc met een schoenenkist te hebben
geprobeerd hetgeen hem echter niet gelukte
slaagde hij er in de waakzaamheid van de
bewakers te verschalken en over den muur te
klimmen... recht in de armen van den directeur,
die buiten een wandeling maakte! Na aldus vijf
jaar lang op alle mogelijke wijzen geprobeerd
te hebben te ontvluchten, slaagde hij er einde
lijk in uit te breken en in vrijheid te blijven.
Het geduld en de volharding van deze men-
schen zijn dikwijls opmerkelijk. Terwijl „On-
geluks" Casey in de gevangenis te Boston zat,
ontdekte hij, dat er onder de cellen een riool
liep, die uitkwam in de rivier. Met acht andere
gestraften begon hij een tunnel naar het riool
te graven. Negentien weken van harden arbeid
waren er voor noodig eer zij de vereischte
diepte van twaalf voet hadden bereikt en toen
kwamen zij tot de ontdekking, dat zij zich in
de richting hadden vergist. Opnieuw moesten
zij graven en drie weken later stuitten zij op
het riool. Toen kwam de vraag, wie zich het
eerst zou laten afzakken. De samenzweerders
waren bang voor ratten en slangen, voor on
bekende verschrikkingen en gevaren in die
donkere, vochtige gang. Daarom ging Case/
het eerstHij kwam veilig door het riool,
na in een kromming opgesloten te zijn geweest
,en gedurende tien minuten in de bedorven,
kwalijk riekende atmosfeer voor zijn leven te
-s. e wijze, waarop gevangenen zich in vrij-
J heid hebben weten te stellen, heeft altijd
IJ de publieke belangstelling weten te
boeien. Hoe laag hun daad ook mocht zijn,
waarvoor zij werden opgesloten, de volharding
en geslepenheid, die zij aan den dag hebben
moeten leggen, eer zij hun doel: uit te breken,
hadden bereikt, heeft altijd een zekere bewon
dering opgewekt!
De meeste misdadigers bereiden hun ont
vluchting reeds voor van het eerste oogenblik
af, dat zij voet in hun cel hebben gezet. Wei
nigen echter bezitten de koelbloedigheid, het
geduld en het uithoudingsvermogen welke voor
het welslagen van hun plannen noodzakelijk
zijn. De methoden van hen, die succes hebben
gehad, zijn dan ook wel in staat ons met ver
bazing te vervullen.
In 1907 wist de Duitscher Schaarschmidt uit
zijn cel van de gevangenis te Gèra te breken
na eerst de eikenhouten tralies van zijn raampje
met zijn tanden te hebben doorgeknaagd. Deze
onderneming vergde drie maanden ingespannen
werken en zij bezorgde hem slechts drie weken
vrijheid, terwijl zijn tanden tot stompjes waren
afgesleten en zijn kaakspieren zoo ontwikkeld
waren, dat zijn gezicht er uitzag als van een
reusachtigen aap.
In 1916 reden een zestal gevangenen kalm
op een lorrie uit de Sing Sing en vijf en twintig
jaar vroeger was „Zeepdoos” Hardy, verkleed
als schilder, zijn gevangenis te Donnemara uit
gewandeld, daarbij Napoleon III imiteerend,
die immers als timmerman uit het fort te Ham
was ontvlucht, waar hij was gevangengezet.
Meer origineel was de ontvluchting van
„Schoenendoos” Miller, die in 1881 uit de straf
gevangenis te Pennsylvania ontsnapte. Hij
moest met andere gestraften schoenen, die in
de gevangenis gemaakt waren, verpakken in
kisten en wist toen zijn kameraden over te
halen hem in een kist te stoppen. Hij legde zich
op den bodem, een laag schoenen werd netjes
over hem heen geschikt en nadat de bewakers
een en ander „gecontroleerd" hadden, werd de
deksel er op gespijkerd. Met de andere kisten
werd Miller toen naar een winkelier in Pitts
burg gezonden. Ongelukkig genoeg voor hem
mislukten de pogingen om hem bij de aflevering
in vrijheid te stellen en toen zijn makkers ein
delijk kans zagen zich des avonds toegang tot
den winkel te verschaffen, was Miller bijna
dood van uitputting!
Clarende Adams prefereerde een
om de vrijheid tegemoet gevoerd te
Deze uitstekend opgevoede misdadiger had de
werken van Poe, Dumas, Stevenson, Hugo en
Corian Doyle bestudeerd en zich bovendien
vertrouwd gemaakt met de kunst der yogis,
Indische toovenaars en filosofen. Misschien
dat hetgeen hij had gelezen, hem op de ge
dachte heeft gebracht zich door middel van den
hypnotischen slaap der yogis dood te houden
en op deze wijze in een doodkist de gevangenis
te verlaten. Met behulp van den gevangenis
dokter, dien hij had omgekocht, slaagde Adams
er in zijn plan uit te voeren. Hij werd begraven
en door zijn vrienden des avonds uit zijn be
narde positie verlost.
De meest volhardende „ontvluchter” van
