j
<1
„F1
(41
*S li
Ter
(Wordt vervolgd)
GEZICHT OP DE LONDENSCHE KADE MET KONINGSBRUG TE MIDDELBURG.
v
In
niei
De
Zaa
was
fietj
- van
het u direct laten weten,” zei hun
L J
naar hem toe, legde haar arm om
en drukte haar wang tegen de
had zijn moeder beloofd, voor haar te zullen
zorgen. Hij diende nog te wachten, tot zij zelf
merken zou wat er in hem omging en het hem
daardoor gemakkelijk zou maken er met haar
over te spreken.
„Kun je niet beter naar bed gaan?” vroeg
hij, toen zij aanstalten maakte om nog te gaan
naaien. „Je zult anders morgen geen half
mensch zijn na al de emoties van vanavond.
„Ik zal van jou droomen, terwijl je speelt in
het orkest,” vertelde zij hem. „Terwijl je speelt
als een engel en er uitziet als een prins!”
„Droomen zijn bedrog!” antwoordde hij som
ber, terwijl zij zich op haar kamertje terug
trok.
Maar diè droom werd binnen een week wer
kelijkheid. Adolphe Meunier had niet opge
schept en na een proef te hebben afgelegd,
werd Sascha als violist aangesteld in de plaats
van den ander, eveneens een Rus, die tijdens
een twist met een champagne-flesch door zijn
collega was geslagen. Het cabaret lag in de
buurt van de Place Pigalle, en het salaris was
veertig francs per avond, hetgeen heel schit-
rend was vergeleken met hetgeen hij in de Rat
Mort had verdiend. Maar de bezoekers waren
niet wat men mocht verlangen; de uren waren
lang en de atmosfeer was door rook en den
geur van bier en wijn bezwangerd. Maar men
kan niet alles in het leven hebben, vooral niet,
wanneer men pas aan den aanvang van zijn
carrière staat. Vera kreeg een nieuwe jurk van
Sascha’s eerste verdiende weekgeld...
Er was onder andere één slechte kant aan
Sascha’s nieuwe betrekking: het maakte hun
„Maar dan 'n heel mooien vorm van egoïsme,”
merkte Vera vriendelijk op. „Nou, wat zeg jij
er van, Sascha?”
Sascha mompelde een bedankje. Een plaats
in eeh orkest van een cabaret, al was het nog
zoo n gewoon cabaret, kon toch in ieder geval
tot wat beters leiden dan het ellendige baantje
in de Rat Mort. Maar misschien was de plaats
reeds ingenomen, meende hij.
„Ik zal er zoo gauw mogelijk werk
mziken en L„ - - -
nieuwe vriend.
Op het portaal, voor de deur, glimlachte
hij tegen Vera en hield haar hand een oogen-
blikje langer vast dan noodig was.
„U gaat nog eens met mij soupeeren op een
avond, nietwaar?” smeekte hij bijna. „Indien ik
die betrekking voor uw broer krijg, zal ik van
U een of andere belooning ontvangen, niet
waar mademoiselle?”
„Ik zal u erg dankbaar zijn," antwoordde zij,
verlegen wordend door den blik uit zijn
lachende oogen.
„Waarom zult u mij niet met een weinig
liefde beloonen?” vroeg hij fluisterend, zoo-
dat Sascha het niet kon Hooren. „Wat is het
leven zonder liefde, mademoiselle? Liefde maakt
het leven eerst de moeite waard, nietwaar?"
„Ik zal blij zijn met uw vriendschap en ik
zal u de mijne schenken, monsieur,” antwoordde
Vera, die eigenlijk eenigszins bang voor hem
werd, maar die toch tegen hem lachte, zooals
hij daar stond in het donker, terwijl er slechts
een enkele straal licht door de openstaande
deur op zijn zwarten hoed viel en op zijn bleek
gezicht, waarin de donkere oogen glinsterden.
„Als u mij niet anders geven wilt, zal ik er
wel tevreden mee dienen te zijn,” antwoordde
hij, zijn hoed afnemend en naar beneden gaand.
In de kamer stond Sascha naar de leege
kopjes en bordjes te kijken.
„Ik mag dien knul niet!” gromde hij. „Waar
om dringt hij zich in ons leven in?”
„Hij wil vriendelijk zijn,” zei Vera. Ze vond
het maar beter niet te vertellen, dat hij „een
weinig liefde” wilde, want dat was natuurlijk
dwaasheid en Sascha zou er maar weer boos
over worden.
„Ik begeer zijn vriendschap niet!” protesteer
de Sascha. „Ik mag zijn manieren niet, en ik
kan zijn zwarte oogen en de wijze, waarop hij
naar jou kijkt, niet uitstaan. Ik begrijp niet.
UIT HET MOOIE DORP ZOUTELANDEEEN DER BOVEN OP DE DUINEN GEBOUWDE VILLA’S
waar hij al dat geld vandaan haalt. Waarom
woont hij in de Rue Danton als hij in taxi's
kan rijden? Waarschijnlijk doet hij dingen, die
het daglicht niet kunnen verdragen. Ik veracht
hem!”
„Maar Sascha!” lachte Vera, „veronderstel
eens, dat hij jou in dat orkest weet te krijgen...?
Dat je door hem je groote kans kreeg... waar
je altijd van droomt?”
„Hij schept maar wat op,” beweerde Sascha.
„Dat soort lui beweert altijd, dat ze alles
kunnen!”
Vera ging
zijn schouder
zijne.
„Domme, oude beer,” riep ze uit. „Hoe komt
het toch, dat je den laatsten tijd zoo slecht ge
humeurd bent?”
Een oogenblik dacht hij er over, haar te ver
tellen wat de reden was van zijn booze buien;
van zijn jaloezie, die hem iederen man deed
haten, die vriendschappelijk met haar wilde
worden; van zijn liefde, die hem er naar deed
verlangen zijn armen om haar heen te slaan.
Maar hij durfde het haar niet te vertellen en
bovendien was er iets, dat hem deed vreezen,
dat zij bang zou worden indien hij haar over
die dingen sprak. Ze was nog zoo jong! En hij
Montmartre zijden kousen verkocht tusschen
negen en zeven uur des daags, zag hij haar al
leen wanneer zij te bed lag en sliep, als zij
tenminste niet op bleef om een kop soep te
maken voor hem wanneer hij thuis kwam met
zijn viool onder zijn arm, bang haar te zullen
wekken en toch blij wanneer zij wakker was.
Des Zondags waren zij tot des avonds samen
en zij genoten er van door naar het Bois te gaan
of een tochtje per boot op de Seine te maken.
De weekdagen duurden echter lang tusschen
deze feestdagen.
kalme avondjes thuis onmogelijk; hun huiselijk
leven werd er door vernield. In de Rat Mort
moest hij des morgens om zes uur beginnen en
had hij des avonds om zes uur, wanneer de
markten werden gesloten, naar huis kunnen
gaan. Nu, in het cabaret, begon hij om zes uur
des avonds en speelde zijn laatste nummer om
vier uur des morgens. Daar Vera in de Rue
geen heilige, maar ik vind het toch prettig als
ik mijn vrienden af en toe een dienst kan be
wijzen. Het is een bepaalde vorm van egoïsme,"
zei hij.
